Ljósvakinn - 01.10.1922, Blaðsíða 2

2
LJÓSVAKlNN
þér til mestu undrunar finna, að þá
heldur hún þér uppi og vaggar þér sem
nýfæddu barni í náðarfaðmi. Friðurinn
og hvíldin er náðargjöf Guðs í Kristi.
»Eg gef þeim eilíft líf og þeir skulu
engan veginn glatast og enginn skal
slíta þá úr minni hendi«. Og þá fyrst
getur þú farið að vinna, svo að það
beri ávöxt, og taka framförum, hvíl-
andi í Guði og borinn uppi af krafti
hans«.
Þessi líking hjálpaði hinum unga
manni á réttan veg. Hver veil nema
það geti líka hjálpað einhverri angraðri
sál, sem erfiðar og er hlaðin þunga og
getur ekki fundið frið, af því, að hún
erfiðar ekki á réttan hátt og vinnur svo
með því einmitt á móti hjálpræði sinu,
frelsuninni, sem fæst gefins, óverðskuld-
að af náð Guðs og aldrei með nokkr-
um öðrum skilmála.
I höndum meistarans.
Fyrir mörgum áratugum voru all-
margir menn saman komnir í söluþing-
stað í Lundúnum; hafði verið auglýst,
að selja ætti nokkra sjaldgæfa forna
gripi. Uppbjóðandi kom með svarta og
ónýta fiðlu, hélt henni á lofti fyrir við-
stöddum og sagði:
»Herrar minir og frúrl Ég hefi þá á-
nægju að bjóða yður mjög sjaldgæft og
gamalt hljóðfæri. Það er sannnefnd
Kremona-fiðla, sem hann Antoníus Stra-
divarus sjálfur hefir smíðað. Hún er á-
kafa fágæt og gildir jafnvægi sitt í gulli,
Hvað viljið þér gefa mér fyrir hana?«
Allir viðstaddir virtu hana fyrir sér
og löstuðu hana og efuðust um að upp-
bjóðandi segði satt. Þeir sáu, að hún
var ekki merkt nafni Slradivarusar, en
uppbjóðandi sagði, að margar íiðlur
hans væru ómerktar, en þar á móti
væru sumar falsaðar, sem merktar væru
nafninu. Hann hélt því fast fram, að
fiðlan væri ófölsuð; en það kom fyrir
ekki; kaupendur fundu að og efuðust
eins og þeir eru alt af vanir að gera.
Svo voru boðnar 5 gíneur eða 25 dalir
og ekki meira, nppbjóðandi hrópaði
svo hann svitnaði.
»Það er hlægilegt til þess að hugsa
að selja svona fágæta fiðlu fyrir svo
lágt verð«, sagði hann. En það virtist
ómögulegt að fá menn til að bjóða betur.
En í þessum svifum gekk maður inn
í sölustaðinn utan af götunni. Hann var
miðaldra, óvenju hár á velli og grann-
vaxinn, hrafnsvartur á hár og í flos-
frakka. Hann gekk að söluborðinu og
varð öllum starsýnt á göngulag hans;
hann tók ekkert eftir þeim, sem í kring-
uin hann voru, heldur gekk beint að
fiðlunni og sökti sér óðara niður að
skoða hana. Hann þurkaði varlega af
henni rykið með vasaklút, stilli streng-
ina að nýju, hélt þeim upp að eyra sér,
rétt eins og hann væri að hlusta eftir
einhverju. Hann setti hana svo í réltar
stellingar og rétti út hendina eftir bog-
anum. Þá heyrðist tautað um allan
salinn:
»Það er hann Paganinh. Það sást
varla að boginn snerti strengina, en
samt fóru að heyrast svo skærir og
mjúkir tónar, að þeir ómuðu um allan
salinn og fólkið stóð þarna, eins og
heillað og er hann hélt áfram að spila,
þá hlóu viðstaddir fyrst af gleði, en síð-
an fóru þeir að tárfella af geðshræringu.
Iíarlmenn tóku ofan, og urðu jaíngripnir
af lotningu sem þeir hefðu verið í kirkju.