Ljósvakinn - 01.01.1923, Side 7

LJÓSVAKINN
31
Eiríkur Sigurðsson,
frá Syðri-Brú í Grímsnesi.
Hinn 9. desember f. á., andaðist að
beimili sínu, Álfheimum á Sólvöllum
bér i Reykjavík, einn at vorum kæru trú-
bræðrum, Eiríkur Sigurðsson frá Syðri-
Hrú í Grímsnesi, bróðir þeirra Lofts
Sigurðssonar trésmiðs hér í bænum,
Halldórs Sigurðssonar bónda á Syðri-
Brú og Ásdísar Sigurðardóttur í Ame-
nku. Foreldrar þeirra eru þau hjónin
Sigurður Halldórsson, sem nú er hjá
syni sínum Halldóri á Syðri-Brú, 81
3rs að aldri, og Guöbjörg Loftsdóttir,
sem dáin er fyrir nokkrum árum.
Banamein Eiriks heitins var lungna-
bólga. Hann var 43 ára gamall. Lætur
hann eftir sig ekkju, Sigríði Runólfs-
dóttur, ættaða frá Ásgarði í Vestur-
Skaftafellssýslu, og eitt barn, stúlku 8
ára gamla er Unnur Hulda heitir.
Eiríkur heitinn var sérlega dagfars-
góður maður, samviskusamur, prúð-
*nenni í allri framkomu og vandaður
til orða og verka. Hann var mjög vel
gefinn maður og laginn í öllum verk-
sínum. Stórt skarð hefir höggist í
bræðrahóp vorn við fráfall hans. En
vér væntum samkvæmt fyrirheitum
Urotlins að fá að sameinast honum
uftur, ásamt öðrum sem í Drotni eru
dánir, á þvi landi þar sem sjúkdómur
°g dauði ekki finst. Þökk sé Guði fyrir
þessa dýrðlegu von og blessuð sé minn-
*ng hins látna.
Hér fara á eftir kveðjuljóð til hins
látna frá ekkju hans og dóttur svo og
öokkur vers frá kunningja hans.
Lag: Sem vorsól ljúf.
Hve sárt var ástvin mætur minn,
og megn er raunabikarinn,
þig dauðinn frá mér færði.
Mér sýnist gleðisólin myrk,
og sorgin bugar veikan styrk,
mitt hjarta harmur særði.
Pú varst mér gleði og yndi æ,
og ei fulllofað Guð ég fæ
mér gaf svo góðan maka.
Á bjartað sorgarrún er rist,
í ræð ég nú hvað hef ég mist.
er lít ég langt til baka.
Minn lífsins herra himnum á,
sem hefir styrk og kraft að Ijá
sitt auglit aldrei dylur.
Hann hefir líf og hel í mund,
og hverja mannsins æfistund,
vor höfuðhárin telur.
Ég veit minn Guð alt gerir vel,
hans gæskuríka föðurþel
sér lýsir líka i hörmum.
Hans orð er smyrsl á sorgarsár,
það sviða eyðir, þerrar tár
af veikum vina hvörmum.
Þú vildir okkar vernda barn,
að viltist ei á raunahjarn
og veginn gerðir vísa
til hans sem blessar börnin smá
vors blíða Jesú himnum á,
hans orð má okkur lýsa.
Hún kveður föður kæra sinn.
Hún kom svo oft i faðminn þinn
og við þitt brjóst sig vermdi.
Ég vildi Drottinn veitti mér
sinn visdóm til að helga sér
mitt barn að æfi-endi.
Mér trúin veitir vissu þá
að vegir mætast Drotni bjá