Ljósvakinn - 01.01.1924, Page 5

LJÓSVAKINN
5
og í hugskot þeirra vil eg þau rita«. —
Hebr. 10, 16.
Og postulinn staðfestir þetta er hann
segir: »þér eruð augljósir orðnir, sem
bréf Krists, sem vér höfum unnið að,
ekki skrifað með bleki, heldur með
anda lifanda Guðs, ekki á steinspjöld
heldur á hjartaspjöld úr holdi« 2. Kor.
3, 3.
Postulinn Jóhannes fékk í sýn að
sjá ástandið á siðustu dögum. Hann sá
þau strið og þær æsingar, sem mundu
verða meðal mannanna, og að englar
Guðs mundu halda í skefjum hinni
siðustu byltingu, þangað til starfl fagn-
aðarboðskaparins væri lokið, þangað til
allir þeir, er vildu þjóna Guði, hefðu
snúið sér til hans og andi Guðs hefði
fengið lög hans innrituð i þeirra hjörtu
og hugskot, lög, sem þeir eru innsiglaðir
með, sem þjónar hans«. Opinb. 7,
1-3.
Hinn mikli fjöldi, sem þannig er inn-
siglaður, sést að lokum standandi frammi
fyrir hásæti Guðs, þeir hafa unnið sig-
ur í hinni miklu baráttu milli hins
góða og illa. »Og eg sá«, segir hann,
»og sjá: Lambið stóð á Zfonsfjalli og
með því hundrað og fjörutíu og fjórar
þúsundir sem höfðu nafn þess og nafn
föður þess skrifað á ennum sér«. »Og
í munni þeirra var enga lýgi að
finna; þeir eru lýtalausir«. Opinb. 14,
1. 5.
Vér höfum bréf Guðs skrifað í boð-
orðum hans og öllu hans orði, vér höf-
um það skráð i líf Jesú, vilt þú ekki
láta hann rita það einnig í hjarta þitt
og verða innsiglaður, sem hans eign
um alla eilffð? B. L. P.
„Elska skaltu náungan eins og sjálfan þig“.
Ef vér hugsum mikið um óvingjarn-
legar og ranglátar gerðir annara, þá
munum vér komast að raun um, að
það er ómögulegt að elska þá eins og
Kristur hefir elskað oss. En ef vér höf-
um hugann við hinn dásamlega kær-
leika og meðaumkun Krists með oss,
þá munum vér sýna öðrum sama hug-
arfar. Vér eigum að elska og virða hver
annan þrátt fyrir þá galla og ófull-
komleika, sem vér getum ekki kom-
ist hjá að sjá. Vér eigum að útrýma
öllu sjálfsréttlæti og glæða hjá oss
auðmýkt, þolgæði og umburðarlyndi
gagnvart göllum annara. Petta mun
uppræta alla þröngsýna sjálfselsku og
vekja hjá oss kristilegt hugarfar og
göfuglyndi.
Að mörgum dögum Iiðnum.
Vegfarlnn fandinn.
Einhver hóf upp rödd sína til bænar
og bað: »Kæri Jesús! Hjálpaðu mömmu
til að finna þær báðar sem fyrst. Við
vitum ekki, hvert þær hafa farið eða
hvert þær fóru; en þú veitst það alt.
Leitaðu því að þeim og annastu um,
að þeim verði ekkert að meini, leiddu
þær sem fyrst til baka og blessa þú
Ödu litlu«. Pað var Zarita, sem var að
biðja; hún lá að vanda rúmföst, og því
nær á hverri stundu hafði hún beðið
svona nokkra daga í einlægri trú,
Pyngjutjónið fanst því Lawrence mundi
fara með sig. Vikukaupið og lífeyririnn
— alt var farið — allur afli hennar fór
svona á einu augabragði.