Ljósvakinn - 01.01.1925, Blaðsíða 2

2
LJÓSVAKINN
lögmál Hfsins bæði á himni og jörðu,
það mun sjást, að sú elska, sem ekki
leitar síns eigin, hefir upplök sín í hjarta
Guðs; í hinu auðmjúka og hógværa
lunderni Jesú, sjest eðli hans, sem eng-
inn maður hefir sjeð nje getur sjeð.
í upphafi opinberaðist Guð í sköp-
unarverkinu, það var Kristur, sem þandi
út himininn og lagði grundvöll jarðar-
innar. f*að var hann, sem afmældi braut-
ir hnattanna og setti þá á hreyfingu,
það var hann, sem myudaði blóm vall-
arins, »hann festi fjöllin með krafti sin-
um« »hann setli hafinu takmörk«. Það
var hann, sem fylti jörðina með yndis-
leik og loftið með söng. Á öllu því, sem
skapað er bæði á jörðunni og himin-
hvelfingunni er skráður boðskapurinn
um kærleika föðursins.
Syndin hefir að visu afmyndað hin
fullkomnu handaverk Guðs, þó hefir
þessi áletrun alt af verið sýnileg. Jafn-
vel nú kunngjörir alt hið skapaða mik-
illeik máttar hans. Ekkert annað en hið
eigingjarna mannsbjarta lifir fyrir sjálft
sig. t*að er enginn fugl, sem klýfur loft-
ið, ekkert dýr, sem hrærist á jörðinni,
sem ekki þjónar öðrum. Ekkert blað
skógarins, ekkert grasstrá er svo lítil-
fjöilegt að það hafi ekki sitt ætlunar-
verk. Frá sjerhverju trje, sjerhverjum
runni, sjerhverju blaði streymir lífsafl,
sem hvorki menn nje skepnur geta án
verið, mennirnir og skepnurnar eru svo
aftur á móti til að viðhalda lífi allra
jurta. Blómin anda ilmi og ljóma af
fegurð til blessunar fyrir heiminn. Sólin
sendir geisla sína til hnalta svo þús-
undum skiftir. Útsærinn, sem öll vötn
jarðarinnar hafa upptök sín í, tekur á
móti straumum frá öllum löndum, ein-
ungis til þess að gefa, valnið, sem guf-
ar upp úr skauti þess, fellur sem regn
niður á jörðina svo hún geti borið ávöxt.
Englarnir gleðjast yfir því að auð-
sýna kærleika sinn og óþreytandi ár-
vekni gagnvart föllnum og vanheilögum
mönnum. Himneskar verur leitast við
að ávinna hjörtu mannanna. Þeir flytja
birtu frá hinum himnesku bústöðum
niður til þessarar dimmu jarðar, með
kærleiksríkri umhyggjusemi og óþreyt-
andi þolinmæði þjóna þeir mönnunum
— laða og draga mannsandann til þess
að koma hinu glataða í samfjelag við
við Krist, samfjelag sem er enn inni-
legra en það samfjelag, sem er milli
Krists og englanna.
En snúum oss frá öllu öðru, svo sjá-
um vjer Guð í Kristi. Virðum vjer Jesú
fyrir oss, sjáum vjer að það er dýrð
Guðs að gefa. »Ekki megna jeg að gjöra
neitt af sjálfum mjer«, sagði Kristur.
»Hinn lifandi faðir liefir sent mig og
jeg lifi fyrir föðurinn«. »Jeg vegsama
ekki sjálfan mig, heldur vegsama jeg
þann, sem sendi mig«. í þessum orð-
um kemur í ljós hin háleita meginregla,
sem er lögmál lífsins fyrir alheiminn.
Kristur meðtók alt af föðurnum, en hann
meðtók til þess að gefa. F*annig streym-
ir líf föðursins gegnum hinn elskaða
son til allra vera; og í gegnum soninn
streymir það aftur til föðursins, sem alt
líf hefir upptök sín í — streymir í lof-
gjörðar, gleði og kærleiksstraumum frá
því, sem hann hefir skapað. Gjafmildin
sem þannig er á stöðugri hringrás gegnum
Krist, sem opinberar eðli hins mikla
gjafara, er lögmál lífsins.
E. G. W.