Ljósvakinn - 01.03.1925, Side 4

20
LJÓSVAKINN
Kenningin um ódauðleik sálarinnar, er
ein afþeim fals-kenningum, sem Róma-
kirkjan fjekk frá heiðingjunum og inn-
leiddi í hina kristnu trú. Lúther setur
hana á bekk með »hinum margvíslega
óskapnaði af páfalegum fyrirskipunum,
sem finnast í hinni rómversku rusla-
kistu«. Hann kallar það smánarlega
meðferð á kristindóminum, að sálin sje
ódauðleg.
Alt frá syndafallinu hefir Satan leitast
við að telja mönnum trú um, að sálin
sje ódauðleg, því þegar hann hefir fengið
þá til að trúa þeirri villu, á hann svo
hægt með að láta þá draga það út úr
því, að syndarinn lifi í eilífri vansælu.
Honum er ósárt þó Guði sje lýst sem
hefnigjörnum grimdarsegg, er steypi
öllum þeim til helvítis, er hann geti
ekki haft velþóknun á og láti þá pínast
þar um aldur og æfi meðan allir útvaldir
gleðjist hjá honum í eilífri sælu.
Hversu hræðilg er ekki sú trú, að
hinir óguðlegu fari í eilífan kvalastað
strax og þeir gefa upp andannl Hvílíkt
ólýsanlegt kvalræði mætti það ekki vera
að sjá sina nánustu hníga óundirbúna
í dauðann ef slíkt væri satt! Þessi
grimdarlega hugsun hefir svift marga
vitinu. Allir vita þó, að þessi kenning
hefir um margar aldir verið ríkjandi
innan hinnar kristilegu kirkju. Hún er
einnig eitt af því, sem Ritningin kallar
»saurlifnaðir-vín hinnar miklu Babí-
lonar«, samanb. Opinb. 14, 8; 17, 2.
Flestir þeirra sem þótt hefir þessi
kenning of viðurstyggileg og órjettlát til
þess að þeir gætu trúað henni, hafa
leiðst út í gagnstæða villu. Þar eð þeir
hafa trúað þvi, að sálin hafi ódauðlegt
eðli, sáu þeir engar aðrar úlgöngudyr
en að trúa því, að allir menn verði að
lokum hólpnir.
Þeir ímynda sjer, að það, sem Biblí-
an segir um afdrif óguðlegra, sje ekki
neitt sem muni uppfyllast bókstaflega.
Samkvæmt þessari trú, að allir komist
inn í guðsríki, getur syndarinn lifað og
látið hjer í heiminum eins og honum
vel líkar, hann getur Htilsvirt Guðs náð,
og fótumtroðið hans boð fram í and-
Iátið og þó ekkert átt á hættu. Slík
kenning, sem tileinkar manninum náð
og miskunnsemi Guðs, en gengur fram
bjá rjettlæti hans, er mjög geðþekk hinu
holdlega hugarfari mannsins, hún styrkir
hinn óguðlega i óguðleika hans,
Engum manni er unt að prjedika
ódauðleika kenninguna án þess að rang-
færa Ritninguna. »Laun syndarinnar er
dauði«. Þegar Drottinn bannaði vorum
fyrstu foreldrum að eta af skilnings-
trjenu góðs og ills, sagði hann: »Því
að jafnskjótt og þú etur af því, skalt
þú vissulega deyja«. Jafnskjótt og Adam
og Eva voru búin að gera það, sem
Drottinn sagði að þau mættu ekki gera,
urðu þau dauðleg, með því að þau
fengu ekki að neyta af lífsins trje.
Að eins að maðurinn rjetti nú ekki út
hönd sína og taki einnig af lifsins trje
og eti og lifi eilíflega«, (1 Mós. 3,22.)
sagði Drottinn. Það var hin mikla
miskunnsemi hans, sem kom honum til
þess að reka manninn burt frá lífsins
trje svo að hann þyrfti ehki eiliflega að
búa við það böl, er af syndinni leiðir.
»Mold ert þú' og til moldar skalt þú
aftur hverfa« 1. Mós, 3,19. Frá þessu
leysti Guð manninn ekki; rjetllátir jafnt
sem órjettlátir veröa að lúta þessum
dómi alt til þeirrar stundar, er Kristur
birtist í skýum himinsins. En Guð selti
fjandskap milli höggormsins, það er Sat-
ans, og konunnar, milli hans sæðis og
konunnar sæðis, sem er Kristur,