Kennarinn - 01.06.1898, Page 3

—115-
um fyrir pann kennara, sem mörg'
börn í einu liefir til uppfrœfislu. ()w
pað, sem p(5 enn meira varðar en allt
annað: kennarinn er jafnt oí>' stiiðugt
til pess knúðr að prófa sinn eiipn
persónulega kristindóm.athuga vand-
lega, hvernig honum sjálfum líðr í
andleguin efnum, hvort hann sjálfr
í raun oo- veru liíir kristileo'u trúar-
n o
lifi, hvoVt vilji lians sjálfs er bevgðr
undir guðs orð,hvort liann getr vitildð
um sannleik pess boðsKapar, sem
hann er að kenna, hvort ekki sé 1 íli-
legt, að orðin lianS falli máttlaus og
dauð til jarðar fyrir pá sök, að hann
sjálfur liennarinn - er ókristinn
maðr, eða hvort ekki sé fyrir pví að
lcvíða, að hann, sem kennir öðrum,
verði sjálfr rækr. Allt petta er
lcennaranum svo sterkt aðhald, sem
hugsazt getr, t i 1 pess að láta kristin-
dóminn verða sér hjartanlegt alvöru-
mál, sívaxanda alvörumál. Og er
pá auðsætt, að peir, cem í réttnm
anda taka petta sérstaka starf að sér,
kénnslustarfið kristilega œskulyönum
til handa, eiefá að oeta rrlattsis' i von-
inni um mikinn og blessunarríkan
árangr af þeirri vinnu sinni.
En petta göfuga verlt er jafn-
framt liið mesta *vandaverk, og pað,
sem einkum gjörir það svo vanda-
samt, er skiljanlega einmitt hið him-
inháa markmið kristindómsfrœðsl-
unnar, hin óendanlega víðtœka
pyðing frðœsluefnisins, kristindóms-
opinberunarinnar. Engin ö n n u r
frœðagrein nær inn í annað lif. og
engin önnur nær út yfir mannlífið allt
hér á jörðinni. Engin önnur synir
hinn ósynilega ab.náttuga guð í hans
innsta eðli, liinum frelsandi kærleilc
hans. Engin önnur synir sálulrjálp-
'arveg fyrir syndugt mannkvn og
hvern einasta einstakling [ress lagðan
af guðlegri liendi höðan úr tíinanum
jarðneska inn í eilífðina. En allt
petta, sem mest er og dyrmætast í
kristindómsopinberaninni, hjartað í
hinum kristilega barnalærdómi, er
pá lílta eðlilega svoyfirnáttúrlegs og
andlegs eðlis, að pað stendr eitt sér á
meðal alis annars frœðsluefnis og
verðr pá auðvitað ekki lieldr skilið
með skilningskrafti skynseminnar
einnar saman, eins ogallt annað, sem
verið er að kenna. Frelsarinn talar
um [>að að slcilja með hjartáiiu
(Matt. 13,15), og sá skilningr verðr
æfinlega aðalatriðið i sambandi við
alla kristindómskennslu, aðalskjlyrði
fyrir pví, að petta sérstaka nám
heppnist, beri tilætlaðan ávöxt. Ef
sainvizka unglingsins út af kennslu
pessara sérstöku kristilegu trúarfrœða
vaknar, ef viljinn beygist til guðs,
pá skilr sá sami unglingur “með
hjartanu.” ()g þ»á er fengið pað, sem
mest á ríðr. En ef pað ekki fæst,
pá pyðir pað í rauninni sama sem
eklci neitt, pó að unglingnum tœkist
að nema og skilja með náttúrlegum
skynsemiskrapti pað i frœðum krist-
indómsins, sem á pann hátt verðr
numiö og skilið.
Auðsætt er pá, að pað ríðr á.því
við kristindómsnámið enn J»á fremur
en viö allt annað nám, að pað sé