Kennarinn - 01.06.1898, Blaðsíða 4

—110—
gjört nngmennunum svo ljúft,
skemrntilegt og aOlaðandi sem unnt
er Heilög skylda allra slíkra kenn-
ara eraðhaga kennslunni svo, aðliún
í raun og veru tali til hjartans.
Knda er vitanlega hjá mönnuin á
barnsaldrinum langmestr hϒilegleiki
til að skilja með hjartanu, veita |rví
viðtöku, er talar til hjartans. Og að
j>ví leyti standa J>eir, sem kenna eiga
börnum kristin frœði, svo einkar vel
að vígi. En með óhóppilegri kennslu-
aðferð má lama pennan hœfilegleik
hjá börnunum og jafnvel gjöra hann
að engu. ]Jað má ofbjóða hinum
náttúrlega skilningskrafti ]>eirra og
ofhlaða á minni ]>eirra, og J>etta
hvorttveggja getr orðið til ]>ess, og
verðr ]>að vafalaust sorglega oft, að
]>au fá óbeit á J>essum sjerstaka
fróðleik, svo mikla óbeit, að ]>eim
íinnst liann verri viðreignar og leið-
inlegri en allr anngr lærdómr. Og
]>egar menn í œsku út af slfkri
óheppilegri kennslu-aðferð eru búnir
að fá óbeit á hinum kristilega barna-
lærdómi, ]>á er svo undr liætt við, að
]>eir bíði ]>ess aldrei bœtr, dragi sig
sinátt og smátt, ]>á hinni kirkjulegu
barnafrœðslu er lokið, út úr kirkj-
unni, ellegar, ef [>eir að nafninu
haldast við í kirkjunni, reynist ]>ar
að eins sem dauðir limir.
Iieilög ritning, biblían, er vitan-
lega sá brunnr eða sú uppspretta,
sein ausa áaf við allt kristindóms nám.
Og tilætlanin er auðvitað, að ung-
lingarnir fyrir ]>á kristindómsfrœðslu,
sein ]>eim er veitt, Ieiðist I anda inn í
helgidóm biblíurmar, verði henni
handgengir, fái þekking á liinum
ymsu bókum hennar—einkum ]>ó
bókum nýja testamentisins — sögu
hennar og lærdómum. En af ]>vf að
biblían er svo stór bók, lieilt bóka-
safn, sem ervitt getur verið að átta
sig á, [>á hefir kristin kirkja fundið
uj)[> á ]>ví ráði, að láta semja ofr-
lítil ágrip af meginatriðum biblíunn-
ar, bæði af sögu hennar, hinni helgu
sögu, og lærdómi hennar, hinum
kristilega trúar- og siðalærdómi, og
fá ]>au unglingum í hendr til hjálpar
við kristindómsnámið og kennenduni
til leiðbeiningar við kennsluna. Hið
fyrr nefnda ágrip eru biblíusögurnar,
hið síðar nefnda ]>að, sem vanalega
hjá oss er kallað “kverið.” Biblíu-
sögur voru nálega ekki til hjá oss
Islendingum sem hjálparmeðal við
kristindómsnám ungmenna fyrr en á
þessum seinasta mannsaldri. Oll
áher'/lan var lögð á “kver”-lærdóm-
inn. Og sem kunnugt er var sá
lærdómr fremr öllu öðru í [>ví fólg-
inn, að unglingarnir lærðu hið fyrir-
skipaða frœða-ágrip, “kverið.” orð-
rétt utan að, svo að [>eir gátu þulið
]>að, reiprennandi,t frá upphafi til
enda. Þetta var heimtað eins og
nokkuð alveg sjálfsagt. Og þessari
aðferð er enn beitt langvíðast meðal
íslendinga. Stór-mikill hluti kennslu-
starfsins, til þess ekki að segja
meginhluti þess, gengur eðlilega í
það, þar sem þettá er heimtað, að
“lilyða börnunum yfir,” látá ]>au lesa
kafla ]>á, er þeim liafa verið settir