Kennarinn - 01.06.1898, Blaðsíða 5

—117 —
fyrir, upp utun að, sjá um, að [:au
kunni. En Jaessi niikla orðrjetta
utanbókar-kunnátta er fyrir [>au
börn, sem ekki hafa því betrá ncsnii,
hin mesta plíiga, og [>ar með sterk
freisting fyrir í>11 slík börn til ])oss
að fá óbeit á lærdómum þeim, sem
troðið er inn í pau á þennan liátt.
Eii einkanlega hlytr svona lagaðr
lærdómr kristinna frœða að verða
mörgum ungmennum plága þegar
]>au, eins og vitanlega marg-oft kemr
fyrir, hafa verið neydd til að læra hin-
ar fyrirsettu lexíur utan að áu þess
áðr að hafa fengið neinn skilning
á innihaldi þeirra. Sannleikrinn
er, að slík kunnátta, slíkr skilnings-
laus þululærdómr er beinlínis til
hindrunar [>ví, að lærdómsefnið
verði andleíí ei<>n unalinofsins. Oít
o n fD o o
í annan st ið er ]>að alkunnuot, að
meginhlutinn af utanbókar-lærdómi
••kversins” er dottinn úr minni nálega
allra mjög stuttum tíma eptir ferm-
inguna, algjörlega gleymdr. Hvað
óeðlilegr svona lagaðr ‘•kver”-lær-
dómr er ætti að geta verið öllum
auðsætt, er þess er minnzt, að engin
einasta önnur frœðigrein er nú á
tímum kennd á þennan hátt. I>að
tœki sig skringilega út, ef einliver
kennari á vorri tíð fœri að heimta, að
lærisveinar hans lærðu orðrétt utan aö
lieilar kennslubœkr t. a. m. í landa-
frœði mannkynssögu, tölvísi, mál-
frœði, Sú var tíðin að þetta var
heimtað og gjört. En hún ernú sem
betr fer fvrir löngu liðin. Og að því
er kristindómsnámið snertir, þá er
líka sannarlega fyrir löngu kominn
tími til þess, að menn hætti þar þess-
ari öfugu og óþolandi kennsluaðferð.
Naumast þarf að taka fram, að gott
er þó og gagnlegt, að sumt í liinum
kristilegu barnafrœðum só beinlínis
lært orðrétt af nemendunum,—að
sínu leyti alveg eins og í mörgum
öðrum kennslubókum, sem ungliilg-
um eru fengnar í hendr. Sumt þarf
endilega að læra á þann hátt. Sem
mest af ritningargreinum þeim, er
í kverinu standa, er sjálfsagt að læra
orðrétt. Og þó er þess að gæta, að
1 íti 11 eða enginn gróði er í því fyrir
barnið, að ]>að loggi sér á minni
sutnar ritningargreinir, sem til eru
fa rðar í kverinu, nema því að eins,
að því sé ljóst, hvornig á þeim stend-
iii' á þeim stað í biblíunni, þar sem
[>ær eiga heima. I.ærdómsgrein-
irnar svo kölluðu í kverinu ætti alls
ekki að heimta að börn legði sér á
minni orðréttar, Betra, að þau næöi
efni þeirra á annan liátt og gæti svo
g.jörtgrein fyrirþví meðeigin orðum.
Takist það'ekki, þá kœmi utanbókar-
kunnátta þar ekki heldr að neinu liði.
Flestar greinir úr biblíunni eru lílca
nmrgfalt auðlærðari en þessar lær-
dómsgreinir í kverinu, enda eru
margar liinna síðar nefndu greinar
framsettar á þann liátt, sem alls ekki
er við barna hœfi, með nærri því
eins erviðu og hoimspekilegu orða-
lagi eins og í kennslubókuin lianda
lœrðuin guðfrœðingum. Yfir liöfuð
i að tala eru kverin, sem vér íslending-
ar enn höfum eignazt, all-fjarri því