Kennarinn - 01.01.1900, Qupperneq 2

LÚTER OG UMBÆTUR HANS Á KIRKJUNNI.
Eflir Jtev. J. A. Detzer.
Ljös dagsins skein aftur yfir hoiminn. 18. datrur apríl mánaðar, 1521,
var skrálur á spjöld söyjunnar. Frammi fyrir ríkispinginn í Wornis
hafði Lúter sagt: “Hé r stend ég, ég get ekki annað, gu ð
hjálpi mér, amen!” Hann hafði kastað brynnanzka sínum fyrir
hirin voldugasta mann veraldarinnar, páfann í Rómaborg, og boðið lionum
byrginn. Hamars-högg hans höfðu t.kki að eins bergmálað í hinni pögulu
hallarkirkju í Vittenberg, heldur varð hljóinur peirra að drynjandi
skrugguhljóði, er pau skullu á undirstöðuhellur páfa ssetisins. Eins og
logandi loptsteinar flugu prédikanir hans um liið svartskfaða loft. Röm
heyrði prumuhljóðið og skelfdist við. “Ljós petta má til að slökkva,'’
sagði Róm. “Þessi baldstfrugi munkur skal pagna!” hótaði Róm. “Til
baka í myrkrið!” hrópaði Róm, “Villutrúarmaðurinn Lúter skal d.syja!”
Svo hrópaði Rórn í reiði sinni. En guðs eigin sendiboði, Marteinn Liter,
sinti pví engu
Hugdjarfurskoraði'liann Róm á liólm og ögraði yfirvöldum hennar opin-
berlega, pegar hann hræðslulaust kastaði j*bannfæringar bréfinu á bálið
við Eister-hliðið í Vittenberg. að stúdentum háskólans viðstöddum.
Hið glæsilega musteri anti-Ivrists lék nú á præði fyrir krafti pessa ákafa
munks. Það riðaði og f :11 með liræðilegum dynk og upp gaus reikur og
aska. Harðstjórn margra alda var á bak brotin, og hið lireina og bjarta
sólskin gleðiboðskapsins ljómaði á ný af hæðum.
En jafn-snomma hinni fyrstu dagsbrún sást líka eitt ógnandi ský í vestri
og suðri.—Karl keisari V. hafði dæmt “ponnan mann í munkaklæðum út-
laga og djöful í dularbúningi.” Hann skipaði þegnum sínum að konm
honum í hendur sérfogjkvað pað g.læp að veita honum mat, drykk eða
skyli. Hin keisaralega skipun endaði með pessum orðum: “Ef nokkur
maður, hverrar stéttar eða stöðu sem er, breytir gagnstætt pessari vorri
kristilegu og keisaralegu skipun, pá sltal ,peim hinum sama verða hegnt
samkvæmt venjum bannfæringarinnar og útlegðardómi.”
Uegar mönnum var sagt að onginn maður hefði vald til að drotna yfir
samvizkum annara,en að hver maður hefði rétt til aðframfylgja sínum eigin
skoðunum, urðu margir, sem bundnir höfðii verið prælaböndum Ijjátrúar
og fávizku, til að slá föstu, að pá pyrftu þeir ekki lieldur að lilyða skip-
unum guðs orðs, hvað snerti breytni peirra ogMíferni.
Fyrir starf Lúters hafði hinni gömlu ánauð verið kollvarpað, en moð
henni líka öllu stjórnarfyrirkomulagi kirkjunnar. Fyrir hið fengua,
frelsi var öllu nú hin mesta hætta búip. af innbyrðis óeyrðum.byltingum og