Kennarinn - 01.01.1900, Síða 5

Uma & reglu og kom fólkinu til skilnings á konningum biblfunnar ogfékk
kirlcjunni Jiannig aftur í hendur hina upphaflegu postullegu lærdóma,
gurtsdyrkun, stjórn og skipulag.
Enn einu sinni rarÖ Lúter að ganga á hólm. Enn þurfti hann að
heyja stórkostlega orustu, Á Svisslundi hafði Ulrieh Zwingli gerst fvrir-
liði uppreistarinnar gegn rómversku kirkjunni. Lúter var búinn að
hrífa heiminn út úr svartnætti fáfræði, hj&trúar og andlegrar ánauðar með
J>ví að framleiða ljós guðs orðs. En nú kom Zwingli og kendi i'nónnun-
um að skfrskota Ollu til skynseminnar, sem hins æðsta dómstóls. Lúter
hikaði ekki oitt augnablik í baráttunni fyrir pví að fá guðs orð eitt viður-
kent sem hiö æðsta vald. í Marburg var orustan háð. í hveri sinn, sem
Zwingli bar fyrir sig slcynsemina, áfryjaði Lúter málinu til c/uðs orðs og
sagði við Zwingli, að eitt lítið orð ritningarinnar væri sór meira vert en
himinn og jörð. “Guðs orð, guðsorð!” var horóp lians.
Þó Lúter yrði til pess ífyrstu, án Jiess að liafa ætlað sér J>að, að upp-
leysa kirkjuna, var pað samt liann, sem með leiðbeiningu guðs aftur kotn
á reglu, endurnyjaði og endurreisti kirkjuna og setti hana á hinn óbifan-
lega grundvöll guðs orðs. Hann gaf fólkinu biblíuna á Jijóðtungu sinni,
hann gaf Jjví fræðin, sálmana, liin miklu rit sín, guðsþjónustu-form í anda
nyja testamentisins, trúarlærdóma biblíunni samhljóða, og kirkjulega
skipun og aga í samræmi við guðs orð.
Naumust var verki lians lokið fyr en Jiessi karlmannlegi, hugumstóri
horinaður hlaut að ganga mót hinum síðasta óvini, hinum ósigrajidi óvini
— Dauða. Hin síðustu fiinm ár æfi sinnur hafði Lúter pjáðst af líkamlegri
vanheilsu. Iíann félck J>að sannarlega að reyna, að J>eir sem standa eiga
við hásæti guðs, Jxirfa pangað inn að ganga gegn um margar hörmungar.
í liópi nokkurra vina sinna bjóst liann að lioyja stríðið, Aldrei síðan á
döguni postulanna liafði mnður gengið mót j>eim óvini hugprúðari og ör-
Uggari og aldrei síðun liöfðu hoyrst stericari, einlægari, hjartanlegri og
heitari bænir, en bænirnar hans voru. Þegar liann var spurður, hvort hann
®nn væri fús, að játa Krist og hulda við J>á trú, sem hann hafði kont, svar-
uði hann með hárri og einbeittri rikld “já!” Kl. 3 að morgni hins 18. dags
^‘brúar mánaðar, 1540, lagði Lúter frá sér vopn sfn og gekk sigrihrósandi
dl eilffðar bústaða hinna sælu. Hið mikla verk siðbótarinnar var unnið—
ðin fallna kirkja var endurroist.
í söuiu kirkjunni, sem hann fyrst hafði noglt hinar 05 inótmælingar
Kremar á, og nálægt prödikunarstólnum, ]>ar sem kann svo oft hafði vitn-
mn Josúm Krist og fagnaðarerindi hans, var líkami hans grafinn.
(Framh. d bt». 52.)