Kennarinn - 01.05.1900, Qupperneq 15

—115—
SKÝRJNGAR.
IJæmissigan um hinn ríka heimskingja er iærdómsrík. “Velgeugni iieimskingj-
anna skal verða þeim til eyðileggingar.” “Að hvaða gagni væri það manninnum þó
hann eignaðist alliin heiminn, et hann biðitjón á sálu Binni.” “Þar sem yðar fjár-
sjóður er, þar mun og yðar hjarta vera.” “Örðugt mun rikum manni að komast í
himnaríki.” Þessi ríki maður iiugsar um sig sjálfan einann. Hanu álítur að mesta
farsa-ldin sé fólgin í að eta, drekka og hvila sig. Hann treystir óhultur á auö sinn
óttast ekkert æðra vald. Hann er sjálfum sér guð. Honum datt ekki í liug að
haim sjálfur og allur aur.ur hans væri sent fls, sem feykt yrði burt á svipstuudu.
líann var blindur, sá ekkert nema sig sjálfan og góssið sitt.
Ensjáum núhvaðaaugum guð lítur á þennan mann: “Þú lieimskingi!” llcimsk-
tngi vegna þess þú liefur lítilsvirt, iiiun dýrasta fjársjóð, sálulijálp þína. Þú liefur
eh skugga tóma og liverfandi liluti. Hinir sönnu fjársjóðir eru í sálu munnsins,
c*n ekki í lilöðutn, bonkum eða höllum. Tilgangur lífsins er að flnna hin varan-
legu og eilífu gæði jarðueskra auðæfa. Líkami liins ríka manns var feitur og
saddur, sála' lians var visin og svöng. Ilann dó ineð hungraða sál og átti að engu
uð liverfa hinutn meginn nema liungriiiu og dauðanum eilifa.
Olíkir þossum ríka heimskingja eru þjónarnir, sem herran fann vakandi þá liann
h°m. Þeir liugsa um hin æðri gæði, þeir leita fyrst guðs ríkis og hans
■'éttlætis, vitandi að öll stundleg gaiði muni þá líka veitnst þeim. Þeir
hvíla” sig líka, en ekki við hugsunina um troðfullar hlöður og matar-
h.vrgðir, lieldur í traustinu til fjúrsjóðsins himneska, sem aldrei bregst. Þeir
híða með eftirlöngun þess, að “brúðkaup lambsins” hefjist. Þeir hafa liið
hinineska brúðkaup fyrir markniið sitt. Lífsábyrgðar skírteini þeirra er undir-
8hrifað af guði almáttugum, en ekki inönniiin. “Viðlagasjóður” þeirra er á
himnuni. en ekki í jarðneskum fjárhirzlum eða félögum.
Vér fáum ekki fyrirséð live nær dauðastund vor kemur. Vér deyjum kann
ske í æsku, kann Bke ekki fyr en vér erum orðin fullvaxta, og kann ske
ekki fyr en í elli. En vér skulum vera viðbúiu, live nær sem dauöans eng-
IHinn kemur. Vér skulum forðast diemi ríka heimskingjans, sem gleymdl
fÞiði, en líkjast þjónunum, sem biðu heimkomu liússbónda sins. Þelr voru
avalt viðbúnir, því þeir vissu ekki á livaða stundu hanu mundi koma.
Gyðingargir skiftu nóttinni í þrjár eyktir, en á dögum Krists hafa þeir að
úkindum farlð eftir hinni rómversku timaskiftingu og þá deilt nóttinni í fjórar
eJ’ktir fyr ta eykt frákl, 6-9, önnur, kl. 9-12; þriðja, kl. 12 8; fjórða, kl. 3-6. Öhtiur
°g þriðja evkt því um nóttina. Þá var hættast við að þeir sofnuðu. Kristur
kemur, sem þjófur á nóttu (1. Tess. 5:2; II. Pét. 8:10). ()g vér eigum ekki elnungis
■'ð vaka yflr sjálfum oss, lieldur líka yflr þeim fjárSjóðum, sem oss er trúað
lyrir: náðarmeðulunum, hreiuum laTdóniuin guðs orðs, lúterskum játningum
'’orum og lútersku nafni voru ineð öllu þvi, sem það inuibindur í sér. Af
ongum er eins illa stolið og þeim, sem rændir verða þessum fjársjóðum.
Gráðugir vargar vilja rífa oss í sig, vargar vantrúar og villutrúar. Verum
I'vi vakandi og biðjandi reiöubúnir þegar drottinn kemur.