Kennarinn - 01.10.1900, Blaðsíða 2

•182—
landafræði” að innihaldi. Landafræði er mjög nauðsynleg í sambandi við
alla sagnfræðisloga kenslu, engu siður í sambandi við alt liið sögulega
í biblíunni. Sagan leikur oft og tíðum í lausu lofti þangað til maður get-
ur neglt liana niður fi einlivern vissan stað, með því að syna hann á landa-
bréíinu. Nemandinn parf ekki einungis að vita hvað skoði, heldur einn-
ig hvar pað fór fram, Fyrir utan [>etta hafa komið út sérstakar útgáfur
af biblíunni, sem nefndar eru “Teaohers’ Bibles,” og eru sérstaklega ætl-
aðar kennurum. Fyrir utan liinn vanalega texta biblíunnar eru Jiar
landabréf, myndir, margar leiðbeiningar, ritgerðir um ymislegt, er að
biblíunni lytur og f>ar að auki “Conoordanoe” sem hjálpar manni til að
íinna J>á staði í biblíunni, er rnaður þarf á að halda í hvort skifti.
Lað væri framför fyrir sunnudagssköla vora, ef kennararnir færu að
nota piossar bækur. En munið eftir f>rí, að slíkar Ijækur eru að eins
til stuðnings; biblían sjálf er aðal-atriðið.
Lotta er samt að eins hinn almenni undirbúningur kennarans. IJann
[>arf einnigsérstakann undirbúning undir hverja lexíu, som hann kennir.
Lað gengur mörgum örðugt að skilja. Menn vaða inn í sunnudags-
skölann undirbúuingslausir, alveg eins og [>eir væru að ganga að starfi,
sein peim væri sama um hvernig leyst væri af hendi. Guð varðveiti
sunnudagsskóla vora fyrir slíkum kennurum! Konnarinn parf ekki ein-
ungis að liafa yíirfarið efnið, sem hann á að kenna, . heldur hugsað um
hrernig hann goti bozt kent [>otta; liann [atirf að skilja það til hMtar,
vita sainband [>ess við annað i biblíunni, <>g samband [>oss við mannlííið
sjálft, samband þess við hugmyndtdioim barnanna sérstaklega. Sá, sem
leggur alúð við að undirbúa sig vol og samvizkusamloga, getur ntium-
ast farið hjá ]>ví að taka framförum í kortnaralistinni.
Eg minnist í [>essu sambtindi sögu, sem eg heyrði á sunnudágsskóla-
[>ingi, fyrir mörgum árum síðan. líæðumaðurinn, som sagði söguna, sagð-
ist einu sinni hafa sörstaldega tolcið eftir konu á surinudagsskóla sínum,
sem kondi aðdáanlega ve). Honum fanst svo mikið til uin kenslu lionnar,
að hann ásctti sðr, að komast eftir, hvernig stæði á [>vi, að hún gæti kent
svona vel, Ilann fór [>ví og heimsókti hana. Hogar hann kom á hoirnili
herinar sá hann, að hún stóð. viö þvottabalann, Hún vtrr fátæk þvotta-
kona, som þurfti að standa við þunga vinnu dag oftir dag, til að liafa ofan
af fyrir sér og’sínum. Hann spurði liana, hvernig hún faeri að kenna
svona vel. Hún benti honum á þvottabalann, Har var spjald og á það
var lírnd lexían fyrir næsta sunnudag. Hetta las liún og hugleidili dag
oftir dag alla vikuna; þogar sunnudagurinn korq var hún búin undir [>að
jrð kenna,