Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.03.1927, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
aldrei í hug, að jeg mundi nokkurn tíma
eignast hest sjálfur. Það var lítill drengur á
Fimmtugötu, sem átti hest og hann var van-
ur að ríða út á hverjum morgni og við vor-
um vön að fara þangað og ganga framhjá
húsi hans til þess að sjá hann“.
Hann hallaði sjer svo aptur á bak upp að
sætisbakinu og horfði á jarlinn með auð-
sjáanlegri hrifningu í nokkrar mínútur án
þess að segja eitt orð.
„Jeg held að þú hljótir að vera sá bezti
maður, sem til er í heimi“, sagði hann að
síðustu. Þú ert allt af að hugsa um að
gjöra gott, er það ekki — allt af að hugsa
um aðra. Ljúfust segir að það sje hið allra
göfugasta; ekki að hugsa um sjálfan sig
heldur um aðra. Það er einmitt það sem þú
ert allt af að gjöra“.
Hans hágöfgi varð svo alveg orðlaus að
sjá sig uppmálaðan með svo fögrum litum,
að hann vissi ekki hvað hann átti að segja.
Hann fann að hann þurfti umhugsunartíma.
Að sjá allar sínar ljótu og eigingjörnu hvat-
ir breyttar í göfugar og drengilegar af hinu
einfalda sakleysi barnsins, vakti alveg sjer-
stakar tilfinningar.
Fauntleroy hjelt áfram og horfði á hann
með hreinustu aðdáun í sínum stóru, skæru
sakleysislegu augum.
,,Þú gjörir svo marga glaða“, sagði hann.
„Það er nú hann Mikael og Bridget og tólf
börnin þeirra, og svo er eplakonan og Dick,
og hr. Hobbs, og hr. Higgins og kona hans
og bömin þeirra, og sjera Mordant — jeg
sá að hann varð glaður, — og svo er Ljúf-
ust og jeg út af folanum og öllu öðru.
Veiztu það að jeg hefi reiknað þetta allt á
fingrunum og í huganum. Það eru 27 mann-
eskjur í allt, sem þú hefur gjört glaðar,
sem jeg veit af. Það er ekki svo lítið 27
manneskjur“.
„Og jeg var sá, sem var góður við þær og
gladdi þær“, sagði jarlinn. „Var það?“
„Já, það held jeg nú“, sagði Fauntleroy;
„þú gjörðir alla svo glaða. En veiztu“, sagði
hann hálf hikandi, „að menn hafa stund-
um mjög rangar hugmyndir um jarla, þegar
menn þekkja þá ekki. Það hafði hr. Hobbs.
Jeg ætla að skrifa honum og segja honum
allt eins og það er“.
„Hverjar voru hugmyndir hr. Hobbs um
jarla?“ spurði jarlinn.
„Já, sjáðu til“, sagði hinn ungi fjelagi
hans, „meinið var að hann þekkti engan
jarl, og hafði aðeins lesið um þá í bókum.
Hann hjelt — og þú mátt þykkjast af því —
að jarlar væru blóðugir harðstjórar; og
hann sagðist alls ekki vilja hafa að þeir væru
að drolla í búðinni hans. En ef hann hefði
þekkt þig, þá er jeg viss um að hann hefði
haft allt aðra hugmynd. Jeg skal segja hon-
um allt um þig“.
„Hvað ætlarðu að segja honum?“
„Jeg ætla að segja honum“, sagði Faunt-
leroy heitur af ákafa. „Jeg ætla að segja
honum að þú sjert sá bezti maður, sem jeg
hef heyrt getið um. Og að þú sjert allt af
að hugsa um aðra menn og gleðja þá, og að
jeg vona, þegar jeg verð stór, að geta þá
orðið líkur þjer“.
„Líkur mjer!“ hafði jarlinn upp, og leit
framan í hið fjörlega andlit. Og honum
fannst eins og eitthvað í ætt við roða stíga
upp undir hinu skorpnaða skinni; hann leit
allt í einu undan og fór að horfa út um
vagngluggana á stóru beykitrjen, og sól-
skinið á gljáandi rauðbrúnu blöðunum
þeirra. „Já einmitt líkur þjer“, sagði Faunt-
leroy, en bætti svo hæversklega við: „ef jeg
get. Ef til vill er jeg ekki nógu góður, en
jeg ætla að reyna“.
Vagninn rann niður hin fögru trjágöng
undir hinni laufríku hvelfingu og framhjá
opnum grænum svæðum, sem lágu böðuð í
sólskininu. Fauntleroy sá aptur ihina fögru
staði, þar sem burknar og bláklukkur vögg-
uðu sjer í andvaranum; hann sá dádýrin
standa eða liggja í hinu háa grasi; sá kan-
ínur skjótast burtu; heyrði akurhænsnaþyt
og fuglasöng. Og honum fannst allt þetta