Tákn tímanna - 15.04.1919, Blaðsíða 1
r
r>^>
07
5
D
/
C7
»Jesús svaraði lionura og sagði: Sá, scm elskar mig, hann mun varð-
veita mitt oið, og faðir minn mun elska liann, og til hans munuin við
koma, og taka okkur hústað hjá honuma.
I. ár.
Reykjavík 15. apríl 1919.
7. tbl.
»Helga þú þá í þinnm sannleika, þill orð er sannleikur«.
„Og Jesús nam staðar1.
Jesús var á leiðinni til Jerúsalem á-
sámt lærisveinum sínum. Þetta var síð-
asta ferðin hans til þessarar borgar, og
hann hafði reynt að koma lærisveinun-
um í skilning uin þetta. Hann hafði
vikið þeim til hliðar og skýrl þeim frá
að hann mundi verða framseldur yfir-
völdum kirkjunnar, honum mundi verða
inisþyrmt og hann dæmdur til dauða,
en liann mundi rísa upp á þriðja degi.
En honum varð elckerl ágengt, því að
þeir öskildu eklcert af þessu, og þetta orð
var þeim liulið, og þeir skynjuðu ekki
það, sem sagt hafði verið«. Lúk. 18, 34.
I’eir voru svo niðursokknir í aðra hluti,
að það var þeiin óinöguiegt að skilja
alvöru þessarar slundar. Þeir hugsuðu
um jarðnesk málefni. Skyldi eklci meist-
arinn á þessari hálíð, sem fer í hönd,
í ásýn og viðurvist alls lýðsins, sýna
hver liann í raun og veru er, sýna veldi
silt og gera sig að konungi ? Þægilegir
draumar um að Ísraelsríki brátt yrði að
stórveldi, fylti huga þeirra, og eins og
sveipaði þeirra andlegu sjónir þokuslæðu,
sem huldi sannleikann fyrir þeim, jafn-
vel þótt frelsarinn með skýrum orðum
benti þeim á, að þetta væri fyrirfram
skráð í ritningunum. Vanheilög löngun
til að komast í beslu stöðurnar í hinu
nýja ríki hafði lekið þá svo föstuín
tölcum, að það gaf tilefni til óánægju
og öfundsýki á niilli þeirra innbyrðis.
Jesús vissi þelta alt mjög vel. Hvað
það hlýlur að hafa hrygt hans viðkvæma
hjarta, að lærisveinarnir, hans útvöldu,
sem hann liafði kent í hálft fjórða ár,
höfðu enn þá svo litla þekkingu á sann-
leikanum! Hvað það hlýlur að hafa
sært hann! Hvílík uppspretta hrygðar
og hugarvíls gat ekki þetta sorglega á-
stand verið honum ! Hvílíkt lækifæri
til að söklcva sér niður i þunglyndis-
hugleiðingar út af mishepnuðu æfistaifi!
Hver hefir nokkurntíma ln.ft ástæðu til
svartsýnni heilabrota vegna brostinna
vona og til að gleyma öllum öðrum af
einskærri meðaumkun með sjálfum sér?
Hafði hann ekki gilda ástæðu til að
spyrja sjálfan sig þessara spurninga:
»Hvað sloðar það að eg fari til Jerú-
salem og mæti öilum þeim liræðilegu
þjáningum, sem bíða mín þar? Mann-
kynið er hvort sem er svo þverúðugt,
að jafnvel lærisveinar rnínir, sem hafa