Tákn tímanna - 15.04.1919, Síða 2

50
TÁKN TÍMANNA
notið tilsagnar minnar, bera eklci hið
minsta skynbragð á það, sem eg hefi
kenl þeim. Hví skyldi eg líða svo mik-
ið mannanna vegna ? Verðskulda þeir
yfir höfuð að tala kærleika minn?«
Að líkindum mundu fiestir áf oss hafa
hugsað þaunig og jafnframt fundist að
vér hefðum fullkomna ástæðu til þess.
En hugsaði Jesús þannig? Guði sé þökk
fyrir hinn eiiífa kærleika 1 Jesús liugs-
aði aldrei á þann hátt. Hann gleymdi
aldrei öðrum af meðaumkun með sjálf-
um sér, eins og einn viðburður, sem
átti sér stað um þetta leyti, sjrnir greini-
lega.
Eins og áður er getið, var Jesús á
ferð til Jerúsalem með lærisveinum sín-
um. Á leiðinni kom hann við í Jeríkó.
Hér hefir hann án efa orðið lýðnum til
blessunar, annaðhvort með ræðum sín-
um eða kraftaverkum og ef til vill með
hvorutveggja ; því þegar hann fór burt
úr borginni fylgdi honum mannfjöldi
mikill. Að líkindum hefir gætt mikils
fagnaður við nærveru frelsarans, og gel-
ur verið að margir hafi borið sömu
vonir í brjósti og lærisveinarnir gerðu
um, að hann mundi innan skamms ger-
asl konungur Gyðingaþjóðarinnar og
leysa hana undan erlendu ánauðaroki.
Það getur tæplega leikið nokkur efi á
því, að lærisveinarnir noluðu sérhvert
tækifæri og gerðu það, sem þeir gátu,
lil þess að rótfesia lýðinn í þeirri trú.
Fyrir utan Jeríkó sátu tveir menn við
veginn og beiddust ölmusu. Annar
þeirra hél Bartimeus og báðir voru þeir
blindir; þegar þeir urðu varir við fólks-
fjöldann, spurðu þeir, bvað um væri að
vera. þeim var svarað, »að Jesús frá
Nazaret færi hjá«.
»Jesús frá Nazarel!« Þeir böfðu heyrt
hann nefndan og sjálfsagt oft óskað að
hitta hann. En það hafði aidrei verið
tækifæri til þess. Nú fór hann fram-
bjá! Ósjálfrált, knúðir af þeirri ósk,
sem ælíð lá þeim á hjarta, hrópuðu
þeir báðir: »Herra, miskunna þú okk-
ur, Davíðs son!« Og þeir endurtóku
lirópið ef til vill oft.
En fólkinu líkaði ekki þetta. Því fanst
framkoma þessara tveggja aumingja
vera óviðeigandi gagnvart hinum miklá
meistara, sem naut hylli iýðsins, hvar
sem hann fór. En þessir tveir lélu ekki
þagga niður í sér. Trúin og þráin voru
sterkari en óttinn við ávítanir og um-
vandanir mannfjöldans. Því meir, sem
menn höstuðu á þá, þess hærra hróp-
uðu þeir: »Herra, miskunna þú okkur,
Davíðs son!« Þetta var tækifærið fyrir
þá. Að vísu gálu þeir ekki séð hann,
en þeir vissu, að hann var í nánd, og
nú var um að gera að vekja athygli
hans.
Skyldi hann geta heyrt til þeirra ?
Og þó hann gæli það, mundi hann þá
í öllum þessum fögnuði skifta sér nokk-
uð af þeim ? Þeir sem voru bara óá-
litlegir, fátækir aumingjar, sem ekki gátu
búist við að neinn gauinur væri gefinn.
Vegna þessarar áberandi framkomu
þeirra, virtist mannfjöldinn helzl líta á
þá með kæruleysi, blöndnu reiði og
fyrirlitningu. Ælli hinn mikli meistari
líti öðruvísi á þá?
Og enn þá eilt — sem þeir blindu að
vísu víssu ekkert um, en sem vér æll-
um að alhuga. Var hægl að búast við
því, að Jesús undir þeim kringumstæð-
um, sem liann var í, vonsvikinn, eins
og bann hafði ástæðu til að vera yfir
hinum andlega blindleik lærisveinanna,
og áhj'ggjufullur út af þeim líkams- og
sálarkvölum, sem hann sjálíur álti fyrir
höndum — var hægt að búast við því,