Tákn tímanna - 01.12.1921, Qupperneq 8

tÁKN TÍMaNNA

82
»Pabbi« sagði móðir hennar milli and-
varpanna — »pabbi — kemur ekki aftur
— ken?ur aldrei framar«.
I’á fór Odu eitthvað að ráma í, hvað
móðir liennar ætli við, og þá fór hún
líka að grála. Móðir hennar vafði liana
þá að sér, og þarna sátu þær báðar,
þær vissu ekki hve lengi og grétu sam-
eiginlega út af sorgarfregninni, sem þær
höfðu fengið, þangað til svefninn vafði
um þær mötlinum sínum og friðaði
sálir þeirra um slundarsakir.
Sami dagurinn, sem átti að veita
ungu móðurinni og barninu hennar gleði
og gæfu, varð nú einhver sólarlausasti
dagurinn, sem þær höfðu lifað. Glugga-
tjöldunum var eigi lyft upp og þær
gengu svo hljóðlega um húsið, eins og
ástvinurinn týndi væri enn þá hjá þeim
í stað þess að vera langt fjarri þeim,
yfir í Frakklandi á vigvöllunum.
Gjafirnar, sem þær höfðu búið út
handa honum með svo ástúðlegri hugs-
unarsemi og umhyggju og lagt hart á
sig til að geta keypt, tóku þær nú frá
augunum á sér með sárri tilkenningu í
hjarta sínu. Petla gerðu þær til þess að
þær ykju ekki á hjartakvölina með því
að minna þær á hann, er aldrei mundi
koma til að njóta þeirra. O, sú angisl
sem þelta alt olli þeiml
Frú Lawrence tók aftur og aftur upp
pappírslappan, sem hafði flult henni
þessi skelfilegu tíðindi, og las þessi
ótlalegu orð:
»Herstjórnarráðinu tekur sárt að láta
yður vita, að eiginmaður yðar hefir
hvergi fundist síðan 28. janúar, og er það
nú sett á skýrsluna, að hann sé dáinn«.
»Týndur — dáinn« hún gat eigi ann-
að en sagt það með sjálfri sér í angist
sálar sinnar. »Dáinn, veslings Harry
minn, dáinn«. En þá var sem ný von
lifnaði í brjósti hennar. Hann er að eins
talinn dáinn á skýrslunni, en er ef til
vill — ef til vill tekinn höndum, liafð-
ur í varöhaldi. Æ nei! Týndur, talinn
dáinn í skýrslunni« þýðir ekki annað
en að sprengikúla hafi tælt hann sund-
ur og eigi finnist neinar menjar eftir af
honum. Veslings Harry.
Alt af syrti að meira og meira, þeim
fanst vera niðamyrkur alt í kringum sig.
Henni kom í liug litla heimilið hennar
og öll baráltan, sem hún hafði á sig
lagt til að halda því uppi. Hvers virði
var það nú? Og voru nú nokkrar vonir
til að hún gæti haldið því við með þeim
litla lífeyri, sem hún mundi fá? Henni
fanst hún mundi verða að selja húsið;
en hver mundi nú vilja líta við, eða
kæra sig vitund um þá muni, sem
Harry hafði smíðað.
Aldingarður fylgdi húsinu líka, sem
Harry hafði yrkt, hann munu allir vilja
fá, hugsaði hún. Að þvi búnu yrði hún
einstæðingur í heiminnm og ekki lifa
fyrir neitt nema Ödu, því að nú var
hún munaðarlaus, því að Harry átti
að eins föður á lífi, en hann var langt,
langt burlu — í Ástralíu. Pað var eins
og áhyggjurnar margfölduðusl með hverri
stundinni sem leið. Var ekki uin nokk-
urn vonargeisla að ræða, var ekkert til
er sent gæti ofurlitla skímu inn í þetta
sorgarmyrkur?
Pað var komið kvöld og Ödu litlu
var orðið mál að fara að hátta. Hún
var orðin þreytt, hnuggin, vesaldarleg
og mundi því fegin hafa farið að hátta,
þó að hún læsi ekki kvöldbænirnar
sínar áður, en eitthvað var samt, sem
kom henni lil að beygja kné til bænar
eins og hún var alt af vön að gera.
__________ (Frh.).
Prentsmiðjan Gutenberg.