Syrpa - 01.03.1920, Síða 16

78
S YRPA
skrilfaSi nafn mitt á eltisikinns-ræmu og sendi systur sinni; sagSi
hann mér í spaugi, að ef einhver kæmi til mín frá Islandi með elti-
skinns-ræmuna, iþá mætti eg vera viss um að sá maður væri í ætt
við sig. En óvíst er að bréfin hans háfi komist alla leið til Islands.
— Hann skrifaði mikið í stóra >skrifbók, sem hann kom með. Hún
var í góðu bandi og pappírinn var blár. Hann skri'faði líka á ótal
smá^miða og stakk þeim hér og þar í rifur á veggnum. Fólkið í
húsinu var altaf að finna miða, sem hann skrifaði á einhver orð á
útlendu máli, og sumir geyimdu þessamiða eins og helgan dóm.”
"Átt þú nokkuð af þessum miðum nú? ” sagði O’Brian.
“Nei, því miður hélt eg þessum miðuim áldrei saman,” sagði
Madeleine, "og kom það til af því aðallega, að eg slkildi ekki
það, sem skrifað var á miðana. En Madeleine McLean frænka
mín átti lengi nokkra af þessum bréfsneplum, en hún gaf þá alla á
endanum, eða eyðilagði þá. Hún gaf síðasta miðann í fyrra
haust. Og maðurinn, sem fékk hann, hafði selt hann fyrir fimm
dollara í Winnipeg.”
“Hvar er þessi frærika þín nú?" spurði eg.
“Hún er dáin,” sagði Madeleine Vanda. "Hún átti heima
í Batoche, eins og eg, og annaðist sjúka og sára. En í maiimánuði
í vor veiktist hún og dó."
“Var ihún lika vinnulkona í gistihúsinu, þegar þú varst þar?”
spurði O’Brian.
“Hún var dóttir gestgjafans, ” sagði Madeleine. “Faðir
hennar hét Hector McLean. Móðir hennar var systir móður minn-
ar. Þau eru bæði dáin.”
“Hefir þú nokkurntíma verið spurð um Berg skipbrotsmann
á seinni árum?” sagði O’Brian.
‘Aldrei fyr en núna," sagði Madeleine. “Og eg heyrði áldrei
á ihann minst eftir að eg fór úr giStihúsinu, nema þegar frænka
mín mintist á hann í sambandi yið hina mörgu, kynlegu bré'fsnepla,
sem hún hafði fundið eftir hann.”
En geturðu sagt mér, sagði O Brian, “hver hin síðustu
afdrif þessa manns urðu? ”
“Alt, sem eg veit um það, er þetta,” sagði Madeleine, “að
hann var mjög lasinn allan veturinn 1869—70. Það var líka eins
og eitthvað þungt lægi honum á hjarta. Það er mjög Iíklegt, að
honum hafi leiðst, því að það var ekkert skemtilegt í gistihúsinu
þar þann vetur. Þá var veðrátta fremur stirð, og ófriður hér í
Rauðárdalnum, og svo margt og margt annað, sem amaði að.