Syrpa - 01.03.1920, Blaðsíða 17

S Y R P A
79
Eins var iþaS, a<S þeim herra 'Berg og Daniel Wilde kom aldrei vel
saman. Daniel Wilde var stríðinn og smásálarlegur, einkum
þegár hann bragðaði áfengt vín; en herra Berg var mjög alvöru'
göfinn og gat engu spaugi tekið, íhvorki af honum né öðrum. Svo
mun þaS hafa baezt ofan á alt annaS böl herra Bergs, aS hann var
mjög peningalítill; samt borgaSi hann fæSi sitt vikulega fyrirfram,
til síSustu stundar, eftir >því, sem eg bezt veit. — En einn dag, seint
í marzmánuSi, komu tveir menn frá Fort Garry virkinu til aS finna
hann. Þeir töluSu lengi viS hann í herberginu hans, en enginn
í húsinu vissi, hvaS þeir töluSu viS hann_ — Eftir aS þeir fóru,
var herra Berg aS sjá venju fremur hugsandi og þung'búinn. Hann
gekk lengi um góll'f í ganginum uppi á loftinu, og virtist vera styrk-
ari en undanfarna daga. Eftir hádegiS þennan dag, brast í kaf-
aldsjbyl, og varS óveSriS því meira, sem meira á leiS daginn.
Um kvö'ldiS gekk herra Berg út úr ihúsinu og — hefir ekki sést þar
síSan, hvorki lifandi né dauSur. — Og þetta er nú cdt, sem eg veit
um þann góSa mann, sem án alls efa er einn af þeim allra mætustu
mönnum, er eg hefi nokkurn tí ma kynst.”-------------
ViS töluSum um þetta fram og aftur nokkra stund, og héld-
um svo heim.-----------
Daginn eftir skrifaSi O’Brian Arnóri langt bréf og sagSi hon-
um ítarlega frá öllu, sem Madeleine Vanda ha'fSi sagt okkur. Og
hann gat þess, aS sér virtist máliS vera nú öllu flóknara og undar-
legra en nokkru sinni áSur.
Endir H. þáttar.