Verði ljós - 01.07.1898, Síða 4

100
vór sjáum, að ok lians er í sjálfu sér ekki þreytandi og byrði lians
ekki þung, þótt oss fyndist það oft; það var vort spilta hugarfar, sem
vakti þessa tilfinningu lijá oss. Yór finnum, að ok syndariunar og henn-
ar byrði var margfalt þyngri og óbærilegri og þyngdist altaf meira og
meira. — En þegar vér nú þannig tölum út úr hjarta sanniðrandi og
sanntrúaðs manns, er lært hefir að þekkja Jesúm sem frelsara sinn,
þá megum vér líka minnast þess, að iðrun hans er ekki fólgin í efth-
sjá eftir því, hve óhyggilega hann hafi breytt, heldurihrygð yfir því,
hve illa liann hafi breytt; húu er hrygð yfir hans synduga ástaudi,
hrygð eftir guði, sem aflar sáluhjálplegrar betrunar (sbr. 2. Kor. 7, 10).
En þá nægir honum ekki heldur að þekkja Jesús sem þann, er mun
frelsa hann frá hinum eilifu syndagjöldum; liann þráh- eiunig þann frels-
ara, er uppræti syndina sem fyrst úr sálu hans, svo hann geti öðlast
frið við guð og komist í sonarsamband við hann. Það er þessi frelsis-
þrá, sem Jesús vill uppfylla þegar hann segir: „Hver sem á inig trúir
hefir eilíft líf“ (Jóh. 16, 47), bendandi til þess, að vór getum komist í
hið sanna sambaud við liann og orðið aðnjótandi hans f'relsunar, þegar
í þessu lifi. — Og liver getur þá ineð sanni sagt, að kristiudómurinn
svifti oss allri lífsgleði, livað getur verið gleðilegra fyrir syndugau mann,
en að finua sig friðþægðan og frelsaðan af Jesú, hvað mun gleðin af
nautn og lystingum heimsins vega móti fögnuði friðþægingariuuar, og
hvert ytra böl mun geta svift oss houum? Eða muu það ekki jafn
íjarstætt, þegar kristindómurinn er kallaður veikleikans og vanmáttarins
kenning? Jú í sannleika, því til hvers þarf ki-aft ef ekki til þess, að
koma oss undan lögmálinu og undir náðiua? Kristindómurinu er sterk-
asta andlega aflið, sem enn hefir þekst 1 lieiminum, hann hefir gefið
sönnum játendum sínum meiri kraft, meira hugrekki og djörfung en nokk-
ur önuur trúarbrögð. Það er þekkingin á Jesú sein frelsara, er gjörir
oss fúsa til að líða fyrir lians uafns sakir, og styrka til að standast
það, sein hanu lætur oss reyna, af því vór þekkjum náðina i hirting-
unni. Það er þekkingin á Jesú sem frelsara, er kemur oss til að játa,
að alt er gott, sem hann gjörir, og lætur oss sjá Jesú nafn ritað
á sérhvern velgjörning, er vér þiggjum.
En eius og nafnið „Jesús“ bendir oss til að læra að þekkja liann
sem frelsara, eins bendir nafnið „Kristur“ oss á að vér eigum að læra
að þekkja hann sem konung vorn. Spádóimar hinsgamla sáttmála tala
ekki einungis um Jesúm sem frelsara, heldur einnig sem konung. Þeir
nefna hann hinn ágætasta meðal jarðarinnar kdnunga (Sálm. 89, 27),
konung dýrðarinnar (Sálm. 24, 7), er muni ríkja í réttlæti (Esaj. 32, 1)
og að eilffu (Dau. 2, 44). Þessi ummæli gamla testameiitisius staðfestir
Jesús sjálfur með þeirri játningu, að hann só konungur, en hann lýsir