Verði ljós - 01.07.1898, Síða 10

106
fullur lotningar og átti óbifanlegt, hugrekki. Aðrir hafa næstliðið
íostudagskvöld talað sönn, áhrifamikil og viðkvæni orð um nokkrar
liliðar á lyndiseinkunn Gladstones. En óg kýs heldur að minnast
hans i dag, á líkan liátt og stjórnarforsetinn gjörði í niðurlagsorðum
ræðu sinnar, sem kristins mikilmennis. Eg vil hæta við: hann var
álragamikill skozkur kirkjumaður; og þó ekki skozkur, þvi hann þekti
engan mismun. Bretland átti hann. Mór er ljúft að minnast hans í
blóma lífsins, þann dag, er hann í viðurvist eins trúnaðarvinar ásetti
sér hátíðlega — hverju sem liann annars gæti til leiðar komið á æfinni,
hvort sem honum yrði mikið ágengt eða lítið — að gjörast bjargvættur
hinna föllnu kvenna og að hætta ekki fyr en honum tækist með guðs
hjálp að leiða einhverjar af þessum veslings konum úr villumyrkri synd-
arinnar. Mór er ljúft að virða hann fyrir mór eins og unga manninn í
söguuni, er haun hervæðist til þessarar æfilöngu baráttu. Eg ininnist
hans eius og óg sá hann fyrir 30 árum í lítilli kirkju annarsstaðar i
þessari borg, þegar drottningin hafði i fyrsta sinni, án þess hann ætti
þess von, skorað á liann að takast þann ábyrgðarmikla starfa á hendur
að mynda ráðaneyti, til þess að stjórna málefnum þessa mikla ríkis.
Eg man eftir honum þegar liann þá kraup við kvöldmáltíðarborðið til
þess að meðtaka kærleika Krists, eins og ávalt var venja lians, þegar
einhvern vanda bar að höndum, hvort sein hann var smár eða stór. Eg
só hann enn i huga mórkrjúpa þar. Hann hefir meðtekið sakrainenti líkama
ogblóðs .Tesú lvrists. Sál hans er að endurnærast af þessum likama og
þessu blóði. Kvöldináltíðargestirnir koma og fara aftur frá altarinu, en haun
verður eftir, auðsjáaulega gagntekiun af návist frelsara síns. Hann hreyfir
sig ekki þaðan fyr en guðsjijónustan er á enda; liaun er algjörlega bú-
inn að gleyma mönuunuin. Þetta eru endurminningar, sem mór er lrag-
ljúft að rifja upp fyrir mér. Og skyldi óg nokkurntíma gleyina kveld-
stundu einui fyrir fám mánuðum síðan á bókasafninu á Hawarden’,
þessuin stað, sem mór er ávalt, heilög jörð? Honum geðjaðist ekki
að hiuum nýju kenningum, sem vilja neina bæði synd og djöful burt úr
mentun vorra tíma. Hann fann til þess, að syndin er voðaleg, og að
jafnvel smásynd, hvort sem heimurinn álítur liana illa eða elcki, er and-
stygð fyrir guði. Eg vildi óska, að allir ungir menn, sem hór eru, liefðu
getað sóð hann, liveruig hann vóg líf sitt, ekki á jarðneskum metuin,
lieldur á metum himnaríkis, þetta kveld, þegar liann leit yfir liðna tím-
ann og horfði fram á leið til hius ókomna. Hann vissi af eigin reynslu
livað það er, að hafa Ijós guðs skinandi í hjartanu. Haun sáfyrirfram
það, sem sérhver af oss mun fá að vita einlivern tíma, þegar bækur lífsins
verða opuaðar og kjarni lífsins kemur í ljós. Og skyldi ég nokkurn tima geta
gleymt föstudeginum langa síðastliðnum, þegar óg veitti honum í síð-
') Hötðinsjasotur, or Gladstono átti.