Verði ljós - 01.03.1899, Blaðsíða 13

45
ings, að alt inuiliald ritningarinnar væri guðiuublásið, því að þar staudi,
að „öll ritniug sé iunblásiu af guði“, eius og orðiu eru útlögð i vorri
íslenzku biblíu. En á þessum orðum er varlega byggjandi, með því að
útleggiug þeirra er röug, þótt hún sé gömul og komi viðar fyrir eu í
íslenzkum bibliuþýðingum. Þessi ranga útlegging stafar sem sé frá
hiuni gömlu latnesku þýðingu, sem kölluð er „Vulgata11. En eftir
gríska frumtextanum her að útloggja þessi orð þanuig: „Sérhvert gtið-
innblásið rit er og uytsamt til lærdóms, o. s. frv.“, eða: „Sérhvert það
rit, sem er innblásið af guði, er og nytsamt til lærdóms o. s. frv.“*
En þegar orðin eru útlögð á þessa leið, verður það auðsætt, að ómögu-
legt er á þeim að byggja, að „öll ritningin“, þ. e. gjörvalt iuuihald
heuuar, sé innblásið af guði; á þessum orðum verður ekki bygt anuað
en það, að til séu „guðinnblásin rit“, sem postulinn svo gefúr þann
vituisburð, að þau séu „nytsöm til lærdóms, til áminningar, til viðreisn-
ar, til uppeldis í réttlæti11, — og það getur auðvitað eugiun efi á því
leikið, að postuliun hefir hér í huga rit gamla testameutisins, er eiumitt
vegna hins guðlega iunblásturs höfuudanna hafa þetta sérstaka gildi.
Hvað játningarrit kirkju vorrar suertir, þá er hið sama um þau að
segja, að þau í fullri samhljóðan við keuningu gjörvallrar kirkjunuar,
kenna guðlegan iuublástur hinna helgu höfuudá, — en um víðtæki liaus
eða eðli segja þau ekki eitt einasta orð.
Sá skiluingur á víðtæki innblástursins og eðli hans yfir höfuð, sein
á seinni öldum hefir verið svo almennur í kirkjuuui og íjöldi trúaðra
leikmanna og presta aðhyllast enn í dag, stafar hvorki frá ritningunni
né frá játningarritum kirkju vorrar, heldur frá liiuum lútersku guðfræð-
ingum á 17. öld, er aðallega höfðu tekið upp innblásturskenningu þá,
er myndast liafði hjá Q-yðingunum eí’tir lierleiðinguna. Gyðiugarnir
sátu þá ekki að eins á rústum hinnar heilögu borgar, lieldur einnig á
rústum sinnar fornu frægðar og ágætis. Hin örþjáða j>jóð átti ekkert
eftir nema endurmiuningarnar, eudurmiuningar fornrar frægðar og veldis.
Spámannsraustin var þögnuð, kouuugdómurinn liðiuu undir lok, þjóð-
frelsið horfið og musterið endurreista svo fátæklegt, að þeir gátu ekki
tára bundist, er þeir mintust hius skrautlega Salómó-musteris.
Á slíkum tímum var það okki nema eðlilegt, að „ritningarnar11 fengju
aukua þýðingu hjá þjóðinui, þessi rit, er vitnuðu svo fagurlega um
forna frægðartíma; úr þeim gátu þeir lesið sér huggun í raunuin sínum
og glæðingu fyrir framtíðarvonir sínar. Því varð lieldur aldrei ofmikið
gjört úr guðdómsgildi þeirra og fullkomleika í öllum greinum, og
* Þessi útlegging er tekin upp i allar nýrri þýðmgar nýja testamentis-
ins, bæöi dauskar og þýzkar. Sömuleiöis er hún tokin upp í hina nýju onsk-
amerisku þýðingu, sem talin er ágætust og fullkomnust allra nýrri þýðinga.
Þar ldjóða orðin svo: „Every scripture inspirod of God is also profitable for
teaching" o. s. frv.