Verði ljós - 01.04.1899, Qupperneq 4

52
geta beðið þolinmóðlega í 18 ár eftir starfi því, sem hann veit, að hann
er skapaður til og sem hann sárþráir að mega fara að viuna að.
Guð hefir aldrei hirt um að hlifa erindrekum sinum við skóla
erfiðleikanna. Og „sonur hans elskulegur11 átti í engu bliðari æfikjörum
að fagna, eu aðiir, er haun hafði útvalið sér að verkfæri.
Það er mjög svo alment, að menn hugsa sér Jesúm eingöngu sem
hinn kærleiksríka, blíða, milda og þolinmóða, eingöngu eins og lambið,
sem leitt er til slátrunar og ekki upplýkur sinum munni. Vissulega var
hann alt þetta og það á hæsta stigi. En það gleymist stundum, að hann
var þrekmaður, tápmikill og hugrakkur, og gat fylst brennandi reiði. Hafi
nokkru sinni verið flutt hér á jörðu þrumuræða, þá er það ræðau, sem
liann fiytur við endalok starflífs síns, þar sem sífelt kveður við ávarpið:
„Vei, yðurþér skriftlærðir og Parísear!11 já, kveður við svo ætla mætti,
að það gæti heyrzt um heim allan. Mönnum hættir svo við að hugsa
sér hann nærri því eins og kvemnann. En liann var karlmaður, já
og hvílíkt karlmenni! Mönnum hættir svo við að einhlína á „það guðs
lamb“, að hitt gleymist, að hann var engu síður „ljónið af Júdaætt-
kvísl“.
Og ég ímynda mér, að hjá honum, eins og öðrum karlmönnum,
hafi styrkleikinn og hugrekkið ]>roskast fyr eu hógværðin. Hann liefir
verið Ijón, áður en hann varð lamb. En á þessum 18 árum, sem hann
beið síns tíma, mun „ljónið af Júdaættkvísl11 hafalærtað temjasig og
„verða það guðs lamb“.--------
En er hann dvaldi þar og beið síus tíma, hljómaði voldug spá-
inannsraust um land alt og það slík rödd, sem þá ekki hafði heyrzt um
fleiri aldir. Þar er sjráð um riki himnanna og kunngjört, að þetta ríki
sé í nánd. Þessi raust hlaut og að berast til eyrna timburmanninum,
sem stóð og beið, og vissi að hann og enginu annar var kjörinn til að
stofua þetta ríki, sem nú var boðað að væi'i í náud. Eu skipuniu frá
föðurnum, sem hann vissi að hlaut að koma, lét enn þá bíða eftir sér;
en án hennar gat hanu ekki tekið til starfa. Aftur á móti barst hon-
um önnur skipun: að hann ætti sjálfur að láta sldrast „iðrunar skírn“.
Hann játar sjálfur nokkru seinna, að ekkert anuað en krafa hins guð-
dómlega róttlætis hefði getað knúð sig.til að hlýðnast þessu boði, sem
hlaut að vera honum að sumu leyti ógeðfelt. En liann þekti aðeins
eitt lögmál fyrir breytni sinni, sem sé að keppa eftir hinu hæsta, hinu
fullkomna réttlæti, sem allur þorri manua naumast hefir hugboð um.
Þetta hið fullljomna réttlæti hafði í þessi 18 ár knúð hann til þagnar og
til að stunda handiðn sína. Hið sama réttlæti knúði hann seinna til
þess að framselja sjálfan sig í dauða þann, sem hann þó svo sáran kveinkaði
sér við. Þetta réttlæti heimtaði nú af hinum hreina, að hann léti skíra
sig skíru, er ætluð var syndugmn mönnum.
Þess vegua fór hauu út að Jórdan, þangað sem stórir hópar manna