Verði ljós - 01.02.1900, Blaðsíða 15

31
ekki. Hér syðra vitum vér ekki til að liann liafi verið notaður neraa á
tveim stöðum, í Eyrarbakka og Stokkseyrarkirkjum og litilsháttar i
dómkirkjunui núna um jóliu; vór segjum „litilskáttar í dómkirkjunni11, því að
þar var að eins brúkaður söDgurinu á aðfaugadags- og gamlaársdags-
kvöld og safnaðarsvörin sungiu einrödduð, vegna þess að ekki var fyr
eu í elleftu stuudu afráðið að reyna þetta, og varð því eigi nægum und-
irbúningi við komið í þetta sinn. En vér treystum því, að dómkirkju-
organistinn láti eldíi sitja við þessa lítilsháttar tilraun í vetur, svo að
dómkirkjusöfnuðurinu fái á næstu jólum að heyra þennan hátíðasöng
allan, eins og höfundurinn liefir frá honura geugið, og að þá verði líka
tekið að brúka sjálfan aðalsönginu á fyrst degi hátíðarinuar. Það má
ekki spyrjast, að dómkirkjuorganistinu áræði ekki það, sem organistar
út um land áræða og komast vel frá. En það höfum vór heyrt söng-
næman mann og greindan segja, er í vetur var við hátíðaguðsþjónustu
í Eyrarbakka- og Stokkseyrarkirkjum, að aldrei hafi liann verið við
jafn hátíðlegar guðsþjónustugjörðir, enda hafi organistinn og söngflokk-
ur hans leyst sitt hlutverk prýðisvel af hendi. Getum vór þessa organist-
anum, Jóni verzlunarmanni Pálssyni (frá Götu), til maklegs heiðurs.
Aftau við hátíðasönginn hefir séra Bjarni skeytt almennum „tón-
lögura og messusvörum, bygðum á sama grundvelli og liinn líturgiski
söngur11, — og er það mjög svo heppilegt, til þess að samræmi fáist í
hátíðaguðsþjónustunni; því að jafnan fer bezt á því, að alt sem sungið
er af presti og söfuuði í sömu guðsþjónustuuni sé á sama grundvelli
bygt. Við þessi tónlög mætti aftur gera þá athugasemd, að þau séu
ekki nægilega auðveld, heldur of margbrotin. Einnig virðist oss guðspjallið
eiga að vera með nokkuð öðruin blæ en pistilliun — að minsta kosti
hefir oss verið kent, að svo ætti að vera — enda fiust oss hið mismuu-
audi efni livors fyrir sig benda á það. Eu hér vautar tónlög, bæði við
„faðirvor11 og „innsetningarorðiu11. Hvort höfunduriun ætlar að gefa oss
þau síðar eða hauu ætlast til, að þar megi brúka tónlög < Guðjohnsens
sáluga, vitum vér ekki, þess er ekki getið neinsstaðar í bókinni. Þar
vautar nefnilega bæði formála og eftirmála — eu það teljum vér ókost
ábókiuni, þótt höfundinumliafi naumastgengið annað til en hæverska; það
er bráðnauðsynlegt, að höf. slíkrar bókar láti fylgja henni stutta orð-
seudingu — hvort heldur er i fonnála eða eftirmála — til þeirra, sem
hún er ætluð, því að það fer aldrei svo, að ekki þurfi eiuhverra bendinga
við, en þær getur eugiun gefið betri en höfunduriun sjállúr.
En hvað sem þessu líður, þá á séra Bjarui Þorsteinsson aldrei
nema beztu þakkir skilið fyrir verk sitt. Hann liefir gefið kirkju lands
vors góða gjöf og er húu í þakkarskuld við hann fyrir gjöfina. En þá
þakkarskuld fær hann aldrei betur borgaða með öðru en því, að tónlög-
um hans verði vel tekið af prestum og söfnuðum og að þau verði um