Verði ljós - 01.05.1901, Síða 3

Saint sem áður verða þó fyrir oss í nýja tðstamentiuu ummæii, er
eigi að eins gefa oss visbending um að hjálpræðið nái einnig til dauðra
ríkisius, heldur einnig hvernig þetta sé þegar byrjað. Þannig lesum
vér i Efes. 4, 10., að Ivristur, sem niður sté til neðri bygða jarðarinnar,
hann sé og hiun sami, sem upp sté yfir alla himnana, til þess að
fylla það alt“. Hér er þannig gefið í skyn, að Kristur muni fylla
með náð hjálpræðis síns bæði það sem er í neðri bygðum jarðarinuar
(„þá sem eru undir jörðunni11 Fil. 2, 10) og það, sem er á himuum.
Og hvernig hann gjöri þetta, um það fræðumst vér af 1 Pét. 3, 15.—20.,
þar sem svo er að orði komist, að Kristur, sein leið einu siuni fyrir
syndiruar til þess að leiða oss til guðs, hafi „verið deyddur í lioldi, en
verið gjörður lifandi í aiida (samkvæmt hinu andlega eðli sinu), íhverj-
um liann eiuuig hafi farið og prédikað fyrir öudunum í varðhaldii, sem
þverskallast höfðu forðum, er lauglundargeð guðs beið eftir betrun
þeirra á dögum Nóa“. Það verður hér naumast sagt með vissu, hvort
hugsunin sé hér sú, að Kristur hafi að eins prédikað fyrir öndunum,
er tilheyrðu þeirri kynslóð, er fórst í íióðinu mikla, eða hvort þeir að
eins eru teknir til dæmis, af því að þeir liafi einna mest skarað fram
úr í þverúð af kynslóðum þeim, er lifðu fyrir daga Krists. En liveruig
sem þetta er nú að skilja, þá má ugglaust ráða það af þessum orðum,
að hafi verið prédikað fyrir þessari kynslóð, er ekki vildi sinna lang-
lundargeði guðs, er hann beið eftir betrun hennar, þá muni einnig
verða prédikað fyrir hinum. Hvað það hafi verið, sem Kristur pré-
dikaði. sjáuin vér af því, sem farið er á uiidau: „Hann leið fyrir syndir
manna, til þess haun leiddi oss til guðs“. Hanu fór þangað eigi til
þess að kuungjöra dóminn yfir hinum óguðlegu, lieldur til þess að boða
það hjálpræði, sem hann hafði afrekað með pínu sinni og dauða. (Það
er eftirtektavert, að postulinn segir lesendum sirium hér ekki frá neinu
nýju og áður óþektu, heídur er liann að minna þá á það, sem þeir liafa
þegar áður trúað og þekt). Sömu hugsuninui er eun ákveðnar lialdið
fram siðar i saina bréfinu (1 Pét. 4, 5—6): Heiðiugjarnir, sem hæða
Krist, eiga að gjöra honum reikning, sem dæma á lifendur og dauða:
„Því að þess vegna var fagn aðarerindið prédikað eiunig fyrir
dauðum mönnum, til þess að þeir, jafnvel þótt þeir í manna augum
séu dæindir í lioldi, skuli þó í guðs augum lifa í anda“. Þetta hafa
menn reyndar viljað útlista á þá leið, að þessir „dauðu menu“, sem
fagnaðarerindið hafi verið boðað, hafi verið látnir kristnir menn, seiu
liöfðu heyrt það meðan þeir voru enn á lifl. En rétta útskýringin er
skilyrðislaust sú, að Kristur - geti með i’éttlæti dæint „hina dauðu“ af
því að þeim hafi einnig verið boðað fagnaðarerindið, ekki til mála-
mynda, heldur til þess að þeir við það skyldu „lifa í anda“ (verða lif-
andi sem andar), þótt ménnirnir yrðu að álíta þá sem „dæmda í holdi“,