Verði ljós - 01.05.1901, Side 7

71
anir guðs mönnunum til frelsis, þær mætast allar og renna saman í pers-
ónu Jesú Krists. Guð liefir gefið mönnuuum liugsauirnar og látið þær
vera þannig, að þær staðfesta sig sjálfar fyrir samvizkum maunanna.
En mennirnir hafa klætt þær í fötin, orðin, umbúðimar. Jesús Kristur
er sjálfur guðs orð. Hann er kjarni ritningarinnar allrar, í gær og í
dag og eiliflega hinn sami. Haun er grundvöllur trúar vorrar, — hann
og enginn annar.
iÞótt sýnt verði fram á, að hinn mannlegi búningur gamla testa-
meutis opiuberunarinnar só eitthvað ófullkominn, haggar það ekki þeim
opiijberun hið minsta hæti. Guðshugmyndin er þar, sem birtist oss á
fullkomnasta stigi í Jesú Kristi. Sambandið milli guðs og mannsins
er þar, •— sama sambandið eius og mannkynsfrelsarinn gjörir lærisvein-
uin sínum svo óumræðilega ljóst með dæmisögunni um vínviðiun og
greinarnar. Sá, sem kemst í það lífssamband við frelsarann, fær mátt-
inn til að lifa og djörfungina til að deyja eins fyrir því, þótt sannað
verði, að einhver atriði í sögu ísraelslýðs hafi verið á annan hátt en
skráð er í gamla testamentinu. Það er sannarlega að binda sig of mjög við
bókstafinn að ætla, að maður sé skyldugur til að trúa þar hverju sögu-
legu smáatriði til þess að verða hólpinn. Það er að binda mönnum
byrðar sem þeir eru ekki færir um að bera. Það er hin guðmanulega
persóna frelsarans, sem gjörir menn hólpna eu ekki bókin, sem um hann
vitnar. Það eru hugsanir biblíunnar, sem lifa til eilífðar, en ekki bók-
stafurinn. Himinn og jörð munu líða undir lok, en mín orð skulu ekki
undir lok líða, segir frelsarinn. Þegar himinn og jörð líða undir lok,
bverfur bókstafurinu, umbúðirnar, •— bækurnar, sem vér nefnum biblí-
ur. En hugsanir hans eru eilífar, af því að hann sjálfur er eilifur, og
af því að þær eru þá orðnar eilif eign þeirra, sem á liaun trúa. Það
er auðskilið, að þegar haun á þessum stað talar um orðin sín, meinar
hann einmitt hugsanirnar, en ekki þá skrásetningu þeirra, sem vér höf-
um í uýja testamentinu. Og þegar hann talar um, að ritningin geti
ekki raskast (Jóh. 10, 35) meinar liann það auðvitað til efuisius, en
ekki til orðanna. Þær framfarir, sem vér mennirir tökurn í skilningi
kristindómsins, eru að mjög miklu leyti fólguar í því, að losast undan
þrældómi bókstafsins. Og ég fæ ekki betur séð en að árangurinn af
þeim rannsóknum, sem liér er um að ræða, só einmitt greinilegt og göf-
ugt spor í þá átt.
Eius og þegar hefir verið tekið fram, halda allir trúaðir vísinda-
meun því föstu, að i gamla testamenfcinu sé guðleg opinberun, að Gyð-
ingar hafi verið útvalin þjóð, að þar höfum vór undirbúuingiun undir
nýja testainentis opinberunina. Þeir halda því föstu, að eftir aðalefni sínu
og innilialdi sé gairtla testameufcið saga þeirrar opinberunar og í þeim
skilningi guðs orð. Hið verulega gildi gamla testamentisins hefir ekki
rýrnað hið allra minsta i huga þeirra. Guðs hngmyndin er öldungis