Verði ljós - 01.10.1901, Page 6

150
marmlegs orðs; fingraför mannsandans leyna sér ekki. Það er hið
guðdómlega innihald spádómanna sem rætist; hið mannlega hýði, um-
búðirnar, verða að engu.
í hinni spámannlegu opinberun eigum vér hina eiginlegu guðsopin-
berun gamla testajnentisina; í'yi'ir munn spáraannanna talar guð t.il
þjóðar sinnar og að eins íýrir þá. JÞess vegna verða spádómar
gamla testamentisins fyi'irboði evangelíisins í nýja testamentinu, og
spámennirnir, sem tala knúðir af guðs anda, fyrirrennarar hans, sem
hefir andann án mælis, eins og líka höf. Iíobreabréfsius vitnar, er hann
kemst svo að orði: „Eftir að guð forðuin oftsinnis og ineð mörgu inóti
liaí'ði talað til feðrauna fyrir spámennina, liefir hann nú á þessum síð-
ustu tímum til vor talað fyrir soninu“ (Hobr. 1, 1).
Að guð hafi að eins taiað fyrir munn spámanna sinna á dögum
liins gamla sáttmála, kemur óneitaulega í bága við ýmsar af frásögum
gamla testamentisius, þar sem guð er látinn opinbera sig mönnunum
blátt áfram með því að koma til þeirra, heimsækja þá, tala við þá eins
og maður við mann, borða með þeim, gista hjá þeim o. s. frv. Ég
segi ekki, að guð liafi ekki getað alt þetta; annað mál er það, hvort,
hann hafi gert það; ég skal fúslega játa, að ég er mjög veiktrúaður á,
að hann hafi gert það, sérstaklega þá er óg minnist orðauna í Jóh. 1,
18: „Enginn hefir nokkurn tíma séð guð; sá eingetni sonurinn,
sem er í skauti föðursins, hann hefir sagt oss af houum“.
Þetta er þá einn höfuðávinningurinn af bibliuraunsóknum
vorra tíma, að því er til gamla testamentisins kemur, að þær hafa
til fulls opnað augu vor fyrir hinni spámannlegu guðs-
opinberun i gamla testamentiuu og þá um leið fyrir því sem
|>ar or óskeikult og óhagganlegt. Hver sá, er noldcuð hefir af
guðs anda í sér, getur hér fuudið guðs auda og látið hann haí'a áhrif
á lijarta sitt „til lærdóms, til saunfæringar, til leiðréttiugar, til upp-
fræðingar í réttlæti". Og hvað er það annað, sem vér heimtum af
rituingunni ?
Fyrir hinar vísindalegu biblíurannsóknir hefir hin and-
lega þungamiðja gamla testamentisins fluzt frá löginálinu
til spámaunanna.
III.
Eyr á tímum leituðu monn guðs-opinberunarinnar í gamla testa-
inentinu aðallega í iögmálinu; það var talið kjarni og lijarta ^annloiks-
opinberunarinnar í gamla testamentiuu. Þetta var því eðlilegra og af-
sakanlcgra sexn lögmálið sjálft gerir krðfu til þess að Vera skoðað sem
bein guðs opiuberuu frá upphafi þess til enda. Þessi skoðuu getur
ekki staðist. CTuðshugmynd vor kristinna manna mótmælir því, og
biblíurannsókuirnar staðfesta þau mótmæii. Hin andlega þungamiðja
J