Ný evangelisk smárit - 01.05.1900, Blaðsíða 4

4
maður, til þess að leggja fyrir þig þá spurningu,
livernig á því standi, að þú hefir ððlast frið við guð
og ert svo glaður í guði, því að þetta er undirrót
sælu þinnar.—JÞað er Jesús, sem þú átt það að þakka.
Hann kefir pínst og — þér líður vel. JÞaðerekki of
mikið þótt heimtað sé, að sá, sem byrðinni var létt
af, minnist haDS, sem létti henni af. Guð tók í syni
sinúm á sig syndarþjáninguna. JÞað er byrðin, sem
vér sjáum hann bera, er vér í anda fylgjum honum
yfir um Kedron, gegnum Getsemane til Golgata.
Vér erum sælir! Látum oss tryggja sem bezt þessa
sæluvora, — svoaðenginn geti svift oss henni, —með
því að setja oss réttilega fyrir sjónir, hversu guð hefir
lagt grundvöllinn að því, og hvað það hefir kostað.
Það var tilgangur minn með þessum orðum.
Eg vil bæta hér ofurlitlu við. Ég hugsa mér, að
orð mín kunni að verða á vegi einhvers þess, sem
enn þá er að krossfesta Jesúm. Og þvf vil ég gera
mitt til þess, að hann geti ekki lagt frá sér blöðin án
þess að Jesús hafi kallað hann til sín.
JÞað var einu sinni ungur maður. Hann hafði i
andvaraleysi selt sig syndinni á vald og mátti ekki
heyra nefnt afturhvarf. Hjarta móður sinnar hafði
hann sundurkramið. Faðir hans var enn á lífi og
harmaði mjög atferii barnsins síns.
Kvöld eitt sagði hann undur blíðlega við son sinn:
„Vertu nú heima, drengurinn minn! og farðu ekki út
í kvöld“. En hinn uugi maður hafði einmitt ásett sér að
fara út, til þess að slarka með félögum sinum. „Ég
vil ekki vera heima; hér er svo leiðinlegt11, svaraði
hann og opnaði dyrnar. Þá lagðist faðir hans á kné
á dyraþröskuldinum og grátbændi liann um að gera