Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Blaðsíða 5

SMARAGÐA.
77
fanst ekki vera annað en fyrirlitlegur hégómi.
Svo fanst Hugh endilega að sendiherrann
hefði óbeit á honum, og féll það illa. Reynd-
ar hafði Lady Currie tekið honum einkar vel
°g heilsað honum sem ættingja, þó að langt
vaeri það fram komið, því að hún var af ætt
Pémbrokes-greifanna. En Sir Philipp var altaf
þurlegur og tortrygginn. Orðin um sjálfboða-
lið úr öðrum áttum höfðu stungið Hugh ónota-
'ega, og hann gat ekki gleymt þeim.
Margar stundir hafði hann orðið að láta
ganga í kynningarheimsóknir hjá sendiherralið-
*nu. Honum Ieiddist það fólk, því að enginn
beirra hafði sömu skoðanir og hann um afstöðu
stórveldanna við Tyrkjaveldi. Á þessum ferð-
nni um bæinn hafði hann fengið að sjá sold-
aninn. Stórherrann ók í lokuðum vagni til að-
setursstaðar síns, Yildizhallar, og hlupu eitthvað
tðlf ménn á eftir vagninum í gullglitrandi ein-
hennisklæðum. Pað voru ráðherrar og hirðgæð-
ingar; gömlu mennirnir löfðu í frakkalöfum
hinna yngri, til þess að dragast ekki aftur úr.
^retann væmdi við að sjá þessa sjón.
Hefði enginn aðdráttarsegull verið þar í
grendinni, og hefði hann ekki vonað að eitt-
hvað yrði innan skamms til þess að að rífa í
sundur kongulóarvef ensku stjórnarstefnunnar,
^undi hann líklega hafa reynt til að losa sig
burtu úr þessum leiðindum. En Smaragda
Sveipaði veru hans þar í Konstantínópel ein-
hverjum ósegjanlegum yndisleik, enda þótt hann
hvorki sæi hana né heyrði. Hann stóð oft fram-
an við gimsteinabúðirnar í Peru og var að
hugsa um, hvað hann ætti að gefa henni fyrir
hókina. En hann sá að það var erfitt eða nær
ókleift að ráða fram úr því. Og það þó hann
vildi eyða til þess nokkrum þúsundum punda,
°g það fanst honum ekki neitt til um; þó mundi
hann ekkert fá, sem ekki væri hégóminn ein-
her í samanburði við listaverkið býzanska. Einn
^ag kom stórherrann af Lahore til Konstantín-
®pel; hann var þá á leið til Englands. Hann
*ók á sig krók til að koma við í Aþenuborg
°g Konstantínópel. Enski sendiherrann hélt át-
veizlu honum til heiðurs daginn eftir komu
hans; öllu sendiherraliðinu var boðið og flúni
stórvezírinn átti líka að vera með.
Hugh gekk heim úr skrifstofunni til þess að
hafa fataskifti, klukkan var þá fimm, en veizl-
an átti að byrja kl. hálfsjö. Heima á skrifborði
sínu fann hann bréf frá móður sinni, og við
hliðina á því lá ljósrauður silkiklútur, og virt-
ist eitthvað vera innan í honum. Hann tók hann
upp og fann í honum bréf eitt lítið með franskri
utanáskrift. Hönd Smarögdu var á bréfinu.
Hann fekk hjartslátt. Hann ætlaði að fara að
opna bréfið, en sá þá bréf móður sinnar óopn-
að, stilti sig og las fyrst bréfið frá Kairó.
»Hugh minn góður,« stóð þar, »hjartan!eg
kveðja og þökk fyrir hraðskeytið þitt. Eg vona
þú sért búinn að koma þér vel fyrir og mat-
arbreytingin hafi ekki gert þér ilt til. Gleymdu
ekki að klæða þig hlýlega, því að lofthitamun-
urinn er svó mikill og veðrabrigði eru oft
snögg í Konstantínópel, og mundu eftir hvað
þú ert næmur fyrir þeim. Eg fekk bréf frá her-
toganum af Westminster, og hann hefur útveg-
að nefndinni til verndar þjökuðum Armenum
hundrað þúsund pund að nýju, og vonar að
þú munir ná færi á að ganga í samband við
nefndina. — Pegar maður er orðinn eins rosk-
inn eins og eg er, sér maður takmark leiðar
sinnar eins og ofan af háu fjalli. Pað er ekk-
ert annað takmark til en það, sem frelsarinn
hefur bent oss á. Pað eru ósköp af heimsku,
sem vér sjáum daglega í kringum oss. Menn-
irnir eltast við að ná í bráðónýtan hégóma,
eins og það væri alt um að gera. Aðeins sönn
mannelska getur ein fyrirgefið þessa heimsku
og gleymt henni. Eg er nú sæl með sjálfri
mér, af því að eg leita nú einskis annars en
að styðja að hamingju mannanna, Pað er leynd-
ardómurinn mikli, að vér finnum hamingjuna
þegar við hættum að elta hana, en elskum fá-
tæka og þá sem bágt eiga, og breytum eftir
Kristi á þann hátt. Pað er dagleg bæn mín
að þessi elska Krists mætti æ vera lifandi í
þér. Guð blessi þig, goði drengurinn minn,
og eg kyssi þig móðurkossi.
ísabella.