Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Blaðsíða 17

MENNINOARPÆTTIR.
89
þar í’jörðu, flyktust þangað menn af öllum
stéttum og atvinnuvegum, og auk þess þús-
undum saman af æfintýramönnum, veitingahúsa og
spilahúsamönnum, falsspilurum, þjófum og öll-
um óþjóðalýð, og varð þar ærið agasaint við
gullnámurnar, þegar öllu þessu illþýði sló
þar saman; gekk þar ekki á öðru en áflogum,
morðurn og manndrápum fyrst framan af. En
þá tóku sig saman margir hinna betri manna,
þegar úr hófi tók að keyra, og settu niður
‘•"egulatora* það er lögvarðveizlumenn, sem
tóku lögin í hendur sér og hengdu og skutu
vægðarlaust örgustu ófriðarseggina og hreins-
uðu þannig til í hópnum eftir föngum. Námu-
fundir þessir hleyptu og af stað hinum örgustu
hlutabréfaglæfrum og öðrum stórsvikum. Ónýt-
ar námur voru seldar fyrir stórfé og stórlogið
af auðlegð þeirra, og vanalegt bragð var það
að ginna gróðafíkna menn til að kaupa hluta-
bréfin hærra verði með því að »salta« námuna.
Rað var gert þannig, að menn hlóðu skotvopn
með gullsandi og skutu honum inn í malarlög
námanna, og mátti þannig sanna að gull væri
þar til, og gintust oft á því gætnir menn. Allir
þessir féglæfrar, líklega þeir stærstu sem sagan
þekkir, enduðu eins og við var að búast með
voðalegu hruni, menn drápu sig hundruðum
saman og þúsundir manna komust á vonarvöl
Meira.
Saían af honum Tuma litla.
Eftir Mark Twain.
. ,Ur formála höfundarins.
^Æfintýrin, sem sögð eru í þessari sögu, eru
að mestu leyti sönn. Sum þeirra hafa komið
fyrir sjálfan mig, en sum hafa drifið á daga
ýmsra skólabræðra minna. Huck Finn hefi eg
lýst eins og hann var, en hjá Tuma Sawyer
koma saman skaplyndiseinkenni þriggja drengja,
er eg þekti í æsku.
I.
»Tumi!«
Enginn svarar.
»Tumi!«
Steinhljóð.i5
‘HvaðJ ætli hafi orðið af drengnum?
Tumi. segi eg!«
Gamla konan lét gleraugun sín síga niður
a neftotuna, leit yfir þau innan um herberg-
ýtti þeim svo uppá ennið og horfði nú á
ný undan þeim alt í kringum sig. Pað kom
ekki oft fyrir, að hún væri að litast um með
gleraugunum sínum eftir öðru eins lítilræði og
aálitlum drenghnokka, því þetta voru spari-
gleraugun hennar, og hún var verulega hreyk-
in af þeim; hafði hún þau fremur til prýðis
en gagris, enda hafði hún alveg eins vel getað
séð í gegnum tvo kamfórumola. Hún stóð nú
um stund eins og á báðum áttum og sagði
síðan —reyndar ekki mjög hátt, en þó svo, að
öll stofugögnin hefðu getað heyrt það: »Jæja,
drengur minn, bíddu við þar til eg næ í þig,
þá---------«
Hún lauk ekki við það er hún hafði ætlað
að segja, því hún hafði nú beygt sig niður,
og var í óða önn að pota inn undir rúmið
með sóflskaftinu, en ekki hafði sú fyrirhöfn
hennar annan árangur en þann, að æra kött-
inn út undan rúminu.
»Aldrei hefi eg þekt annan eins strák, það
segi eg satt I«
Hún gekk nú út í opnar dyrnar og gægð-
12