Nýjar kvöldvökur - 01.04.1914, Blaðsíða 2

74
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
mannlega með sterklitaðar skýlur yfir höfðum
sér, og brúnlitir piltungar voru þar á ferð með
hörundsflúraða handleggi og herðar, og skraut-
búnir offísérar af soldánsliðinu, og förumunkar
í kuflum úr úlfaldahári, síðskeggjaðir með upp-
mjóar húfur, Albanir í mislitum fötum og með
heilt hergagnabúr af skammbyssum og hnífum
í belti sér, og svo voru þar negrar, brúnir,
gulir og hvítir menn, hvað innan um annað.
Hugh ruddi sér braut innan um manngrú-
ann og lét suðuna, köllin og gólið úr gufu-
pípunum ekkert á sig fá. Hann komst yfir brúna
og kom þá inn á autt svæði, og reis þar á móti
honum stórkostleg bygging. Pað var bænahús
Valide drotningar, og var fyrir framan það for-
garður með hvolfþöktum súlnagöngum og mar-
marasúlnagöngum. Snoturlegir turnar gnæfðu
þar við himin. Og á stéttinni við næsta turn
kom fram bænahringjarinn fram um ofurlítið
hlið. Hann stóð þar fáein augnablik, lyfti aug-
um til himins og þuldi syngjandi bæn sína —
sömu bænina, sem kallaði alla múselmenn frá
öllum háturnum til bæna, bæði í Evrópu
Asíu og Afríku. Hugh hlustaði á með andagt
og hélt svo áfram. Hann sá þar fjörleg svæði
og götur og risavaxnar byggingar í gömlu
soldánshöllinni og við Ægisif, og lá við að
hinar stórfenglegu sögumenjar þessara staða
bældu hann niður. Hann sneri sér til hliðar og
varð alt í einu einn og einmana. Hvar var nú
himingnæfandi hvolfþakið með tindrandi hálf-
mánanum á turni hinnar fornu kristnu kirkju?
Hvar var nú portið mikla, hallarportið hátt og
himingnæfandi, sem er nefnt háa hliðið — hvað
var orðið af þvf? Hann var kominn út í dal,
sem ilmaði af rósum. Hann gekk upp eftir
brekku, sem var á móti honum, og komst inn
í kýpruslund einn; Bospórus Ijómaði fagurblátt
milli trjánna. Hann hélt áfram og komst inn
í götu, sem margir unaðsríkir leyndardómar
virtust leynast í. Rað var svo skamt á milli
veggsvala húsanna, að þær virtust nær snerta
hver aðra, og munaðarblítt ástahvísl gat vel
borist þar á milli grindanna. En þar var ekkert
hvísl, engin rödd og enginn maður sýnilegur,
— hópur af dúfum voru þar á flökti yfir hús-
unum ogglampaði á vængina. Hann gekk lengra
og náði í kyrlátan stað. Þar í miðju stóð plat-
antré, og undir því var marmarabrunnur og
nokkrir úlfaldar svöluðu þar þorsta sínum. Ess-
rekarnir lágu þar hreifingarlausir á jörðinni.
Úti fyrir sumum húsunum sátu múselmenn á
ábreiðum í sólskininu, reyktu vatnspípur sínar
og voru hugsandi; ekkert nema gutlið í píp-
unum rauf þögnina. Svo komst hann inn í
kirkjugarð, sem var þar í brekku. Það var stór
blómgarður, fullur af ilmi. Ótölulegir legsteinar,
prýddir túrbönum, stóðu þar upp úr blómstóð-
inu undir grátviðunum. Gamall Tyrki sat þar
við eitt Ieiði og át ávexti upp úr poka. Hann
gaf tveimur fjörugum smástrákum með sér, sem
voru þar að hoppa og leika sér í kringum hann.
Hugh settist þar á brotna marmarasúlu og
dreymdi þar drauma sína. Hann var þar í töfra-
landi og kóngsdóttir í álögum seiddi hann.
Rarna var friður, þarna var ró, þarna var Ijóm-
andi birta og yndisleg angan kjassaði hann þar
að sér. Gamli Tyrkinn lauk við morgunverð
sinn, potaði síðasta aldininu niður við fótagafl
gráfarinnar, til þess að ættingi hans í gröfinni
gæti svalað sér á því. Svo fór hann leiðar
sinnar og drengirnir með honum. Hugh fór
líka, en þegar hann var kominn yfir af bæð-
Inni, kom hann þar inn á dapurlega eyðimörk.
Rað var líkast því að brunnið hefði þar ný-
lega. Svartar húsarústir voru þar í grænu gras-
inu. Hann flýtti sér þaðan, gekk yfir óhreinan
garð út í örmjóa götu, fulla af klungri, eins
og væri hún árfarvegur, og komst þaðan inn
á breiða götu og fagra, og var hún full af
glæsilegum vögnum og skrautbúnum riddurum.
A báðar hliðar við götu þessa voru hallir, bæna-
hús, turnar, er virtust helzt gerðir af fílabeini,
gosbrunnar úr marmara, og múrar, er voru
dregnir hinum fegurstu litum og voru á þeim
gyltar leturlínur. I skrautgötum þessum sá hann
mörg hundruð tyrkneskra kvenna, og voru þær
einar að ganga úti og skemta sér. Þær höfðu
yfir sér motur, er gerður er úr tveim blæjum,
og sér ekki í annað en augun í gegnum hann