Nýjar kvöldvökur - 01.06.1925, Síða 8

86
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
haganlega fyrirkomið og það eru bara sjervitr-
ingar eins og þjer, sem nenna að vera að fetta
fingur út í þess háttar smámuni.*
»En ef herra Mc. Wliing hefði í raun og
veru þótt mikið til bókarinnar koma vegna
hennar sjálfrar þá — —« sagði jeg.
>Og hvers vegna halchð þjer, að honum
hafi ekki þótt það?* greip Lúcíó fram í. »Jeg
fyrir miit leyíi held, sð liann sje bæði heiðar-
legur og hreinskilinn maður og meini alt, sem
hann segir og skrifar. Hann hefði rif.ð sundur
ávísunina í smátætlur í heilagri varidlætingu
og fleygt henni í mig aftur, ef hann hefði ekki
álitið að bók yðar væri meðmælanna verð.«
Að svo mæltu hallaði hann sjer aftur á bak
í stólnum og h!ó svo að tárin komu fram í
augun á honum.
En, mjer var ekki hlátur í huga — jeg var
of þreyttur og stúrinn til þess. Mjer Iá við
örvæntingu — jeg fann, að sú von, sern hafði
verið mjer til huggunar og hugsvölunar á tím-
um neyðarinnar — vonin um að geta aflað
mjer verulegrar frægður, sem er alt annað en
orðrómur — jeg fann, að þessi von hafði orð-
ið sjer til skammar. Veruleg frægð fæst hvorki
fyrir peninga nje áhrif, og blaðamanna lofs-
yrði geta ekki veitt neinum hana. Mavis Clare
hafði öðlast hana og hún var þó aðeins að
hafa ofan af fyrir sjer, en jeg, sjálfur miljónar-
inn, hafði ekki getað það. Jeg hafði ætlað tnjer
að kaupa hana, eins og einhver fábjáni. Nei!
Enn átti jeg eftir að komast í skilning um
það, að alt það sem best er, mikilvægast, göf-
ugast, háleitast og eftirsóknarverðast í þessu
lífi, það fæst ekki keypt. Gjafir guðanna ganga
ekki kaupum og sölum.
Eitthvað hálfum mánuði eftir að bók tnín
kom út, fylgdi háttstandandi liðsforingi, sem
var nákominn konungsættinni, okkur fjelögum
til hirðarinnar. Rar var margt fallegt að sjá,
en samt þótti mjer Rímanez bera af öllu. Jeg
var næstum forviða á því, hve stórhöfðingleg-
ur hann gat verið í hirðbúningi sínum, er var
úr svörtu flaueli alsettu stálperlum. Mjer var
það ekkert nýlt, að hann væri höfðinglegur
ásýndum, en samt fanst mjer hann aldrei hafa
verið jafn glæsilegur og við þeita tækifæri.
Mjer hafði litist allvel á sjálfan mig, þegar jeg
var kominn í spaiiíö’.in og alt þangað til jeg
sá hann, en þá var hjegómaskap mínum nóg
boðið og vissi jeg þá, að enn meira bar á
glæsimensku hans, þegar jeg var til saman-
burðar, en samt kendi jeg engrar öfundar
— þvert á móti, og jeg Ijet hreinskilnislega
ljósi við hann aðdáun mína.
Hann virtist hafa gaman af því. »Þetta er
ekkert annað en tildur — tildur og hjegómi,
kæri vin. Lítið þjer á þennan,« sagði hann og
dróg »hirðbrandinn« úr slíðrum. »Ressi sverðs-
kuti er lil einkis nýtur og ekki annað en ímynd
hinna gömlu riddaratíma. Ef einhver maður
móðgaði yður eða einhvern kvenmann í þá
daga, þá var sverðið strax á lofli og þjer rák-
uð það tafarlaust í skrokkinn á viðkomandi
honum til eftirminningar. En nú bera menn
þessi leikföng sem sorglega minningu þess,
að þá voru kjarkmeun uppi, en nú ekki annað en
bleyður, sem ekki treysta sjálfum sjer til neins,
en hóa bara í lögregluna, ef einhver stjakar
við þeirra fánýtu persónum. En nú er okkur
mál að fara, Geoffrey. Látum okkur lúta mann-
legri veru, sem raunar er sköpuð í sömu mynd
setn við og látum okkur mótmæla guði og
dauðanum, sem gera sjer engan mannamun.«
Við stigum nú í vagninn og ókum til St.
James hallarinnar.
sHans konunglega tign prinsinn af Wales
er ekki alveg sama sem skapari himins og
jarðar,« sagði Lúcíó alt í einu, þegar við vor-
um næstum komnir að höllinni.
»Hvernig þá? Hvað eigið þjer við?« spurði
jeg hlægjandi.
»Jeg á við það, að það er haft eins mikið
við hann eða meira en skaparann. Honum er
sýnd rniklu meiri lotning en skaparanum. Við
erum ekki að fara í neinn sjerstikan búning,
þó að við ætlurn að ganga fram fyrir guð og
hirðurn ekki einu sinni um að vera hreinir í
huga.«