Nýjar kvöldvökur - 01.06.1925, Side 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
91
»Hvað gengur að þjer, drengur minn? Hefirðu
tannkýli? A lur kjálkinn á þjer er stokkbólg-
* inn!«
»Nei, herra minn, það er ekkert hættulegt,«
svaraði drengurinn.
»Ójú! Víst er eitthvað að þjer. Það hlýtur
að vera tannpína. — Opnaðu munninn og lof
mjer að sjá!« ,
Drengurinn opnaði munninn, þótt tregur
vaeri hann til þess, og sá þá í gríðarmikla tó-
bakstuggu.
»Já, jeg sje það! Jeg sje það! Og Ijótt er
það. Það þarf að skola duglega á þjer munn-
inn og bursta á þjer tennurnar. Það er baga-
legt, að enginn tannlæknir skuli vera á skipinu.
En það verður þá að bjargast við það, sem
fyrir hendinni er. — Látið járnsmiðinn koma
hingað, og biðjið hann að hafa með sjer teng.
ur sínar!«
Járnsmiðurinn kom, og drengurinn varð að
glenna upp munninn eins og hann gat meðan
járnsmiðurinn var að draga út úr honum tó-
bakstugguna með einni tönginn1', þó grófgerð
væri hún í meira lagi og miður þokkaleg til
þeirra hluta.
»Sjáum til!« sagði næstráðandi; »nú er jeg
viss um að þjer líður mikið betur; þú hlýtur
að hafa verið alveg lystarlaus. Rjer, þarna, yfir-
maður afturreiðamanna! Komið hingað með
sand og segldúksræmu og þvoið rækilega á
honum tennurnar, svo þær verði snjóhvítar!«
Maðurinn kom með það, er til var tek'ð,
tók drenginn og hjelt höfði hans milli hnjánna
og tók að fága á lionum tennurnar með segl-
dúknum og sandinum. Var hann að því svo
sem tvær eða þrjár mínútur.
sÞetta verður að duga,« mælti næstráðandi,
»og nú er jeg viss um, að þú, lilli vinur, etur
'norgunverðinn með góðri lyst, því nú er munn-
or þinn hreinn og fágaður. Pað hefði verið
ógerningur fyrir þig að koma niður nokkrum
hita, meðan mur.nurinn á jajer var f slíku
ástandi. Komdu svo til mín affur, ef munnur-
inn á þjer kynni að óhreinkast á ný. Jeg skal
vera tannlæknir þinn.«
Rað var einhvern daginn að jeg var staddur
uppi á framþiljum hjá Chucks bátstjóia. Varð
honum þá eitthvað það að orði, er bar vott
um, að hann væri í rauninni mikið meiri heim-
spekingur en timburmaðurinn, þrátt fyrir allar
hans 27 þúsundir og tugstafina. Ljet jeg hann
skilja þetta lítillega á rnjer.
Jeg hefi líka fengið betra uppeldi, herra
Simple,« svaraði bátstjórinn, »og er — að því
er jeg held — töluvert meiri snyrtimaður og
prúðmenni.c
»Já, það eruð þjer sannarlega, herra Chucks,«
svaraði jeg. »Og leyfið mjer að bæta því við
— án þess að jeg ætli á nokkurn hátt að
skjalla yður, — að þjer hafið á yður meira
menningarsnið en nokkur annar af undirfor-
ingjum vorum. Hvar eruð þjer uppalinn?*
»Herra Simple,« svaraði hann; »hjer er jeg
einungis lítils viitur bátstjóri með hreint háls-
lín, og þótt jeg segi sjálfur frá, — og þar
þýðir engum í mót að mæla — þá þykist jeg
vera full fær til minna starfa, og inna sóma-
samlega af hendi mín skyldustörf. En þótt jeg
þori ekki að berja það fram sem blákaldan
sannleika, að jeg hafi einhverntíma verið hærra
settur í mannfjelaginu, þá hefi jeg þó átt sam-
neyti með löfðum og lávörðum og öðrum aðli
þessa lands, og hefi meira að segja neytt
kvöldverðar með honum afa þínum.«
jRað er meira en jeg get hrósað mjer af,«
svaraði jeg. »Hann hefir aldrei boðið mjer í
gildi sín, og yfir höfuð aldrei gefið mjer hinn
minrta gaum.«
»Petta er þó sannleikur, sem jeg segi,« hjelt
herra Chucks áfram. »Jeg vissi það ekki fyr
en í gær, að þjer voruð sonarsonur Privi'egs
Iávarðar; var það rjett af hendingu, að jeg
komst að þessu hjá herra O’Brian; en afa yðar
man jrg ennþá vel, þótt jeg væri unglingur,
er þetta skeði. Nú skal jeg lofa yður að heyra
sögu mína, ef þjer leggið þar við drengskap
yðar — og jeg veit að þjer eruð sannur
drengskaparmaður — að segja hana engum.«
Og er jeg hafði heitið honum því, að við-
lögðum drengskap, að segja hana engum, fyr
12*