Nýjar kvöldvökur - 01.06.1925, Síða 10

88
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
og leil forvitnisaugum á hinn glæsilega gest.
Hann virtist jafnvel ætla að ávarpa Rímanez,
þvert ofan í hinar stiöngu siðareglur, en svo
áttaði hann sig, hneigði sig tignarlega, og að
því búnu hjelt Lúcíó áfram og brosli lítið eitt.
Jeg kom næstur honum og vakti auðvitað enga
sjerstaka athygli. Samt heyrði jeg, að einhverjir
fóru að pískra saman, nefndu nafnið »Geoffrey
Tempestí og ennfremur »fimm miljónir* og
hlustaði jeg á þetta með þeirri vanalegu dauð-
ans fyrirlitningu, sem var að verða samgróin
mjer, Innan skarnms komumst við út úr höll-
inni og greip jeg handlegginn á Rímanez með-
an við biðum eftir vagninum okkar niðri í
garðinum.
»Rjer vöktuð heldur en ekki athygli, Lúcíó!«
sagði jeg.
»A, fanst yður það?« sv.raði hann hlægj-
andi. »En þjer eruð nú víst að slá mjer ein-
hverja gullhamra, kæri vin.«
»Nei alls ekki. Hvers vegna námuð þjer
staðar fyrir framan ha'sætið?«
»Bara að gamni mínu,« svaraði hann, »og
líka til þess að gefa Hans konunglegu tign
tækifæri til þess að muna eftir mjer og karmast
við mig, þegar við sjáumst næst.«
»En hann virtist kannast \ið yður. Hafið
þið nokkurn tíma hist áður?«
»Ojá, það held jeg nú — oft og mörgum
sinnum,* svaraði hann. »En jeg heti aldrei fyr
en nú sýnt mig opmberlega í St. James höll-
inni. Hnðbúningur og hiiðsiðir breyta útliti
flestra manna og jeg efast um — efast stórlega
um, að prinsinn af Wales hafi í raun og veru
þekt m:g í dag eins og jeg er, þó að hann
þyki nú mannglöggur í besta lagi.«
XVII.
Pað var víst eitlhvað viku eða hálfum mán-
uði eftir þetta, að hinum undarlegu fundum
okkar Sibyl Elton, sem jeg nú skal segja frá,
bar saman. Höfðu þeir samfundir okkar leið-
inda áhrif á mig og hefðu átt að koma fyrir
tnig vitinu, ef jeg hefði ekki verið altof blind-
aður til þess að taka mark á neinum þeim
fyrirboða, sem spáð gæti mjer misjöfnu. Kvöld
eitt kom jeg til Eltons og gekk rakleiðis upp
í salinn, eins og jeg nú var orðinn vanur, og
þar h’tti jeg Díönu Chesney aleina og hágrát-
andi.
»Hvað gengur nú á?« spurði jeg kompán-
lega, því að mjer geðjaðist einkar vel að þess-
ari amerísku stúlku. »F*að hefði jeg síst haldið
um yður, að þjer sætuð alein og grátandi. Er
járnbrautarpabbi kominn á höfuðið?*
»Ónei, ekki nú enn, það megið þjer reiða
yður á,« svaraði hún og leit á mig grátbólgn-
um augunum og jafnvel nú brá fyrir gletni í
þeim. »Rað er engin hætta með auðinn, svo
að jeg til viti, en við Sibyl höfum bara verið
að »rifja upp ritningarnar* eða »gera upp«
okkar á milli.«
»Pið Sibyl?«
»Já«, svaraði hún, stje fætinum á skemilinn
og einblíndi á hann. »Pað er gestakvöld hjá
frú Catsup í kvöid, skai jeg segja yður, og
mjer er boðið þangað og S-byl lika. Ungfrú
Charlotta kemst ekkert frá greifafrúnni, en jeg
taldi víst, að Sibyl kæmi með mjer og spurði
hana um það, en hún sva>-aði því engu fyr en
hún koni ofan til miðdagsverðar. Pá spurði
hún mig, hvenær jeg vildi fá vagninn. »Ætlið
þjer ekki að koma með mjer?« spurði jeg
aítur á móti og þá leit hún á mig þessum
ögrunaraugum, sem þjer kannisi víst við —
rjelt eins og hún ætlaði að gleypa mig með
augunum — og svaraði: »Hjelduð þjer, að
slíkt gæti komið til mála?« Pá rauk jeg upp
og sagði, að auðvitað hefði jeg haldið, að
slíkt gæti komið til mála — eða hvers vegna
ekki? Hún leit þá aftur á mig þessum líka
litlu augum og sagði: »Til frú Catsup — með
yður?« Pjer skiljið það nú sjálfur, herra Tem-
pest, að þetla var hrein og bein ókurteisi og
meira en jeg gat þolað og þá slepti jeg mjer
algerlega. (Framh.).