Trú - 01.01.1906, Síða 7

T R Ú .
87
lega komnir út úr myrkrinu inn í það skæra ljós Drottins.
En svo lengi sem þetta fólk beldur áfram að leita eftir þessu
fullkomna hnossi, þá trúum við, að það muni finna það fyrir
Drottins náð og miskunsemi. Lof og dýrð sé honum fyrir
þetta alt saman um aldir og eilífð.
Sagan af Margréti píslarvott.
Eftir það vor herra og endurlausnari Jesús Kristur hafðí
til himins uppstigið, sendi hann sinn postula í heiminn að'
kenna sáluhjalplegan lærdóm. Tóku þá margir kristni og
trúðu bæði konur og karlar. En trúin var þó veik. Og'marg-
ir voru henni andstæðir. Sá maður er nefndur, er Teódemus
hét. Hann hefir skrað sögu þessa. Það segja margir sögu-
skrifarar, að hann hafi trúað á Guð föður Son og Heilagan
anda, þar með sannorður og réttvís. Hann segist alt þetta satt
tala, því hann vissi vel, að hin hugrakka mey barðist trúar-
innar góðu barattu og sigraði djöfulinn, sem freistaði hennar
í myrkrastofunni Margrét var dóttir þess manns, sem Teó-
dísiushét; hann var heiðinn og blótaði, auðugur að fé. Mar-
grét var ung að aldri, er hún hneigðist til kristinnar trúar, og
vildi ekki tilbiðja dauð og blind goð. Hún fyltist heilögum
anda og elskunni til Guðs, er hún heyrði, að þeir liðu píslar-
vættisdauða, og þegar móðir hennar dó, þá fól hún sig Guði
á hendur, því faðir hennar unni henni lítt. Faðir hennar
setti hana til fósturs hjá konu nokkui ri, skamt fráborginni Antiósía,
þar setti Páll postuli stól sinn þann dag, sem dagur Drottins
er haldinn um vetur. En Margrét geymdi sauða fóstru sinn-
ar með fóstursystrum sínum, þá var hún 15 vetra. Jarl
sá réði fyrir Risalandi, er Ólibrius hét. Hann fór með her
sinn af Risalandi til Antiósiborgar þess erindis, að ncyða
kristið fólk til að kasta trú sinni. Lét hann pína þá alla, er
eigi vildu afneita Jesú Kristi, en dýrka goð hans Og dag
einn sau þeir mey fagra, er gætti sauða. Jarlinum rann hug-
ur til meýjarinnar og mælti til manna sinna: „Farið og fær-
ið til mín meyna hina fögru, eg mun gera hana að drotningu
í ríki mínu, sé hún frjáls, en frilla mín skal hún verða, sé
hún ófrjáls, því að hún er vænni en flestar konur aðrar“.
(Framh.).