Vetrarblaðið - 04.11.1916, Blaðsíða 3

VetrarblaðiÖ
Útgefanöi: íþróttafélag Reykjavíkur
i. ár
Reykjavík 4. nóvember 1916
1. tbl.
Á skíðum.
Margir munu kannast við söguna um
Arnljót gellini. Hann var ránsmaður
og spellvirki og skíðamaður með af*
brigðum. Einu sinni vísaði hann tveim-
ur mönnum veg yflr fjöll. »Arnljótr
réðst til ferðar með þeim. Steig hann
á skíð ok váru þau bæði löng ok breið.
Enn þegar Arnljótr laust við skíðageisl-
anum, þá var hann þegar hvar fjarri
þeim. Þá beið hann ok sagði at þeir
mundu hvergi komast at svá búnu. Bað
hann þá stíga á skíðin með sér; gerðu
þeir svá. Stóð Þóroddr nærri honum
ok hélt sér tveim höndum undir belti
Arnljóts, enn förunautur Þórodds hélt
undir belti honum. Skreið Arnljótur svá
hart sem hann væri lauss*.
Flestir Noregskonungar þeir er vér
höfum sögur af voru afbragðs skíðamenn.
Sýnir það að skíðahlaup hefir ekki ein-
göngu verið kotunga-íþrótt á þeim tímum,
enda var því skip&ð á bekk með hinum
göfugustu íþróttum þeirra tíma svo sem
sundi og vígfimi. Skíðahlaup er líka
einhver glæsilegasta íþrótt sem til er.
Hér á landi eru skiðaferðir tíðkaðar
nokkuð, en ekki sem íþrótt. Frá forn-
öld hefir þessi íþrótt alt af verið ein-
hversstaðar vakandi i Noregi. Sérstak-
lega hafa Þelamerkurmenn verið orð-
lagðir skiðamenn. Voru þeir allra raanna
fimastir og glæsilegastir á skíðum.
Nú er þessi iþrótt iðkuð um endilang-
an Noreg og í hávegum höfð. Þar eiga
allir skiði, ungir og gamlir, sælir og
vesælir og þeir nota þau strax og fann-
irnar koma.
Hér á landi er þessu nokkuð annan
veg farið. Hér sjást menn því nær
aldrei á skiðum, þótt undarlegt sé, því
eg hygg menn varla þurfa að kvarta
undan snjóleysi, það mun frekar vera
áhugaleysi og framtaksleysi um að kenna.
Það hefir sýnt sig að menn oru fæstir
mjög gleðivandir. Þeir eyða frístundum
sínum frekar á auðvirðilegum skemt-
unum eða við fávíst gaman en að renna
sér á skíðum og fylla lungun af hreinu
lifandi lofti. Þeir vita ekki hversu dýr-
legt það er að vera daglangt í faðmi
íslenzku náttúrunnar hvort sem hún er
snædrifin eða sumarklædd. Maður finnur
nýjan þrótt streyma um hverja taug.
Maður gleðst yfir öllu sem fyrir augun
ber eins og maður eigi alt landið.
Fyrsta skilyrðið fyrir að geta iðkað
þessa íþrótt er að eiga góð skiði. Menn
ættu að reyna að fá sér sem bezt slcíði,
bæði að efni og smíði, annars mun ekki
skýrt frá þvi hér hvernig efni og lögun
ætti að vera, því til þess er ekki rúm.
Aftur á móti skal athugað hvernig bind-
ingarnar ættu að vera. Bindingarnar
geta fyrst kallast góðar ef maður getur
haft algert vald á skíðinu án þess að
bindingin þreyti fótinn eða hindri hreyf-
ingar hans, Maður á að geta bundið skíðin
fljótlega á sig og leyst af sér fljótlega.
Það er einkanlega áriðandi að binding-
arnar passi vel. Olin sem höfð er yfir
tærnar á ekki að vera vlðari en svo að
hún nemi við litlu tána og hælkappinn