Vetrarblaðið - 04.11.1916, Blaðsíða 14

8
VETRARBLAÐIÐ
»Hvernig geta menn búist við að þjóð-
in verði hraust og falleg meðan mæð-
urnar skammast sin fyrir fóstrið« sagði
einn merkismaður hérlendur.
í lengstu lög reyna konurnar að leyna
því að þær fara með barni, þeim finnst
það einhver vanvirða. Hvílíkar öfgar!
Þær gleyma því að þær bera heill þjóð-
arinnar undir belti sér. Sú kona sem
fóstrar hraust og falleg börn vinnur
landinu meira gagn en tíu konur sem
engin börn ala.
Af niðjunum skal ættina kenna, og þjóð-
ina af mæðrunum.
Z.
Um íþróttaskóla
ritar Magnús Jónsson eand. jur. polit, í
Ársrit hins ísl. fræðafélags í K.höfn.
Vill hann að stofnaður verði skóli til
þess að kenna mönnum ýmsar íþróttir.
Á þar að kenna mönnum ókeypis og
þar að auki leggja hverjum nemanda
einhvern styrk til, svo færri kæmust að
en vildu, með því móti væri hægt að
velja efnilegustu mennina úr. »Nem-
endur væri líklega best að velja um
tvítugs aldur og sem víðast að af land-
inu. Þeir gætu með því haft marga
kunnáttu með sjálfir, hver kent öðrum
ýmislegt, og þegar þeir væru búnir,
mundu margir hverjir hverfa aftur til
átthaganna og breiða út frá sér það
sem þeir hefðu lært.« Ætlast hann til
að skóli þessi komi að nokkru leyti í
stað þegnskylduvinnunnar. Hann á að
vera í þremur deildum. I fyrstu deild
verkleg kensla, í annari og þriðju deild
íþróttir. Skulu menn vera missiri í
hverri deild og ætlast hann til að nem-
endur verði færir til að kenna öðrum
iþróttir að loknu námsskeiði. En þó
gerir hann ekki ráð fyrir að þetta verði
skóli fyrir íþróttakennara, heldur fyrir
efnilega menn, »sem mundu breiða út
frá sér það sem þeir hefðu lært«. Hann
segir ennfremur: »Það er auðsætt að
íþróttaskólinn yrði landssjóði harla
kostnaðarlítill, svo mjög, að ekki er
hafandi við að kasta á það krónu tali.
Hins vegar er beint gagn auðsætt, ekki
svo lítið, og óbeina gagnið þó miklu
meira. Svo eg ekki endurtaki neitt sem
að framan er greint, eða annað sem
liggur alveg í augum uppi, skal loks
bent á, að nú er hér í álfu svo að
kalla hver sótraftur á sjó dreginn,
stappað i hann stálinu og honum kend
allskonar hermenska og fantaskapur.
Þótt tildrögin til þessa séu all-óham-
ingjuleg, og sem betur fer ekki alveg
beint óviðkomandi okkur, er afleiðingin
auðsæ, að nú og um langan aldur mun
líkamlegt atgervi og öll karlmenska
skipa æðra sæti en fyrr. Það væri okk-
ur ekki holt að vera amlóðar og eftir-
bátar annara í þessu efni. Við erum
svo giftusamlega staddir, að við getum
haft íþróttakensluna fyrir beint mark-
mið, þar sem hún hjá öðrum þjóðum
að eins er ein af hinum fáu, gleðilegu
afleiðingum þeirra hörmunga sam ganga
yfir.«
Hugmynd þessi er góð og þess verð
að henni sé gaumur gefinn, þótt benda
mætti á atriði, sem betur mættu annan
veg l’ara i þessu efni. Verður ef til vill
vikið að þessu síðar hér í blaðinu.
ísafoldarprentsmiðja — 1916