Vetrarblaðið - 04.11.1916, Qupperneq 4

2
VETRARBLAÐIÐ
á ekki að ná lengra en á miðjan hæl.
Það eru notaðar margar tegundir af bind-
ingum og fara þær að mestu eftir geð-
þótta manna.
Nú eru vanalega notaðir tveir stafir
i skíðaferðum, eru þeir úr reyr eða öðru
léttu efni og hafa spanskreyr-hringi á
endum til þess að þeir stingist ekki of
langt niður í snjóinn.
Klæðnaðurinn þarf að vera léttur og
hlýr. Ullarpeysur eru ágætar. Bux-
urnar stuttar eða síðar eftir því sem
menn vilja, en aðgæta verður að þær
séu rúmar um knén. Séu buxnurnar
stuttar er gott að nota legglinda eða
legghlífai'. Stígvélin þurfa að vera vel
rúm og ekki með þykkum sólum. Á
fjallferðum er nauðsynlegt að vera í
»stormfötum«.
Ef færðin er góð og útbúnaður allur
þá eru menn sjaldnast lengi að læra að
standa á skíðunura svo vel fari. Það
er einfalt og auðlært óg athugi menn
aðferð þeirra sem æfðir eru þá munu
þeir skjótt verða svo leiknir að skíðin
verði þeim til ánægju. Það er eigi gott
að skýra frá hvernig menn eiga að haga
sér, en þó skulu settar hér nokkrar leið-
beiningar.
Á sléttlendi á að láta skíðin renna
áfram án þess að lyfta þeim. Menn
hallast dálítið áfram og beygja lítið eitt
knén einkum það sem framar er, ura
leið og þeir lyfta hælnum á aftara fæti
og skjóta fremri fæti fram. Þegar farið
er upp brattar brekkur verður vanalega
að fara í skástigum. Þegar farið er
niður brekkur eiga menn að standa þvi
nær beinir, með fæturna saman og ann-
an dálítið framar en hinn. Það er engi
ástæða að hræðast þótt geyst fari og
fyrst í stað mega menn ekki kippa sér
upp við það þótt þeir missi fótanna. Það
lagast alt með tímanum.
Að geta staðið á skíðum niður bratta
brekku eða geta Btokkið hátt og fallega
er bæði gagnlegt og gaman en þeir sem
vilja njóta skíðaiþróttarinnar í fullum
mæli ættu ekki að binda sig við einn
sérstakan blett heldur fara yfir fjöll og
firnindi. Þá skilst, þeim fyrst hversu
dýrlegt er að ferðast á skíðum á heið-
skírum vetrardegi.
Til þess að geta iðkað skíðaferðir þurfa
menn hvorki mikinn né dýran útbúnað.
Það þarf enga tilbúna skíðabraut. Ef
færðin er góð er hið mesta fengið. Sé
útbúnaðurinn að öllu svo fullkominn sem
kostur er á, þá fer að vísu ekki hjá þvi
að i hann þurfi að leggja nokkurt fé,
en hafi menn ekki nema það sem þeir
nauðsynlega þurfa, þá trúi eg ekki að
nokkur maður reisi sér hurðarás um öxl
þótt hann leggi fé í þann kostnað. Þess
vegna ætti hverjum manni að vera kleift
að iðka þessa glæsilegustu íþrótt allra
íþrótta.
Hver einasti Islendingur á að eiga
skíði og iðka skíðahlaup. Foreldrarnir
eiga að gefa börnum sínum skíði þegar
þau eru orðin svo stálpuð að þau geta
haft not af þeim. Þessi íþrótt á að
verða þjóðaríþrótt íslendinga og stuðla
að því að gera þjóðina fagra og hrausta.
Um aö styrkja
og heröa líkamann.
Sumir eru að eðlisfari svo heilsugóðir,
að þeir sýnast ekkert þurfa um heils-
una að skeyta. Frá því þeir komust af
höndunum runnu þeir upp sem fíflar í
túni og varð aldrei misdægurt. Þó þeir
syndgi seinna iðulega móti flestum heilsu-
boðorðum, — þá helzt þeim það lengi
uppi, því líkaminn er seigur fyrir og
þolir mai’gt mótdrægt. Flestir eru hins-
vegar svo gerðir, að þeir verða að fara
gætilega með sig, til að spilla ekki
heilsunni.