Skuggsjá - 01.01.1917, Page 11

S K l G G S .1 A
29
þættust geta gert vítsu jjegar vínið fór að
svífa á ])á. —Fundu minna til ófullkom-
leika síns, og Jsóttust góðir fyrir sig. Vana-
lega byrjaði einhver í hópnum með hálfri
vísu, oftast var f>að sá helmingurinn sem
botn er nefndur, tóku jf>á hinir við og
hjálpuðuBt að prjóna framan við, svo úr
því gat orðið sæmileg baga. Auðvitað ekki
nema pegar bezt gengdi. En væri einn —
eða fleiri — góður hagyrðingur í förinni,
var hann sjálfkjörinn að halda uppi
skemtuninni, með nyrri og nyrri vísu.
ög víst er það, að margar fjörugar og
smellnar vísur fæddust á slíkum glaðværð-
ar stuudum, jafnvel þó kalt blési. Gað
synir þessi liðuga staka:
Vínið kætir seggi’ í senn,
sorg upprætir pelinn.
Hvort á fætur öðru enn
oss þó mæti élin.
Ekki voru [>á heklur áhyggjumar þungar
]>ó stuti væri lestin. Dað sannar þessi vísa :
Eg þá seztur er á hest
ögn með hrestu geði
stutt þó lestin mín sé tnest
mig ei brestur gleði.
()ft komaal varlegar og viðkvæmar hugs-
anir fram í þessum glaðværðar drykkju-
bögum, eins og þessi alkunna vísa:
Dó eg drekki, -— því eg ekki neita.
Ef eg hrekkja engan mann,
— ei mig blekkir samvizkan.
títundum brjótast fram sorgarandvörp
mitt í glensinu og glaðværðinni, það syn-
ir stakan:
Dó eg sé að gera mér glatt
gulls við eyju bjarta,
|)að veit guð, eg segi satt
sorg mér býr í hjarta.
Komið gat það líka fyrir, gamanið tæki
aö grána.—Færi að slettast í kekki. Urðu
]>á grófgerðari gletturnar, og varfiernin
tninni. Dnð snnnar ]>essi stnkn:
Dú ert hrukkótt synda svín,
sómakrukkan brotnar þín.
Eyðir lukku og eykur pín
illa drukkið brennivín.
Gat svo farið, að gamankviðlingarnir
snérust upp í fuilkomnar níðvísur, sem
sjaldan hafa neitt við sig, nema stóryrði
og last. Eins og t. d. petta erindi :
Ekki níða eg vil f>ig
uggur víðis ljóma,
þó þú skríðir skammastig
skertur pryði’ og sóma.
Dó eru sumar skantmavísur svo vel
kveðnar, og meinyrtar að þær festast í
minni, og oft gripið til þeirra á skemti
stundum glaðra drengja. Ein af slíkum
vísum er þessi eftir Björn Konráðsson
nafnkent tækifæris skáld á vesturlandi,
sem hann kvað umJónnokkurn sem kall-
aður var sóði:
Jón eg sóða svangann tel
syndanauð í hrokkinn.
Sína móður hfddi’ í hel.
Hakkaði dauðanu skrokkinn.
Dá er f>essi ekkert hrak:
Hvað vilt ]>ú um svikin söngla,
sjálfur prakkarinn,
sem að dregur á ótal öngla
auðinn rangfenginn!
Kveðin af Eyjólfi frá Sveinatungu
Eða f)á þessi mergjaða staka :
Hylur gæran sauðar svarta
soltinn úlf, með geði f>ungu.
Dúfuauga, höggorms hjarta.
Hunangsvörin. eiturtungu.
Missagnir eru um, hver sé höfundur þess-
arar vísu.
Oft voru gáskafullar samræður í sveita-
veizlum á Islandi, sem nú eru víst að
mestu lagðar niður.— Eitt af verkum hag
fræðisanda nútímans. — Einkum var það
þegar púnsið tók að örva innri manninn.
Dótti það ekki lítill gleði-auki, ef góður
hagyrðingur var við staddur. Bar þá löng-