Ungi hermaðurinn - 15.08.1911, Blaðsíða 7

Ungl hermaOurinn
63
Ungur píslarvottur.
Vór, sem oft verðum að áminna um
að lesa Guðs orð, ættum ekki að gleyma
því, hvernig það fyrir 400 árum gekk
til fyrir þeim, sem gjarnan vildu lesa
það, og hvernig mundi verða, ef biblían
væri aftur tekin frá oss.
Það var á siðbótartímanum í Lund-
únum; Guðs orða ljós var byrjað að
skína í landinu, biblían var lesin á laun
af mörgum og ljós sannleikans var byrjað
að vinna sigur yfir páfadómsins myrkri.
William Hunter var ungur lærisveiun
í Lundúnum, stiltur og staðfastur, en
þó glaður og kátur, og það var alvara
í áformum hans. Biblían, sem hann
hafði haft með sór úr foreldrahueum, var
daglega lesin í litla herberginu hans.
Um páskaleytið skipaði hin katóiska
kirkjustjórn að allir skyldu mæta við
hamessuna; en Hunter svaraði: Það
get eg ekki, því það orð, sem eg hefi
lesið í bókinni, bannar mór að tilbiðja
hégómlega hluti. Svo var honum visað
úr skólanum og hann sendur heim til
sín út á- landið. Þar fann presturinn
hann einn dag lesandi í biblíunni, sem
var bundin við lestrarskáborðið. Ætlar
þú að verða prestur, spurði hann.
Hunter var óviðbúinn, en unglingur
inn svaraði: Nei, eg les Guðs orð fyrir
mína eigin sá) og mór til frelsis.
Veiítu það þá ekki, drengur, að það
getur orðið til þess að þú verðir brend-
ur? Ert þu metnaðargjarn og hugsar
þú þór að verða viðfrægur á þann hátt,
spurði presturinn í háði. En Hunter
svaraði alvörugefinn:
Nei, eg óska einungis að lifa lífi mínu
í ró og friði eins og Guðs barn og þess
vegna lesa hans orð.
Svo var Hunter kærður og settur- í
fangelsi fyrir það, að hann ekki vildi
hlýða kirkjustjórninni. Þar varð hamj
að sitja í 9 mánuði og þola bæði hungr
ur *og kulda og allan illan aðbúnað, etl
það sneri ekki huga hans. Hann var
jafn staðfastur i áformi sínu fyrir þVí.
Svo lót biskupinn kalla hann fyrir sig.
. . . Það er eitthvað varið í þouuan
dreng, hugsaði hann, þegar hann sá
Hunter og bauð honum 400 krónur, ef
hann vildi hlýða kirkjunni.
En Hunter svaraði djarflega :
Nei, eg vil ekki, get ekki og skal
ekki afneita Guðs sanuleika.
Þá hniklaði biskupinn brýrnar og
brópaði: Svo sannarlega skalt þú brenn-
ast.
Hunter var svo fluttur í kerru böð.
ulsins til Brentwoodsted Cross, þar sem
rann8Óknarrótturinn var haldinn. For-
eldrar hans mættu honum þar, en ekki
til að kæra hann né til að barma ser
yfir forlögum hans. Guð blessi þig óg
varðveiti trú þína, sonur minn, sagði
faðirinn um leið og hann faðmaði hatin
að sór, og móðir hans þrengdi sór upp
að hnnum og gekk við hlið hans mitt í
mannþýrpinguuni og sagði: Eg er ham-
ingjusöm og glöð yfir því, að hafa fætt
og fóstrað slíkan son sem þig, elsku
barnið mitt; látum ekki dauðanu hræða
oss, því þetta er ekki nema litla stund,
sem vér verðum að skilja.
Á rannsóknarstaðnum féll William
Hunter á knó og bað til Guðs með upp-
lyftum augum: Sundurkramið hjarta
munt þú, ó, Guð, ekki fyrirlíta.
Þá reisti dómarinn sig og sagði: Will-
iam! sjá hór er bróf frá drotningunni.
Þú þarft ekki að deyja, segðu þig að
eins lausau frá trúarvillunni og svo er