Ungi hermaðurinn - 15.05.1913, Síða 2

34
Ungl hermaðurlnn.
Garibaldi og lambið.
Það, sem Jón Sigurðsson var íslenzku
þjóðinni, var Giuseppe Garibaldi þjóð
sinni, ítölum. Hann var nefndur »frels-
ári Ítalíu«, og það er enginn vafi um,
að hann hafi unuið meira en nokkur
annar maður að því að veita þjóð sinni
sjálfstæði sitt og fasta stöðu á meðal
ríkja Norðurálfunnar. Faðir hans var
fátækur fiskimaður og Garibaldi fókk
þess vegna litla mentun, nema þá, sem
hann gat veitt sór sjálfur. Hann var
sjómaður fraraan af, þaugað til hann var
27 ára, er hann gerðist fólagi f því fó
lagi sem kallað var.: »Unga Ítalía«.
Yfirvöldunum erlendu þótti fólagar þess-
ir hættulegir náungar, og Garibaldi var
ásamt öðrum dæmdur til lífláts fyrir
uppreist. Hann slapp úr varðhaldi og
komst loksins til Suður-Ameríku. Þar
hjálpaði hann 1/ðveldinu Rio Grande á
móti Brasilíu, og aflaði sór frægðar sem
herforingi. Þá gekk hann f lið með
fylkinu Monte Video á móti Buenos
Ayres. Árið 1848 sigldi hann aftur
heim til Ítalíu og gerðist foringi sjálf-
boðaliðsins til að hjálpa landi sínu gegn
yfirráðum og kúgun Austurríkismanna.
^n hann var neyddur til að láta undan
síga og settist hann þá að í Sviss um
l)íma. Næsta ár fór hann þó aftur til
Rómaborgar, til að hjálpa hinu nýstofn-
aða lyðveldi gegn óvinum þess, og var
settur yfir herinn. En liðsmunurinn
var svo mikill, að hann varð aftur að
hörfa undan og flýði frá Róm með 4000
mönnum. Á þeim flótta dó kona hans,
sem hafði fylgt honum trúlega í öllum
raunum hans. Hann komst undan og
fór til Ameríku og var þar skipstjóri
nokkur ár. Þá fluttist hann aftur til
Norðurálfu og bjó í lítilli eyju við Sar-
diníu. Arið 1859 og næstu árin þar á
eftir var hann aftur á orustuvellinum
við og við, og tók mikinn þátt í því,
að sameina hin sundruðu ríki á Ítalíu
f eina heild. Hann neitaði öllum laun-
um og titlum og fór heim aftur til bús
síns. Arið 1875 sat hann á þingi í
Róm, sem þá var orðinn höfuðstaður
allrar Ítalíu. Hann dó 1882.
Það fara margar sögur um þessa frels-
ishetju, sem sýna mikilleik mannsins,
og er þessi, sem hór fylgir, ekki sú
áhrifaminsta.
Eitt kvöld er hann var á herferð, hitti
hann fátækan hirði, sem hafði týnt einu
lambi úr hjörð sinni og var mjög hrygg-
ur yfir þvf, því honum þótti svo vænt
um lambið. Garibaldi spurði menn sína
hvort þeir vildu ekki lijálpa til að leita
að lambinu í klettunum. Margir buð-
ust til þess, og svo fóru þeir upp til
fjalla til að leita týnda lambsins. En
þeir fundu það ekki, þó að þeir leituðu
í langan tfma, og sneru aftur einn og
einn til herbúðanna.
Næsta dag fór Garibaldi ekki eins
snemma á fætur og hann var vanur,
og þjónn hans fann hann sofandi, er
hann kom inn til hans. Loks vakti
hann hershöfðingjann, og þegar hann
hafði nuddað stýrurnar úr augum sór,
dró hann lamb upp úr rúmi sfnu og
bað þjóninn að fá hirðinum það. Það
var týnda lambið! Þó að hinir allir
gæfust upp, hafði Garibaldi haldið áfraro
um nóttina að leita þess, þangaö til
hann hafði fundið það! Sá, sem leitað-
ist við að frelsa þjóð sína frá óvinuro
hennar, hafði samt líka tíma til að hugsa
um eitt lítið lamb!
Það er meiri frelsari en Garibaldi, sero
er komiuu til að frelsa, ekki að eins