Ungi hermaðurinn - 01.11.1920, Blaðsíða 3
Ungi hermaðurinn
83
Fransknr „Gnðs signr11.
Hann Ólafur, sonur Hjálpræð-
isherforingjanna var líkur öðruni
drengjum á hans aldri, hávær,
metorðagjarn, greindur og hann
lagði margt á ráðin um framtíð-
ina.
Honum hætti líka við að vera
mikillátur og sjálfgóður.
Hann eíaðist ekki um það, að
hann gæti séð um sig sjálfur í
lífinu, og Jiann óraði ekki einu
sinni fyrir erfiðleikum lifsins eða
freistingum götulífsins.
Iiann Ólafur ttúði á Guð, for-
eldrar hans voru Hjálpræðisher-
foringjar, og þau höfðu kent hon-
um að spenna greipar í bæn, og
biðja um fyrirgefniugu fyrir öll
öín glappaskot, og þau höfðu inn-
prentað honum að segja altaf satt.
Einlægnin hans (dafs var eiu
af beztu lyndiseinkunum hans;
en það var eitt, sem var honum
til mikils ama, og þó vildi hann
varla kannast við það fyrir sjálf-
um sér hvað þá öðrum, fyrst og
fremst af þvi, að liann fyrirvarð
aig fyrir það, í öðru lagi af þvi,
að það kom í bága við samvizku
hans, ‘og í þriðja lagi af þvi, að
það var rödd innra hjá honurn
sem kallaði hann skrœfu — hann
vi8si að hanu átti nafnið skilið;
ea hann vildi ekki kannast við
það.
Af hverju var liann skræfa?
Hann forðaðist að koma með for-
eldrum sínum út, af því að þau
voru í einkennisbúningi Hjálp-
ræðishersins. Hann skildi ekki
hvað það var mikils virði fyrir
hann, að þcir sem Guð hafði sett
yfir hann voru Hjálpræðisherfor-
ingjar, þessvegna fanst honum
það ranglát auðmýking að láta
sjá sig með þeim opinberlega.
Þegar drengirnir í skólanum
stríddu honum með því að kalla
á eftir horium: »Hjálpræðisher-
maður*, þá sneri haun sér við
og sagði: Þó að foreldrar mínir
séu Hjálpræðishermenn, þá er það
ekki sama sem að eg sé það.
Með þessum orðum hélt hann
að hann myndi vaxa i augum
félaga sinna; en i sínum eigin
augum minkaði hann, hann breytti
á móti samvizku sinni.
Hann var ekki hamingjusamur,
hann barðist við sjáifan sig, stund-
um bað hann Guð um að hjálpa
sér. Þegar hann fór heim með
foreldrum sinum af sainkomum,
ásakaði samvizkan hann, svo að
hann vissi ekki hvað hann átt
að gera af sér.
Einu sinni reyndi hann að verða
betri.
Foreldrar hans, sem elskuðu
hann og langaði til þess að hjálpa
honum, báðu haun urn að bera
ofurlítið barnahermannsmerki, og
hann gerði það; en eftir fáa
daga tók hann það af sér og
lagði það til hliðar. Foreldrar