Ungi hermaðurinn - 01.06.1924, Qupperneq 3

íjngi hermaðurinn.
43
orðum lýst. Hún vafði liand-
^ggjunum utan um liáls móður sinn
ai' og mælti hljóðlega í eyru iiennar:
„Pyrst gastu þaö ekki, mamma,
°g Guö gat jiað lieldur eldti, en j)á
eg til Guðs, svo jiegar hann og
tú hjálpuðu livert öðru, j)á gekk
bað ágætlega. Og svo þakka eg þér
ÍHúr J)að elsku, góða mamma mín!
Og nú getur pabbi komið heim
begar hann vill!‘ ‘
hessi litla saga er ekki sögð hér
a® eins til þess, að vekja lilátur les-
''Odans—hún felur í sér mikilsverðan
^palærdóm. Pýrst af öllu minnir hún
°kkur alvarlega á J)að, að ólilýðni
6r ekki gæfusamleg' til lengdar. í'yr
L‘®<1 síðar lilýtur óhlýðnin að hafa
kræðilegan enda. Binnig getum vér
6kki vænst þess, að Guð heyri allar
kðiuir vorar á sömu stundu og vér
'úðjum hann um lijálp, þegar vér,
111 <Jt betri vitund, og þrátt fyrir all-
ai' aðvaranir, höfum syndgað gegn
k°Uum.
öðru lagi megum vér vita, að
(;,llð notar oft aðra menn, sem verk-
Í£ei'i í hendi sinni til hjálpar og
^amkvæmdar áformum sínum.
V
ei1.] ulega grípur hann ekki í taum-
aaa i á óeðlilegan hátt. Hann bíöur
L'ftir þyþ ag vér gerum J)að, er í
L°ru valdi stendur. Með því eina
hóti getum vér verið samstarfendur
kaus.
•o
Andleg menning.
I Chicago bjó ekkja nokkur meö
einkasyni sínum. Hún var fátæk
mjög og varð, sem þvottakona, að
vinna baki brotnu, sér og syni sín-
um til uppeldis. Pilturinn var bæöi
framtakssannir og iðinn, og því var
J)að ákveðið, að hann skyldi settur
til menta. Til þess Jiurfti mikla pen-
inga, og móðirin varð oft aö vinna
um nætur, sem daga til J)ess að liafa
nóg fyrir sig og son sinn.
Ilann lauk stúdentsprófi og
nokkru síðar hlaut hann verðlauna-
pening úr gulli fyrir ritgerö eina,
er hann hafði samiö.
Ilinn ákveðni dagur kom, er liann
skyldi sæmdur heiðurspeningi Jiess-
um, og meö undrun sagði hann við
móður sína: „Hversvegna býr J)ú
J)ig ekki til að fara með mér til há-
skólaliátíðarinnar V ‘
„Æ, eg get ómögulega farið með
þér, drengurinn minn,“ sagði hún.
„Þar koina svo margir menn í fín-
um fötum, og J)ú mundir bera kinn-
í'oða fyrir J)ína fátæku móður í sín-
um slitnu fötum.“
„Hvað er að lieyra til J)ín
mamma!‘ ‘ sagði liann með ákafa,
„lieldur þú að eg skammist món fyr-
ir þig? Það sem eg er oi-ðinn er þér
að J)akka, og eg fer ekki eitt fet, ef
þú vilt ekki koma með mér.“
Hún varð því að gera eins og