Ungi hermaðurinn - 01.12.1924, Síða 2

90
Ungi hermaðurinn.
Sönn jólagleöi.
Fyrir börnin eine og hina full-
orðnu er sameiginleg gleðiupp-
Bpretta, og það er Jesús, hvers
fæðingarhátíð vér höldum um jól-
in. Ef að þú átt kærleika hans
i hjarta þínu þá ertu hamingju-
samur, þó þú eigir ekki margt
tímanlegt til að auka jólagleðina.
Vissasti vegurinn til þess að
verða hamingjusamur er að gleðja
aðra, þó það kunni að kosta sjálfs-
afneitun.
Aðfangadagskvöld eitt var veðr-
ið svo vont, að það var varla
komandi út fyrir dyr. Kristinn
maður var á leiðinni heim til sín,
þar sem hann vissi að kona og
börn biðu eftir honum til að bjóða
hann velkominn.
Hann hlakkaði til að dvelja
með þeim um kvöldið.
En alt i einu datt honum ann-
að heimili i hug, neyðarheimili,
sem hann oft hafði vitjað, þar
lá lítil stúlka, sem var krypling-
ur. Hún átti engan föður, sem
gat keypt handa henni brúðu, eða
setið hjá henni um jólin.
»Eg verð að fara þangað«, hugs-
aði maðurinn með sér. Svo fór
hann inn í búð, keypti brúðu, og
flýtti sér til litlu stúlkunnar.
Ó, hvað.’hún varð glöð, þegar
hún sá vin sinn, og þegar hann
gaf henni brúðuna, þá var eins
og hún héldi á öllum auðæfuna
heimBÍns i fanginu. Maðurinn fór
glaður heim, og þó að það væri
orðið svo framorðið, að Jitlu börn-
in hans væru háttuð, var hann
þó margfalt glaðari,af því að hann
hafði gert kærleiksverk.
Kæru börn, er ekki einhver
vesalings drengur eða stúlka, sem
þið getið hjálpað á þessum jólum
— angurvært hjarta, sem þið get-
ið glatt með ofurlítilli sjálfsaf*
neitun?
Hugsið um það!
Læriö af sólinni.
Veðrið hafði verið svalt um
daginn, en er degi hallaði greidd'
ust skýflókarnir sundur, og sóliú
helti geielaflóði yfir héraðið.
Þá heyrðist glöð barnsrödd
hrópa: »Sko, faðir! Ó, sjáðu til>
sólin skin eins bjart og henni er
frekast unt«.
»Skín hún eins og henni el
frekast unt? Já, það gerir bdo
vissulega«, svaraði faðirinn, ’°£
ef þú kærir þig um, þá getu’
þú likst sólinni*. ,
»Hvernig get eg það pabb1^
Segðu mér á hvern hátt eg Se
það«.