Ungi hermaðurinn - 01.12.1927, Blaðsíða 7
Ungi hermaðurinn
95
vilja Guði föður í þessum heimi;
þeir mega vænta margskonar ó-
þæginda, af því þeir völdu það,
sem er satt, rjett og gott. En
verið kát og hamingjusöm eins og
Jesúbarnið, og horfið aðe.ins á tak-
mark trúar yðar: frelsun sálnannaí
Hvað sakar það, þó iíkami vor,
— þessi jarðneski bústaður sálar-
innar — sje niðurbrotinn, þegar
vjer eigum bústað á himni um alla
eilífð!
ur skjól en úti. Þær æ'tluðu þá
út á ný, en þá hrösuðu þær um
eitthvað, sem reyndist að vera
hurðiiv frá kjallaradyrunum. Þær
feqgu með naumindum reist hana
fyrir dyraoþið og skýlt sjer þann-
ig gegn næðingnum. Næsta þakk-
iátar hnipruðu þær sig nú í krók-
inn að hurðarbaki, spentu greipar
og báðu Guð: »Góði Guð. minnst
þú þeirra, sem enga kjallarahurð
hafa tii að skýla sjer með!«
Ert þú, iesari góður, Guði þakk-
látur fyrir það göða, sem hann
hefir látið drjúpa þjer í skaut?
Það var jólanótt.
o$o
Ljósin frá uppljómuðum jóla-
Jrjánum vörpuðu geislum út í bik-
svart náttmyrkrið. Fátæk móðir
'eiddi liýia dóttur sína við hönd
sjer eftir mannlausum götunum.
Hún gekk hægt og skaif af kulda.
^mr staðnæmdust við og við til
að hlusta á sálmasörtginn, eða til
þess að gægjast inn um frosna
rúðu til að sjá bjarma af jólatrje
eða veisluföngunum inni i ein-
hverri stofunni. En stormurinn
^æddi nístandi napur og þær urðu
að finna eitthvert húsaskjól; en
þcið var- nú enginn hægðarleikur
'yÞr þær, húsvilta einstæðinga.
Loks skriðu þær niður í opinn
hjallaragang; en þar var ekki frem-
Jólaengillinn.
Þegar vjer hugsum eða tölum
um hina dýrðiegu jólahátíð. þá er
það næsta eðlilegt, að oss komi
samtímis englar í hug.
Það voru líka einmitt þessir
himnesku sendiboðar, sem kon-
ungur hersveitanna sendi niður á
vora jörð, til að flytja fátækum,
lítilsvirtum hjarðmönnum þann
dýrðlegasta boðskap, sem mann-
kyninu hefir nokkuru sinni boð-
aður verið.
Einn af englunum flutti fagnað-
arboðskapinn, en englaskarinn all-
i ur hóf þann dýrlegasta lofsöng,
sem nokkurt mannlegt eyra heíir
heyrt.