Templar - 31.12.1907, Blaðsíða 4

96
T E M P L A R.
og er að mínu áliti aldeilis ótvírætt nafn
á »aukafélagaskírteini«. Það er máske ó-
þarflega langt, en það er þá fullkomið rétt-
nefni.
Nú finst mér sú spurning liggja nærri,
hvort það geti valdið töpun réttinda, að
nefna ekki einhvern hlut í Reglunni með
því nafni sem hann er nefndur með í lög-
um? Má t. d. kalla »Vegabréf« (Toreller
Card) »Ferðaskírteini« eða »Ferðameðmæli«,
„Lausnarmiða" (Clearuce Card) »Meðmæli
til þess að gerast reglulegur meðlimur í
annari stúku?" Eða er ekki yfir höfuð leyfi-
legt innan Reglunnar að nota móðurmál
sitt á allan sæmilegan hátt, til þess að
láta óskir sínar og hugsanir í Ijósi, án
þess að binda sig við þann eins konar
»Cansellistíl« sem of mjög bryddir á hjá
sumum leiðtogum Reglu vorrar.
Eg enda svo þessar línur með þeirri ósk
að þær megi verða til þess, að koma í
veg fyrir að samskonar lögstirfnis og hár-
togunarmál, verði til meðferðar á stórstúku-
þingum framvegis, það ætti að mega út-
kljá þau heima í »héraði« — með aðstoð
málfræðings eða lögfræðings ef þess gerist
þörf.
Páll Jónsson.
Gyðja nr. 134 hélt fyrsta afmælishátíð
sína 27. þ. m. í Ráruhúð. Æ. t. stukunn-
ar Jón Guðmundsson selti samkomuna,
og síðan var sungið kvæði er br. Guðm.
Magnússon hafði ort fyrir minni stúk-
unnar. Engin önnur minni voru ílutt
þar, ekkieinu sinni flutti br. Jón Árnason
minni Reglunnar. — Siðan lék Rernburg
nokkur lög á fíolín, cn jungfrú Ragn-
heiður Þórvarðsdóltir spilaði undir og er
það góð skemtan, en ekki ný fyrir þá
er koma á Hótel Island, því þar má það
heyra oft á hverju kveldi. Gísli Guð-
mundsson söng noklcur lög einsöng, en
að því loknu var alment málfrelsi, er
átti aó vera Va stund, og notaði enginn
það, nema br. Sigurður Sigurðsson bú-
fræðingur, er hélt alllanga ræðu um lífið
í Reykjavík, og fann að ýmsu er honum
þótti miður fara. Eldcert sá liann nema
dökku hliðina, enda er það tiska,
að vera sem bölsýnastur á alla hluti.
Þá söng Gisli Guðmundsson aftur ein-
söng, og að loknu söng jungfrú Gunn-
þórunn Halldórsdóttir nýar gamanvísur
er voru teknar með miklum fögnuði,
enda var það góð skemtun. Dansað var
langt fram á nótt. J. Kr.
Þangað til öðruvísi verður ákveðið,
verður stórstúlcustig veilt í
Góðtemplarahúsinu í Reykjavík
annan Simiiudag í hverjum ársfjórð-
ungi, klukkan 9 síðdegis.
Rvílc 30. Sept. 1907.
Pórður J. Thoroddsen.
stórtemplar.
Skrijstoja Stirstúkranar
er á Ilótcl Sslaiícl. inngangur úr
Aðalstræli (dyr til vinstri handar).
Stortcinplar
er þar til viðtals á mánudögum, mið-
vikudögum og föstudögum kl. 4—5 siðd
Stúrgæsiluiiiaður kosninga
er þar til viðtals á mánudögum, mið-
vikudögum og föstudögum kl. 7—8 síðd.
Stórgæ§Iuinaður uiig'tcmplara
er þar til viðtals á þriðjudögum, íimtu-
dögum og laugardögum kl. 7—8 síðd.
Híisgagnaverslim
Jónatans Porsteinssonar
Laugavegi 31. Talsími 04.
Stœrsta otj ódýrasta úrval af atls konar
húsgögnum, gólfteppum, borðdúkum o. s. frv.

Stórritarí
er þar lil viðlals á þriðjudögum, fimtu-
dögum og laugardögum kl. 4—5 síðd.
Þetla tilkynnist hérmeð.
Þ. J. Thoroddsen, Jón Árnason,
Péiur Zóphóníasson, Borgþór Jósefsson.
KaijiJ Teiplar.
Rit8tj6ri og ábyrgðarmaður:
PÉTUR ZÓPHÓNÍA8SON.
Prentsmiöjan Gutenberg,
Drykkjan eftir Hall Caine.
fyrir að enginn sæi sig, því liún varð hrædd, hegar hún
sá mig, og hörfaði aftur á hak svo sem hún ætlaði sér
aftur inn i veitingahúsið. Þá skein ljósið i andlit hennar
út um gluggann og eg stóð sem steini lostinu af ótta.
Því að þetta andlit var afskræmd eftir mynd af andliti
Lucy. En er eg vildi gá betur að, þá var konan horfin.
Eg herti upp hugann og lirópaði eftir henni. Hún
svaraði engu, en eg heyrði skóhljóð hennar hverfa út í
dimmuna.
»Bíddu!« kallaði eg og sneri mér skjótt við til þess
að elta hana. Eg sá að hún hvarf inn um hfiðið á
Clousedalegarði.
»Bíddu!« kallaði eg og herti ganginn. En horfin
var hún, þegar eg kom að trjágöngunum, og heyrðist
ekki annað en skrjáfið í nöktum viðargreinunum yfir
höfði mér.
Eg skundaði upp að húsinu á nýjan leik og knúði
dyrnar hart með báðum höndum. Nú lauk frú Hill
sjálf upp. Hún var þvi líkust sem henni lægi við vit-
firringu.
»Frú Hill«, mælti eg, »mér er nauðugt að vera á-
leitinn, en eg verð að tala við jungfrú Clousedale eg
krefst að mér sé vísað til hennar — tafarlaust.
Hún fór að gráta og eg gekk inn i forstofuna. Nú
sá eg fyrst að alt heimilið var í uppnámi. Vinnufólkið
hljóp með ljós i höndunum upp og niður stigana eða
milli herbergjanna niðri.
»Hvar get eg fundið hana?« spurði eg. Þá játaði
aumingja kerlingin hvernig í öllu lá. Lucy hafði verið
læsl inni og verið vakað yfir henni án alláts, en þó hafði
hún sloppið. Hún hafði notað sér það augnablikið, sem
lrú Hill var niðri að tala við mig, og halði hlaupist á
brolt og enginn vissi hvert.
»Guð hjáipi mér«, kallaði eg upp yfir mig, því að
mig greip óttaleg hræðsla.
Augnabliki síðar var eg á leiðinni ofan að hliðinu.
Þá heyrðist mér eitthvað strjúkast l'ram hjá mér í myrkr-
inu. Eg stóð við og rétti armana út í áttina til ldjóðs-
ins, en þar var enginn. Þá heyrðist mér sem klæða-
faldur drægist um grasið og færðist hljóðið upp að hús-
inu. Þá sá eg greinilega að kona fór fyrir gluggana, ()vi
að út um þá lagði birtu af ljósunum, sem borin voru
fram og aftur.
Eg hljóp á eftir lienni og náði henni. Hún hafði
ýtt upp einum lallglugganum og ætlaði að skríða inn,
en þá náði eg utan um hana og hélt henni.
»I4ver eruð þér?« kallaði eg, og hún ldjóðaði upp
yfir sig og hvíslaði hásum rómi: »Sleppið þér mér!
Sleppið þér mér!«
»Ekki fyr en þér segið mér, hver þér eruð«.
»Sleppið þér mér«.
»Hver eruð þér?«
Þjónustufólkið gekk á hljóðið, þar sem við töluðum
saman, og kom nú hlaupandi inn í herbergið með Ijós