Templar - 30.12.1918, Blaðsíða 2

46
„Templar“
kemur út 1- sinnum á þessu ári. Vcrð árgangsins er
2 kr., í Ameríku 75 cents. Útsölumenn fá 25°/» i sölu-
laun.
Afgreiðslu og innheimtu annast:
Sveinn Jónsson,
kaupmaður, Kirkjustræti 8, Keykjavik.
Ctgefandi: Htórntiika íwlandH I.O.G.T.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
«J<m Arnason, prentari.
Box 221, Revkjavik.
Hann var einn af þeim smáu, en hafði
eigi að síður góðar og sterkar hliðar,
sem hægt er að gera gagn með, ef rétt
er með farið. Og tryggur var hann mál-
efninu, ekki síður en þeir sem meira
bar á og betri skilyrði höfðu til þess
að láta gott af sér leiða.
Sigríðnr Porsteinsdóttir
húsfrú, andaðist 20. nóv. þ. á. Hún var
félagi í kvenstúk. »Ársól« nr. 136, og
vann þar mikið og þarft verk um inargra
ára skeið. Hún var fulltrúi stúk. í Um-
dæmisstúkunni nr. 1, og á siðasta stór-
stúkuþingi mætti hún sem fulltrúi téðrar
stúku. Hún var mjög áhugasöm um öll
störf Reglunnar, og lét þau mjög til sín
taka, enda var hún starfhæf og lét
aldrei á sér standa að vinna í þarfir
stúkunnar og Reglunnar, ef henni var
það unt annara ástæðna vegna. Á stúkan
»Ársól« þar góðum og nýtum félaga á
bak að sjá, og eríitt verður að fá í'ylt
það sæti er húu skipaði þar.
Oddný Sigr. Jónsdóttir
húsfrú, búsett á Akranesi, andaðist 22.
nóv. þ. á. Hún var um mörg ár félagi
í stúk. »Víking« nr. 104, og var það
þótt hún væri fiutt búferlum til Akra-
ness. Hún starfaði um eitt skeið í stúk-
unni, og var áhugasöm uin öll mál er
snertu stúkuna og Regluna.
Guð blessi minningu hinna framliðnu.
»Templar« sarnhryggist eftiriifandi ást-
vinum.
Blessun áfengisins.
Eftir Lco Tolstoy.
Stór landflæmi hins bezta jarðvegs,
sem gæti fætt fjölskyldur í miljónatali,
er nú lifa við sulf og seyru, eru notuð
til þess að rækta á tóbak og vínvið og
bygg, humla, hafra og jarðepli, sem
notað er til þess að framleiða úr áfenga
drykki, vín, öl og spritt.
Miljónir manna, sem gætu haft þarfa
iðju með höndum, eru notaðir til þess
að framleiða þessa drykki.
Hverjar verða svo afleiðingarnar af
þessari framleiðslu?
Gömul sögn hljóðar svo: Munkur
nokkur veðjaði við Kölska um það, að
hann gæta varnað honum þess að kom-
ast inn í klefa sinn. En kæmist Kölski
inn í klefann, þá skyldi munkurinn
gera alt, sem hann skipaði honum.
Kölski breytti sér í særðan hrafn með
máttvana vængi og rann úr honum
blóðið. Krummi staðnæmdist við klefa-
T E M P L A R.
Fyrsli desember.
Fögnum fullveldi,
frelsi nýrra tima.
Hlú að eldi andans
óslcir saman rima;
séu slörfin stundar,
slcfna fram og hœrra,
vinna gudi giflu,
gera landið stœrra.
Pökkum peim er unnu
pjóð >>g landi sórna,
tgftu lýðsins oki,
leyslu forna dróma;
peim sem voru á verði,
vörðu húlfsofanda,
voru skjómi, skjöldur
skammdegisins landa.
Blakla fagri fáni,
frjálsrœðisins merki,
fylgi pér i förum
fremdar-anainn slerki;
auk pú virðing vora,
vald og menning pinga,
veit pú helgan hila
hjörtum íslendinga.
Yfir ál/ur lýsi
cygló visindanna,
veili proska veldi,
vörðum sambandanna.
Ísland! — Islendingar
anda neyti og handa,
peir i framtíð finnist
fremslir brautryðjanda.
M. G.
dyrnar og lausl upp eymdargargi. Munk-
urinn sá aunnir á honuin og hleypti
honum inn.
Þegar Kölski hafði unnið veðmálið,
þá lét hann munkinn velja um hvert af
þeim þremur glæpaverkum: að fremja
morð, að drýja hór, eða að verða
drykkjumaður, hann vildi helzt gera ?
Munkurinn valdi hið síðasta, með því
að hann hélt, að það mundi einungis
gera sjálfum honum skaða. En þegar
hann var ofðinn ölvaður, misti hann
valdið yfir sjálfum sér, fór til sveita-
þorpsins og koinst þar í kynni við konu
eina, sem freistaði hans og þegar mað-
ur hennar ætlaði að ráðast á liann, þá
framdi munkurinn morð.
Eftir þessari sögn að dæma eru þetla
afleiðingar áfengisdrykkjunnar og þannig
eru þær í raun og vern. Hagskýrslurn-
ar sýna oss að níulíundu hlutar allra
glæpa er unnið í ölæði.
Bezta sönnun þess er það, að í öll-
um bannrikjum Randaríkjanna eru
glæpamál mjög sjaldgæf og víða standa
betrunarhúsin alveg auð.
Auk þessa hefur nautn áfengis skað-
vænlegar afleiðingar í för ineð sér fyrir
drykkjumanninn sjálfan; því auk
þess sem áfengið veikir mjög heils-
una, þá er drykkjumönnum mjög hætt
við að fá slæma sjúkdóma, sem leiða
þá til dauða. Einnig er mjög erfitt að
lækna drykkjumenn af ýmsum sjúk-
dómum og sú er ástæðan til þess að
5rms lífsábyrgðarfélög taka bindindis-
menn í tryggingu gegn miklu lægra ið-
gjaldi en aðra menn.
Hroðalegasta afleiðing dr3'kkjuskapar-
ins er hin stöðuga rýrnun samvizku-
kendinnar og skilningsgáfunnar. Menn„
sem neyta stöðugt áfengis, verða ætið
því ruddalegri, heimskari og verri, sem
árin liða. Hvert er þá gagnið, sem á-
fengisdrykkjan gerir?
AIls ekkert.
Meðmælendur áfengisins fullvissa oss
um, að það styrki heilsuna og auki lik-
amsþróttinn, auki hilann og glæði gleð-
ina — en reynslan sýnir oss, að þetta
er gersamlegur misskilningur. Áfengis-
drykkirnir gefa mönnum ekki hreystinav
því þeir séu hreint eitur og eiturnautn
hlýtur að hafa skaðvæn áhrif. Sú stað-
reynd, að vín auki ekki þróttinn hefur
oft verið sannað með því að atbuga
starfsþrek drykkjumanna og bindindis-
manna, einkum meðal verkmannastétt-
anna, og árangur athugananna hefur æ-
tið orðið sá, að bindindismennirnir liafa
borið sigur úr býtum — þeir afkasti
bæði meiri og betri vinnu. Sama máli
er að gegna um hermennina; bindindis-
mennirnir eru miklu þolnari en hinir.
Ekki hilar áfengið, því hin skamma
hitakend hverfur fyrir ofkælingunni.
Drykkjumaðurinn hefur þar afleiðandi
minna mótstöðuafl og er hættara við
ofkælingu. Rússnesku hændurnir, sem
deyja úr kulda, hafa venjulega hitað
sér á brennivíni. Um gleðina, sem vín-
ið veitir, er það að segja, eins og hún
er nú á tímum, þá er hún hvorki sönn
né heilbrigð. Allir þekkja hvers kyns
drykkjumannsgleðin er. Pað nægir að
benda á það, sem gerist á áfengissölu-
stöðum og gildaskálum. Þessi gleði á
sina fylgisveina og þeireru: barsmíðar,
riíið skinn, svöðusár og alls kyns glæpir.
Maður gæti haldið, að hver góður og
skynbær maður mundi ekki að eins
vera sjálfar bindindismaður, heldur að
hann vilji gera alt lil þess að varna
því að aðrir verði Bakkusi að bráð.
Því er þó ver, að hið gagnstæða á sér
oftast nær stað. Mennirnir eru svo fast
fjötraðir við gamlar venjur, að þeim
væri lítt mögulegt að losna úr þeim og
margir góðir rnenn mæla með áfengis-
nautn við aðra.
Menn segja: »Notkun vínsins er ekki
skaðleg, heldur óhófið«. »Davíð konung-
ur sagði: ‘Vín gleður mannsins hjarta’«.
»Kristur blessaði vínið í brúðkaupinu í
Kana« o. s. frv.
»Ef menn neyttu ekki áfengis, þá
mundi stjórnin tapa álitlegum tekjulið.
Óhugsandi er að nokkur hátið sé hald-
in, barnsskírn eða brúðkaup án víns.
Og vín verður að veita ef verzlunar-
viðskifti hafa átt sér stað eða góður og
einlægur vinur heimsækir«.
»Mér er bráðnauðsvnlegt að drekka
mér til liressingar við stritvinnuna«,