Templar - 23.11.1923, Blaðsíða 2

50
TEM PLAR.
Skýrsla br. Davids Östlunds
til
Stórstúku Islands
25. sept. til 25. okt. 1923.
ferðislegu sjónarmiði, en oss tókst siðar
að sannfæra iðnhöldana og verkatnenn
þeirra um, að þjóðin geti sparað ógur-
lega stórar upphæðir, sem nú væri eitt
til einkis gagns, jafnvel til bölvunar, í
visky, öl og vín. í stað þessa gæti fólk-
ið keypt mat, föt og aðra nauðsynja-
muni eða skrautgripi, sem það hefði
gagn eða ánægju af.
Sá, sem heldur, að verslunarstéttinn,
iðnhöldarnir, járnbrautaeigendur, iðnað-
armenn, bændur og verkamenn hafi
stutt bannbaráttuna með atkvæði sínu
og fé, aðeins af því að að þeir væru
heimskir ofstækismenn — hann er
heimskingi. Nei, kjósendurnir studdu
bannlögin, vegna þess að þeir höfðu
margreynt þau, þeir vissu hvers viröi
þau voru. Það tók yfir 50 ár fyrir bann-
lögin að sigra. Við sigruðum ekki vegna
þess að málið væri tilfinningamál eða
stutt af barnalegum hleypidómum. Pað
var reynslan og heilbrigð skynsemi sem
gerði það að verkum að við sigruðum.
Þið skuluð forðast að leggja trúnað
á það, að lögunum verði ekki fram-
fylgt. Aö undanteknum þeim stöðum,
þar sem bannlögin eru nýgengin í
gildi, þá eru bannlögin eins vel hald-
in og hver önnur lög. í öllum bann-
fylkjunum hefir reynslan verið sú, að
lögin hafa verið mjög brotin fyrstu árin
en það hefir minkað með hverju ári.
Hið sama á sér stað um ríkisbannið.
Enginn bannvinur efast um hinn
glæsilegasta árangur Iaganna að lyktum.
Bannlögin hafa verið svo áhrifamikilog
blessunarrik, að hinir áköfustu mót-
stöðumenn þeirra, þora ekki að leggja
til að veitingahús og áfengissala verði
leyft aftur. í fylkjum þeim, sem hafa
nýfengið bannið, eru þeir að krefjast
þess að létt öl og létt vín verði leyfð.
Það er enginn sem heldur það í alvöru,
að bannlögin verði nokkrn sinni numin
úr gildi.
Framfarir þær eða framþróun, sem
nú eiga sér stað í Bandaríkjunum, er
einungis hægt að skýra á einn hátt,
það er að þakka bannlögunum. Megin-
hlutinn af banka- og verslunarmönnum
vorum væru viljugir til að staðfesta
þetta hvenær sem vera vildi.
Með bestu óskum, til yðar og mál-
efnis þess er við báðir höfum svo mik-
inn áhuga á er yðar
Með virðingu
A. J. Volstead.
Aðalfundur
Uradæmisstúlvunnar nr. i
hefst í
Gódtemplarahúsinu
í Reykjavík,
sunnudaginn 25. þ. m., kl. 10
árdegis.
Engir barnastúkufundir í hús-
inu þann dag.
Br. Stórtemplar,
Einar H. Kvaran,
Bessastöðum.
Sönn ánægja var mcr að fá heimboð yöar
til starfs á íslandi aftur á þessu ári.
Heimsóknar- og starfstími minn er nú á
enda og leyfi eg mér að senda yður eftir-
farandi stutta skýrslu um pað helsta, sem
mér hefir auðnast að vinna málefni voru
til gagns.
Starfið hefir orðið mun léttara, ánægju-
legra og áhrifameira en ella fyrir ágæta að-
stoð br. Páls Jónssonar, sem fylgdi mér á
öllum ferðunum og greiddi mér veg á bestan
hátt. Á nokkrum stöðum hélt hann líka tölur
á stúkufundum þeim, er vér komum á.
Fyrst vil eg geta um
Ferð okkar til Eyrarbakk.a og Stokkseyrar.
Hinn 27. sept. fórum við með híl austur.
Ferðin gekk vel, enda þótt eigi sé hættu-
laust að bíla niður Kamba. Liklegast mundi
flestum bílstjórum erlendum blöskra að fara
þá lcið, þvi að varla mun hægt að finna
erfiðari bilveg í nokkru Iandi.
Br. Páll hafði í síðastliðnum júnímánuði
— að því er eg heyrði — haft tækifæri til
að reyna hve erfið sú leið er, nærri því
fórnað lífi sínu í Kömbum; samt var hann
nú alveg ugglaus, eins og ísléndingi sæmir.
Kjarkur minn var nærri því eins góður.
Um kl. 5 síödegis komura við til Eyrar-
bakka. Fundum undir eins að máli aðalstoð
Reglunnar á Bakkanum, br. Guðm. Sigurös-
son sparisjóðsstjóra. Við vildum efna til
opinberrar samkomu þá um kveldið. Sam-
komuhúsið gátum við fengið. Auglýsingar
sendum við út; tveir drengir hlupu eins og
fætur toguðu.
Svo fórnm við eð litast um á Bakkanum.
Vildum líka sjá samkomuhúsið. En af dyra-
verði var okkur harðbannað að fara þar
inn! Gólfið var sem sé ný-fernisserað! Ó-
mögulegt að ganga inn á það. En þeir, sem
leyfðu okkur að nota húsið, vissu ekkert
um þetta.
Hvað átti nú til bragðs að taka?
»Pið verðið að fá Barnaskólann«, var okk-
ur svarað. En er við koraura til skólastjóra,
var okkur sagt frá því, að Barnaskólann
væri nú verið að mála að innan, svo hann
væri alt of votur fyrir þurra samkomu.
»Ómögulegt að vera þar!«
»Já, þá verðum við að fá kirkjuna«, sagði
eg. »Eg hefi talað í svo mörgum þjóðkirkj-
um í öðrum löndum, meðal annars í veg-
legasta guðshúsi Svia, Dómkirkjunni í Upp-
sölum, að eg ætti aö gctað talað einnig í
Eyrarbakkakirkju«.
En ekki vildu raenn gjarnan opna kirkj-
una án þess að spyrja sóknarprestinn um
það, og þvi var eg sammála. Því var símað
til prestsins. En var einhversstaðar á ferða-
lagi, og óvíst hvenær hann kæmi heim.
Fundartiminn nálgaðist óðum. Loksins sá
sóknarnefndin sér ekki annað fært en að
taka upp á sitt eindæmi að opna kirkjuua,
og fór fyrirlesturinu vel fram að viðstödd-
um rúmlega 100 manns.
Næsta dag (28. sept.) vorum við á Stokks-
eyri. Fyrirlestur haldinn í húsi Ungmenna-
félagsins. Viðstaddir um 150 manns.
Töluverður áhugi fyrir bindindis- og bann-
málum fanst okkur vera á Eyrarbakka og
Stokkseyri. — Engin stúka er til á siðari
staðnum, en þó ætti að vera hægt að koma
stúku á þar, enda voru sumir ágætismenn
að hugsa um það.
Akraues-för
fórum við undir eins og við komum frá
Stokkseyri laugardaginn 29. sept. og fengum
ókeypis far með mótorbát. Á Akranesi dvöld-
um vér yfir sunnudaginn, sóltum messu hjá
séra Þorsleini Briem, sem er ágætis prestur,.
i miklum virðingum hjá söfnuði sinum og
hin besta stoð og styrkur bindindismálinu.
Væru allir prestar honum líkir, mundi bind-
indismálið vera mun sterkara hér á landi
en það er. Séra Þorsteinn mælti hið besta
með fundinum okkar, sem auglýstur var til
sunnudags eftirm. kl. 4,30.
Fundurinn varð svo fjölsóttur, sem sam-
komuhúsið frekast leyfði. Um 250 manns
voru viðstaddir, og auöséð var, að fundar-
menn voru mjög ánægðir með fyrirlesturinm
Að kveldi var haldinn stúkufundur, þar
sem við báðir töluðum.
Milli 2.—4. okt. tókum við þátt í kveðju-
samsæti fyrir br. Larsen-Ledet og fjölskyldu
hans, auk þess í stúkufundum í Reykjavík.
Eina samkomu höfðum við i skólahúsinu á
Seltjarnarnesi.
Bindindisguðsþjónustnr í flmui kirkjnm.
Föstudagskveldíð 5. okt. var haldin bind-
indisguðsþjónusta í þjóðkirkjunni i Hafnar-
firði. Prófastur, hinn góðkunni bindindis-
frömuður, séra Ární Björnsson, var viðstadd-
ur og mælti nokkur vel valin og velviljuð
inngangsorð. Þar eftir flutti eg ræðu og hafði
fyrir teksta 5. Mósebók 21, 1—9. — Guðs-
þjónustan var svo fjölsótt, þótt slæmt veður
væri, að ekki meir en helmingur áheyrenda
hefðu geta rúmast í goodtemplarahúsinu.
Sunnúdaginn 7. okt. var reglulegur starfs-
dagur fyrir hið góða málefni. Fjórar bind-
indis-guðsþjónustur voru auglýstar, þar sem
eg átti aö prédika: í kirkjunum að Kálfa-
tjörn, Keflayík, Útskálum og i Grindavík.
Við vorum 4 í þeirri ferð: Br. Guðm. Gam-
alielsson, Helgi Jónsson organleikari, Páll
Jónsson og undirritaður. Svo tímatæp var
áætlunin, að hvergi gátum vér matast nema
á svolitlu nesti, er vér höfðum meðferðis,
eg það var því ekki litill velgjörningur, sem
kaupmaður Einar G. Einarsson og frú hans
veitti oss, mílli 10—11 um kveldið, þá er
vér vorum boðnir að setjast að ágætis-
kveldverð, sem vér nutum með binni bcztu
matarlyst, áður en lagt var á stað heimleiöis
til Reykjavíkur um nóttina. Um guðsþjón-
usturnar er það að segja, að þær voru vel
sóttar nema að Kálfatjörn og mun boðunin
ekki hafa heppnast sem best þar.
Gnðsþjóunsta í Dómkirkjnnni i Keykjavfk
var haldin 9. okt. að kveldi. Kirkjan var
troðfull, og var athöfnin öll hátíðleg og á-
hrifamikil, í ræðu minni gerði eg sérstak-
lega að umtalsefni hína miklu ábyrgð, sem
á kristnum mönnum hvilir í því, að ryðja
úr vegi þeirri miklu hættu, sem vínsalan er,
og að lögvernd á áfengisverslun er algerlega
ósamboðin hverri þjóð, sem vill nefnast
kristin.
Við guðsþjónustuna lék tónsnillingurinn
Páll ísólfsson á orgelið, og söngur var hinn
besti.