Sólöld - 20.07.1918, Blaðsíða 7

SÓLÖLD.
“É-é-ég velti tu-tu-tu-tunnunni ofan í po-po-poll-
inn,” sagði Mundi skælandi, “O-og buxurnar mí-
mí-mínar eru orðnar sva-sva-svartar.”
. “pað var ljótt af þér að gei’a þetta, Mundi
minn,” sagði pabbi hans. “En það er bezt fyrir þig
að hætta að skæla.” Og svo strauk hann tárin af
Munda og kysti hann, og Mundi liuggaðist í bráð-
ina en horfði samt altaf á buxurnar sínar.
Nú fór pabbi hans ofan bvekkuna og óð út í
pollinn eftir tunnunni, og hann varð bæði óhreinn
og votur við það. þá fór Mundi aftur að skæla;
hann sá eftir því að hafa gert þetta og hann hugs-
aði um það hvað það hefði verið ljótt af sér að
láta hann pabba sinn verða óiireinan og blautan
við það að ná tunnunni sem Lann hafði velt ofan
hólinn. Og Mundi hugsaði sér að gera aldrei neift
líkt þessu oftar.
Hundur Bjargar barni
í St. Anne, sem er skamt frá Winnipeg, fór
drengur út að tína ber með mömmu sinni fyrra fim-
tudag. Ilann viltist út í skóg og móðir hans gat
hvergi fundið hann. Hundrað manns voru sendir
til þess að leita að honum en fundu liann ekki. Pilt-
urinn var 10 ára gamall og heitir Julian St. Mars
Loksins var lögreglumaður frá Winnipeg, sem
heitir James Bain, sendur að leita og liafði með sér
sporhund, sem heitir “Pat.” Hundurinn hljóp
lengi og þefaði. Eftir langan tíma fann hann bæli
búið til úr kvistum; þar hafði drengurinn sofið.
Síðan rakti “Pat” sporin, eða þefaði þau upp, og
hélt hann því áfram allan daginn eftir hádegi, og
langt fram á nótt. Um miðnætti fann hann dreng-
inn; hafði liann þá verið að villast í skóginum frá
því á fimtudag þangað til á þriðjudagskveldið.
Aumingja Julian litli var allur afskræmdur af
flugnabiti; hann hafði lifað á berjum og vatni í
þessa fimm daga, svo þið getið nærri hvort hann
hafi ekki verið orðinn svangur. Ilann sagðist liafa
tekið af sér skóna sína fyrsta kveldið, en um morg-
unin voru fæturnir á honum orðnir svo bólgnir af
þreytu og flugnabiti að hann >om ekki á sig skón-
um aftur; eftir það varð hann að ganga berfættur,
og hafði skóna sína hangandi á þvengjum um háls-
inn á sér.
Julian litli var alveg uppgeíinn og aðfram kom-
inn en þið getið getið nærri hversu fcginn hann
varð þegar hundurinn kom til hans vingjarnlegur,
sleikti á honum hqndina, dinglaði rófunni, ýlfraði,
og fór svo af stað, cn leit aftur til þess að vera viss
um að Julian fylgdi sér- Svona héldu þeir áfram
“Pat” á undan og leit altaf aftur öðru hvoru og
Julian á eftir. pegar Julian varð þreyttur og
5
þurfti að hvíla sig, þá lagðist Pat lijá honum og
beið; svo lagði hann af stað þegar Julian stóð upp
aftur í hvert skifti.
það er alveg áreiðanlegt eð Pat og Julian
verða altaf góðir vinir eftir þetta. Læknarnir segja
að ef drengnum hefði ekki verið bjargað þennan
dag þá liefði hann fengið blóðeitur af flugnabiti og
dáið.
þetta er merkileg saga, og einmitt það skrítna
er að það er rétt eins og hún hafi orðið til fyrir
Sólöld. Búið var að velja fa'lega hundsmynd fyr-
ir fyrsta heftið af Sólöld, svo það átti svo einstak-
lega vel við að geta sagt sanna sögu af dreng og
hundi—söguna sem gerðist einmitt núna og einmitt
hérna.
þið munið eftir því þegar ritstjóri Sólaldar
var ritstjóri Sólskins að hann hafði þá í því margar
dýrasögur og sérstaklega liundasögur. Sólöld ætlar
öðru hvoru að flytja þesskonar sögur með myndum.
Ef þið vitið af fallegum dýrasögum sem hafa
gerst hjá ykkur; eitthvað um liund eða kött eða kú
eða hest, eða kind eða svín eða fugl sem þið liafið
þekt, þá sendið Sólöld þær.
Næst birtist mynd af hundi og íslcnzkum dreng
vestur í Saskatchewan.
Hugrekki músanna
Margar mýs höfðu safnasí saman í stórri holu
sem var í búrveggnum. þær voru að skeggræða,
eins og þeim er títt, þcgar þær cru búnar að fylla
magana, og liafa ekkert að gera. Bar margt á
góma þarna í holunni, því live ’ keptist við að tala
sem mest.
“Ég held að kötturinn sé a'veg búinn að gefa
frá sér, ” sagði ein músin. “Eg fór inn í búrið í
gærkvöldi. ])á sat kisa þar á hillunni og var að
sleikja sig- Ég gekk alveg að henni, og liún sá
mig en hreyfði sig ekki.”
“Yarstu ekki hrædd?” spurði önnur mús.
“Hrædd? jæja, ónei. — Nei, ég var eklcert
hrædd. Eg held að lcisu sé eklci mikið að óttast.
þetta er meinleysisgrey. ”