Smásögur handa ungmennum - 01.01.1910, Blaðsíða 2

Týnda barnið.
»Þú ætlar að muna eftir brúðunni minni,
pabbi minn, ætlarðu að gjöra það?« sagði
lítil stúlka við föður sinn, sem var fjárkaup-
maður.
»Það skal jeg reyna,« svaraði hann.
»Og hafðu hana stóra, pabbi minn,« sagði
barnið aftur. Halldór brosti, veifaði með hend-
inni í kveðjuskyni, og hvarf svo með kvikfje
sitt, við bugðu á veginum. Snjólaug Iitla var
í mikilli geðshræringu. Hún hafði aldrei átt
reglulega brúðu, heldur aðeins tuskubrúður,
sem mamma hennar hafði búið til handa
henni, og daglega spurði hún pabba sinn,
hvenær hann ætlaði að fara í kaupstað, svo
að hann gæti keypt brúðuna, og hún gat
naumast sofið nóttina á undan þeim þýðing-
armikla degi.
Þegar Halldór var búinn að selja skepnur
þær, sem hann fór með í kaupstaðinn, fór
hann að kaupa hitt og þetta, og seinast
keypti hann brúðu, með vaxandlit og gulum
lokkum ; augun gat hún bæði opnað og lagt
aftur. Hann brosti ánægjulega, þegar hann
hugsaði til þess, hvað litla stúlkan hans mundi
verða frá sér numin af fögnuði yfir fallegu
brúðunni.
Þegar hann lagði af stað var orðið mjög
framorðið, og ]>að hefði verið miklu hyggilegra
fyrir hann að fresta heimferðinni til næsta
dags, en er hann hugsaði til þess, að litla
Snjólaug hansbeiðhans með mikilli eftirvænt-
ingu, afrjeði hann að ríða heim þegar í stað,
en er hann var kominn út fyrir bæinn, var
orðið svo dimmt, að ekki sást til vegar. Þeg-
ar svo þar við bættist hrakviður mikið, og
hann varð að ríða á móti veðrinu, sóttist hon-
um eðlilega ferðin mjög seint. A vissum kafia
af leið hans var mjög villugjarnt, því þar
voru lyngmóaauðnir beggja megin vegarins,
og er hann kom þangað, stöðvaði hann alt í
einu gamla hestinn sinn og hlustaði: — »Jeg
heyri áreiðanlega eitthvert hljóð í gegnum
storminn«, sagði hann við sjálfan sig. Hann
reið áfram fáein skref; svo heyrðist hljóðið
aftur, og það ljet mjög ömurlega í eyrum á
þessum einmana stað. »Hver er þarna!« hróp-
aði hann. Röddin sem svaraði líktist mjög
barnsrödd, en Halldór var hikandi og efabland-
inn. Hann hafði á sjer talsvert af peningum ;
margir vildu vita um feið hans á markaðinn,
og það gat því vel verið, að þetta væri að-
eins bragð af einhverjum, sem gerði honum
fyrirsát til að ræna hann. Honum var því í
fyrstu næst skapi að hleypa hestinum sem
hraðast heim á leið, »því hvernig gatþað átt
sjer stað, að barn væri úti að nóttu til og
það í slíku veðri?« hugsaði hann, en hið
aumkvunarlega hljóð heyrðist aftur og aftur,
svo hann breytti fyrirætlun sinni, og sagði
upphátt við sjálfan sig: »Ef nokkurt barn
er hjer á slóðum, þá er Halldór ekki þess-
háttar maður, að hann láti það deyja hjálpar-
laust.« Síðan steig hann af baki, og leitaði
um lyngmóana í þá átt, sem hljóðið kom úr.
Loksins fann hann lítið barn, neðan undir hól
einum. Föt þess voru rennvot, og það stundi
við um leið og hann tók það í fang sjer.
Hann sveipaði það í yfirhöfn sinni, steig svo
á bak, og reið heimleiðis.
• Gráttu ekki, barnið mitt,« sagði hann, »jeg
ætla að fara með þig heim til mömmu.« Bráð-
um sofnaði barnið í fangi nans. Ljósin í húsi
hans skinu vingjarnlega á móti honum, og
feginn varð hann að sjá þau. »Ivona mín hefir
uppljómað húsið svona, til að gieðja mig eftir
hina óþægilegu reið í þessu vonda veðri«,
hugsaði hann. Undireins og hann kom nær,
sá hann, að eitthvað sorglegt hafði komið
fyrir. Margir af nágrönnunum voru þar saman
komnir, og kona hans stóð mitt á meðat
þeirra og sagði við þá: »0, segið honum það
ekki, það mundi gjöra útaf við hann«. »Hvað
hefir komið fyrir«, sagði hann, og varð náföl-
ur. »Hvað hafið þjer þarna innan í yfirhöfninni?«
spurði einn af þeim sem kominn var, áður en
hinir gátu nokkuð sagt. »Veslings vilt 'barn,
sem jeg fann úti á Iyngmóunum«, svaraði
hann. Lú skein ljósið á andlit hins sofanda
barns. Það var Snjólaug litla! Hún hafði ráfað
út, til að mæta föður, sfnum með brúðuna.
f.
»Hvernig mundi mjer nú vera innanbrjósts,
ef jeg hefði riðið áfram, án þess að gefa því
nokkurn gaum, þegar jeg heyrði kallað á hjálp,«