Ægir - 01.04.1920, Síða 18

50
ÆGIR
Hinsvegar vil eg vekja athygli á þvi
sem Sign. Ragnoli sagði um fiskikaup
Ítalíu á þessu ári eða í nánustu framtið.
Fari svo að ítalia kaupi annaðtveggja
alls ekkert af islenzkum smáíiski eða
Labradorstyle eða bjóði svo lágt verð
fyrir þessar tegundir, að engri átt nái,
þá veit eg ekki til, að markaður sé til
annarsstaðar fyrir þessar fiskitegundir.
Að vísu er allstór markaður fyrir La-
bradorstyle á Spáni, en eigi þar að fást
sæmilegt verð fyrir hann verður hann
að vera flattur aftur úr, að eins skilinn
eftir 1 þml. óflattur aftur við sporblök-
una. Um þetta atriði visa eg til eftirfar-
andi bréfs frá firmanu Berg, Wang &
Swanholm í Barcelona.
Eitt af þvi, sem Fiskifélagið hafði falið
mér var, að leitast við að komast í sam-
band við verksmiðjur, er búa til veiðar-
færi og fá þær til að senda félaginu
sýnishorn ásamt verði. Meðan eg var i
Kaupmannahöfn ritaði eg þvi hr. Ragnar
Lundborg í Stochhólmi, sem veiiir nú
forstöðu verzlunarfélagi, er nefnist Sænsk-
islenzka verzlunarfélagið og bað hann
að fá sænskar verksmiðjur i þessari
grein til að senda félaginu sýnishorn.
Ritaði hr. Lundborg mér um þetta og
hvaðst þegar hafa farið þessa á leit, og
bjóst við, að það mundi hafa árangur.
Hann hvaðst og þegar hafa sett sig í
samband við Fiskifélag íslands, en þó
mun ekkert af sýnishornum, úr þeirri
átt, enn hafa borist félaginu. Mér var
kunnugt um, að á Ítalíu eru veiðafæra-
verksmiðjur og að vörur þeirra þykja
sérlega góðar, enda er italskur hampur
talinn með beztu hamptegundum. Eftir
leiðbeiningu frá Arfwedson ræðismanni
leitaði eg til tveggja verksmiðja, eða öllu
heldur útsölustaða þeirra i Genua, því
verksmiðjurnar eru ekki í Genua. Verk-
smiðjur þeirra nefnast: Corderia Nazio-
nale og á heima i Brescia, og Premiata
Corderia a vapora og á heima í Borzoli.
Eru eigendur hinnar siðarnefndu Gia-
como Raggio & Figli. Báðar þessar verk-
smiðjur lofuðu að senda sýnishorn til
Fiskifélagsins, en kváðu, að öðru leyti,
reksturinn vera i mesta ólagi, vegna
verkfalla og skorts á efni, enda ómögu-
legt að ákveða neitt verð, sem ábyggi-
legt væri.
Eg hafði ætlað mér að fara landveg
til Spánar, en þá var látið svo illa af
samgöngunum á þessu svæði, að eg réð
af að fara heldur sjóveg, enda þótt það
tæki lengri tima og væri talsvert dýrara.
Eg tók mér svo far með skipi því, er
Lazzaro nefnist, og er annað af tveim
skipum, er félag eitt á Spáni hefir i
förum milli Genua og Barcelona. En
þegar eg kom til skips var búið að
breyta svo til, að Lazzaro skyldi fyrst
fara daginn eftir, en hitt skipið er nefnd-
ist Capitan Renulta, skyldi fara í þess
stað.
Ferðin til Barcelona tók 32 klst. enda
var veðrið svo gott, að eg hefi aldrei
séð sléttari sjó á ævi minni.
Til Barcelona kom eg að næturlagi
og lenti þá um kveldið á fremur lélegu
gislihúsi, ásamt svissneskum hjónum, er
eg kyntist á sjóferðinni og Bæheims-
manni einum, sem var erindreki verzl-
unarfélags eins i Madrid.
Morguninn eftir flutti eg á gistihús, er
nefndist Hotel Ranzini og er við Pases
de Colm, rétt að segja niður við höfn-
ina.
Þegar er eg hafði komið mér fyrir á
gislihúsinu fór eg á fund danksa ræðis-
mannsins hr. Enbergs. Hann býr i næstu
gölu fyrir ofan og var eigi yfir 3—4
minútna gangur til hans frá gistihúsinu.
Eg sýndi Enberg ræðismanni með-
mælabréf það, er eg hafði frá islenzku